Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Dona Nobis Pacem | Home | Voor een poëzie-album… »

Spanje olé, Holland oké

Bandorama 1995 nummer 3 Donderdag 15 Juni 1995 Samen met medeleerlingen van het Muziekinstituut, we vormen een gelegenheidskoortje, ben ik druk bezig twee liederen in te studeren. Het thema van de liederen is "Spanje", en we zingen over zon en strand. We zingen ook over geluk en vrolijkheid op zwoele Spaanse avonden.

We zingen over Toreros en Fièstas. En omdat ik elke dag met Spanje bezig ben, denk ik vaak aan Anja. Vroeger woonde Anja bij ons in de straat. Ze ging ieder jaar met vakan­tie naar Spanje, en zodra ze weer terug was had ze heim­wee. Spanje was "haar" land. Ze droomde ervan om voorgoed in Spanje te blijven. "Weg uit Holland met dat miezerige weer en die cha­grij­nige mensen."  Nee, dan Span­je. Regelma­tig moes­t ik eindelo­ze loflie­deren op dat land aanho­ren. Nergens was het strand zo mooi en de zee zo blauw als daar. Nergens waren de mensen zo vriende­lijk en gastvrij. Spanje was haar para­dijs. Espagña olé. "En de rest?" infor­meerde ik op een keer. Welke rest ik bedoelde, vroeg ze. De steden, de gebou­wen, kerken, kloosters, musea, bedoelde ik. Daar wist ze niet zoveel van. Zij ging naar Spanje louter en alleen om zon, zee en vertier. Maar na elke vakantie moest ze weer afkic­ken en zei ze dat ze ooit voorgoed in Spanje zou blijven. Voorlo­pig bleef ze echter bij ons in het Noorden wonen. Ze verhuisde wél. In een lente ging ze in een Fries dorpje wonen. In de zomer die volgde genoot ze met volle teugen van het Friese platte­land­sle­ven. Vier weken Spanje en ook in Holland een mooie zomer, kon het maar eeuwig zo blijven... Maar het wonen op het platteland viel in de herfst en winter zó tegen dat ze weer ging verhui­zen. Deze keer vertrok ze met haar gezin naar het zuiden van het land. Want daar komt ze oor­spronkelijk vandaan en daar woont ook haar familie.  Ze had het er erg naar haar zin. En ook man en kinderen aard­den er prima dus wat wilde ze nog meer? Naar Spanje dus. Want zelfs in Brabant is het weleens koud en regent het regelma­tig. En in Spanje had ze inmiddels door al die vakanties zóveel vrienden, en die zeiden allemaal dat ze moesten komen én blijven. Werk was er genoeg, banen zat, zeiden ze daar in Spanje, "dus kom toch." En ze verkoch­ten hun huis, en ver­trokken naar Spanje. Voorgoed.                                          

Ik zing dus in een koortje liederen over Spanje. Ik zing over fièstas, geluk en vrolijkheid.

Elke dag ben ik met de liederen en dus met Spanje bezig, en denk ik aan Anja. En dan belt ze op. Vanuit Bra­bant. Ze zijn terug. Want er was geen werk in Spanje, al dach­ten ze eerst van wel. En dat de sociale voorzieningen daar zó slecht waren, dat had ze nooit geweten. Ze heeft mensen zien bedelen, dat vond ze heel erg. En ook de medische zorg liet te wensen over. Na drie maanden Spanje, zonder vooruit­zicht op werk daar, zijn ze terug in Holland. Waar niemand hoeft te bede­len en de medische zorg doorgaans uitste­kend is. Spanje is olé als vakantieland, maar buiten de vakanties voldoet Holland haar beter. Toch heeft ze beslist geen spijt van het emigra­tie-avontuur. Het was het probe­ren waard. Dan volgt er een be­schrijving van haar nieuwe huis en tuin. Ze hoopt op een warme zomer, zodat ze vaak in die tuin zal kunnen zonnen. Want het weer en de tempe­ratuur in Spanje, dàt zal ze vooral mis­sen. Intussen heeft haar man weer werk, zijn de kinderen terug op hun oude school en is zij met de hulp van vriendinnen het huis aan het inrich­ten. En 's avonds kijkt ze weer naar Goede Tij­den, Slechte Tijden. Ze is ook bezig de zomervakan­tie voor te bereiden. Natuurlijk wordt dat weer Spanje, al komt ze er net vandaan. Als vakan­tieland blijft Spanje bij haar nummer één. De moraal van dit verhaal is dat je niet te gauw in een ge­liefd vakantieland moet gaan wonen. Dat wisten u en ik natuur­lijk allang, en Anja weet het nu ook.

En wat úw vakantiebestemming deze zomer ook is, ik wens u allen een fijne, ontspannen vakantie zonder muggen, regen en stress, maar mét veel zon, geluk en vrolijkheid.   

Dini Commandeur.


 

Design and implementation by Focusys