Spanje olé, Holland oké
Bandorama 1995 nummer 3 Donderdag 15 Juni 1995 Samen met medeleerlingen van het Muziekinstituut, we vormen een gelegenheidskoortje, ben ik druk bezig twee liederen in te studeren. Het thema van de liederen is "Spanje", en we zingen over zon en strand. We zingen ook over geluk en vrolijkheid op zwoele Spaanse avonden.We zingen over Toreros en Fièstas. En omdat ik elke dag met Spanje bezig ben, denk ik vaak aan Anja. Vroeger woonde Anja bij ons in de straat. Ze ging ieder jaar met vakantie naar Spanje, en zodra ze weer terug was had ze heimwee. Spanje was "haar" land. Ze droomde ervan om voorgoed in Spanje te blijven. "Weg uit Holland met dat miezerige weer en die chagrijnige mensen." Nee, dan Spanje. Regelmatig moest ik eindeloze lofliederen op dat land aanhoren. Nergens was het strand zo mooi en de zee zo blauw als daar. Nergens waren de mensen zo vriendelijk en gastvrij. Spanje was haar paradijs. Espagña olé. "En de rest?" informeerde ik op een keer. Welke rest ik bedoelde, vroeg ze. De steden, de gebouwen, kerken, kloosters, musea, bedoelde ik. Daar wist ze niet zoveel van. Zij ging naar Spanje louter en alleen om zon, zee en vertier. Maar na elke vakantie moest ze weer afkicken en zei ze dat ze ooit voorgoed in Spanje zou blijven. Voorlopig bleef ze echter bij ons in het Noorden wonen. Ze verhuisde wél. In een lente ging ze in een Fries dorpje wonen. In de zomer die volgde genoot ze met volle teugen van het Friese plattelandsleven. Vier weken Spanje en ook in Holland een mooie zomer, kon het maar eeuwig zo blijven... Maar het wonen op het platteland viel in de herfst en winter zó tegen dat ze weer ging verhuizen. Deze keer vertrok ze met haar gezin naar het zuiden van het land. Want daar komt ze oorspronkelijk vandaan en daar woont ook haar familie. Ze had het er erg naar haar zin. En ook man en kinderen aardden er prima dus wat wilde ze nog meer? Naar Spanje dus. Want zelfs in Brabant is het weleens koud en regent het regelmatig. En in Spanje had ze inmiddels door al die vakanties zóveel vrienden, en die zeiden allemaal dat ze moesten komen én blijven. Werk was er genoeg, banen zat, zeiden ze daar in Spanje, "dus kom toch." En ze verkochten hun huis, en vertrokken naar Spanje. Voorgoed.
Ik zing dus in een koortje liederen over Spanje. Ik zing over fièstas, geluk en vrolijkheid.
Elke dag ben ik met de liederen en dus met Spanje bezig, en denk ik aan Anja. En dan belt ze op. Vanuit Brabant. Ze zijn terug. Want er was geen werk in Spanje, al dachten ze eerst van wel. En dat de sociale voorzieningen daar zó slecht waren, dat had ze nooit geweten. Ze heeft mensen zien bedelen, dat vond ze heel erg. En ook de medische zorg liet te wensen over. Na drie maanden Spanje, zonder vooruitzicht op werk daar, zijn ze terug in Holland. Waar niemand hoeft te bedelen en de medische zorg doorgaans uitstekend is. Spanje is olé als vakantieland, maar buiten de vakanties voldoet Holland haar beter. Toch heeft ze beslist geen spijt van het emigratie-avontuur. Het was het proberen waard. Dan volgt er een beschrijving van haar nieuwe huis en tuin. Ze hoopt op een warme zomer, zodat ze vaak in die tuin zal kunnen zonnen. Want het weer en de temperatuur in Spanje, dàt zal ze vooral missen. Intussen heeft haar man weer werk, zijn de kinderen terug op hun oude school en is zij met de hulp van vriendinnen het huis aan het inrichten. En 's avonds kijkt ze weer naar Goede Tijden, Slechte Tijden. Ze is ook bezig de zomervakantie voor te bereiden. Natuurlijk wordt dat weer Spanje, al komt ze er net vandaan. Als vakantieland blijft Spanje bij haar nummer één. De moraal van dit verhaal is dat je niet te gauw in een geliefd vakantieland moet gaan wonen. Dat wisten u en ik natuurlijk allang, en Anja weet het nu ook.
En wat úw vakantiebestemming deze zomer ook is,
ik wens u allen een fijne, ontspannen vakantie zonder muggen, regen en stress,
maar mét veel zon, geluk en vrolijkheid.
Dini Commandeur.