Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een echte column. | Home | Muziek van Mozart »

Bijstandsvrouwen

Kinderopvang 1999 nummer 12 Zaterdag 25 December 1999 "Hoe gaat het met je oppaskindjes?" vraagt een kennis die bij me op visite is. En na een lange ode aan mijn lievelingen, weet ze het wel: het gaat goed met Demi en Denzel. "Ander on­der­werp," zegt ze.

Ze mag graag even debatteren, die kennis. We­reldproblemen, maar ook nationale vraagstukken houden haar vaak bezig. Nu vraagt ze wat ik van de plannen van staatssecretaris Ver­stand vind. Ik ben nog met mijn gedach­ten bij Demi en Denzel en moet even op weg ge­holpen worden. Hoe zat dat ook alweer met de plannen van me­vrouw Verstand? "Ze wil dat bijstands­vrou­wen met kinde­ren onder de vijf jaar ver­plicht aan het werk gaan," zegt mijn ken­nis vol afgrijzen. Zij is het dus niet eens met de staats­secreta­ris. Het idee achter het plan van mevrouw Verstand is dat vrouwen niet te lang uit het arbeids­pro­ces moe­ten zijn, want anders hebben ze later min­der kans op werk. En dus blijven ze dan misschien hun leven lang in de bijstand. "En bijstand is armoe, dus op zich heeft dat plan van mevrouw Ver­stand wel iets," erkent mijn kennis. "Maar bij­standsvrouwen met jonge kinderen hebben het meestal al zo zwaar. Ze moeten doorgaans in hun eentje de kinderen opvoeden. Vaak zijn ze nog niet zó lang geschei­den. En een echt­scheiding is een ingrijpen­de ge­beurte­nis, de verwerking daarvan kost tijd. Meestal gaan de vrouwen verhuizen en moeten zij en de kinderen aan een nieu­we omgeving wennen. Als ze dan ook nog werk moet zoe­ken... Trou­wens, veel werk­ge­vers zitten volgens mij niet eens zo te sprin­gen om al­leen­staande moeders met klei­ne kinde­ren. Zo'n kind is weleens ziek, en een schoolkind heeft regelmatig vrij. En als een moe­der dan geen goede opvang voor ze heeft kunnen rege­len, dan moet zij vrij ne­men of zich ziek mel­den. Daar zitten die bazen echt niet op te wach­ten. Maar het grootste ob­stakel is natuur­lijk de kinderopvang, er is immers al zo'n tekort aan opvang­plaat­sen," ein­digt ze haar betoog. Dat is waar. In onze stad bijvoor­beeld, is een groot tekort aan gastou­ders. Daar­om hield het gastouderbureau on­langs een wervingsactie. Dat le­verde positie­ve reacties op, en nieuwe gast­ouders meldden zich aan. "Maar ik heb gehoord dat er nog steeds een wachtlijst is," vertel ik. "Dan moe­ten die bij­stands­vrou­wen maar gastmoeder worden," zegt zij. Dat is mis­schien niet eens zo'n gek idee. Werken en toch ook voor je eigen kinde­ren zor­gen. Op die manier wordt het kinder­opvang­pro­bleem geredu­ceerd, en zijn vraagou­ders, bij­standsmoeders en mis­schien zelfs mevrouw Ver­stand tevreden. Hoewel de vrouwen niet echt aan het arbeids­proces buitenshuis deelnemen. Dus mis­schien in de toe­komst toch moeite zullen hebben met het vinden van een baan elders. Maar mijn ken­nis wuift dat bezwaar weg. "Wie dan leeft, wie dan zorgt," zegt ze. Haar lijkt het een idea­le oplossing, bijstands­vrouwen die gast­moeder wor­den. Ze vergeet echter iets. Je moet wel gast­moeder willen zijn. Voel je er wat voor en heb je, zoals ik, de liefste en leukste gast­kindjes van de we­reld, dan is het gastouderschap een feest. Maar het mag ei­genlijk niet uit nood geboren worden. Het opvangen van ander­mans kinde­ren moet een keuze blij­ven, ook voor bij­standsmoe­ders. In het be­lang van je gast­kind, de ouders en zeker ook voor je eigen belang moet het gastouder­schap een keus zijn, waar je met hart en ziel achter staat.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys