Peuterspeelzaal
Kinderopvang 2000 nummer 6 Zondag 25 Juni 2000Toen ze twee jaar waren mochten ze naar de peuterspeelzaal. Ze werden goed voorbereid door mama Jellie, en ik deed er nog een schepje bovenop. Want ik wist nog hoe leuk mijn eigen kinderen het destijds op de peuterzaal vonden.
En dus vertelde ik Demi en Denzel over het leuke speelgoed, en over leuke vriendjes met wie ze leuk konden spelen. En natuurlijk was er een leuke en lieve leidster, juf Anita. Maar toen ik ze de allereerste keer naar de peuterzaal bracht, vonden ze het er helemaal niet zo leuk. Het begon al in de hal. De spanning werd ze kennelijk teveel, want ze raakten danig overstuur van het nieuwe en onbekende. Met op elke heup een brullend kind, en met vier knellende handjes om mijn nek betrad ik de peuterzaal. Maar toen ze al dat mooie speelgoed zagen, kalmeerden ze. En toen ze wisten dat ik niet zou weggaan, durfden ze me zelfs los te laten. Die eerste keer bleef ik bij Demi en Denzel tot Jellie me afloste. Maar daarna was het toch de bedoeling dat ik na het brengen weer verdween. Dat was moeilijk. Want hoewel Denzel het wel leuk vond op "school" en eigenlijk graag wou spelen, wilde Demi beslist niet dat ik wegging. Steeds weer was het afscheid nemen een probleem. Op een keer klemde ze snikkend haar elfenlijfje tegen me aan, niet van zins me los te laten. En alles wat ik zei om haar te kalmeren, had alleen maar meer gehuil tot gevolg. Denzel dreinde solidair mee, terwijl hij me stevig bij mijn jas vasthield. Tenslotte vond juf Anita het welletjes. "Zullen we maar even doorzetten?" vroeg ze terwijl ze de krijsende Demi van me overnam. Een stagiaire leidde Denzel af, en ik verdween. Maar ik zag nog hoe Demi haar armpjes naar me uitstrekte en haar jammerlijk geschrei achtervolgde me nog toen ik al lang buiten was. Ik voelde me rot. Wat was ik nu voor een gastmoeder? Naast genegenheid over en weer, vond ik een vertrouwensband met de kleintjes immers ook zo belangrijk. En nu liet ik ze in de steek. Zeker, juf Anita zei elke keer weer dat ze stil waren zodra ik weg was, maar toch had ik nu zeer sterk de neiging om te keren en de kleintjes mee naar huis te nemen. Gedeprimeerd kwam ik thuis en ontdekte dat de tas met luiers en andere spulletjes nog in de gang stond. En Jellie zou de tas nodig hebben als ze de kinderen van de peuterzaal kwam halen. Dus keerde ik terug naar het gebouw van de peuterzaal en zette de tas in de hal, me wapenend tegen Demi's gehuil. Achter de gesloten deur van de peuterzaal hoorde ik Anita's stem. En er waren een paar kinderen aan het schaterlachen. Was dat niet Demi's lach? Ik wist het niet zeker, maar ik hoorde in elk geval geen enkel kindje huilen.
Sinds die dag rekte ik het afscheid nemen niet meer, hoe zielig ik het soms ook vond. Maar ik wist dat ze het toch heel erg leuk vonden op de peuterspeelzaal, én dat ze leerden dat het afscheid immers niet definitief was. En ík leerde intussen dat een probleem soms op te lossen is door er geen probleem van te maken.
Dini Commandeur