Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Spanje olé, Holland o… | Home | De mens in het dier »

Voor een poëzie-album

Bancorama 1995 nummer 4 Dinsdag 15 Augustus 1995 De bel gaat. Op de stoep staat een klein buurmeis­je. Of ik in haar poëzie­album wil schrijven. Dat wil ik wel. In één van mijn bureau­la­den moet nog ergens een lief versje liggen. In een grote envelop, met allerlei spreek­woorden, cita­ten, rijm­pjes en wetenswaar­digheden.

Ik schud de enve­lop leeg boven mijn bu­reau. Rijmpjes en versjes, wijsheden, recep­ten voor lekkere hapjes, van alles dwarrelt voor mij neer. Boven­op de papierberg ligt een aardig rijmpje, uit de scheu­rkalen­der van het ge­nootschap Onze Taal:

Als iemand mij plaagt of onheus doet

Op grond van mijn koddig profiel,

Verkies ik te doen of mijn neus bloedt,

Al is het gewoonlijk mijn ziel.

Alleen in geval van vernielzucht,

Door heren uit ruwe milieus,

Onthul ik hoe deerlijk mijn ziel zucht

Al is het gewoonlijk mijn neus.         (Simon Knepper)

Zo'n gedichtje is natuurlijk niet geschikt voor een poëzieal­bum, maar wel het bewaren waard, toch? Net als de losse spreu­ken die ik heb verzameld, bijvoorbeeld: "Na elke mislukte dag komt er een nieuwe kans." En dat is een waarheid als een koe. Een paar ansichtkaarten komen tevoorschijn. Eentje is van vrienden die vroeger in Tsjechoslowakije woonden. Ze stuurden de kaart nadat de Muur was gevallen en de gigantische verande­ringen in de Oostbloklanden plaatsvon­den. "De tijd is een grote meester, hij brengt veel in orde," staat er op de kaart. Dat is waar, maar het is natuurlijk niet alléén de tijd die  veranderingen teweeg brengt. Van diezelfde vrienden kreeg ik later nog een kaartje met de tekst: "Wie de zon in het leven ziet, laat de schaduw achter zich." Zoek de zon op, is dus de boodschap van die spreuk. En over boodschappen gesproken. Als u naar de supermarkt gaat, neem dan even een zakje dipsaus, paté royal, mee. Want ik heb tussen al die wijsheden toch een lekker recept voor gevulde eitjes gevonden: Maak de dipsaus volgens de gebruiks­aanwijzing klaar, kook de eieren hard, laat ze afkoelen, meng de dooiers met de dipsaus en vul daarmee de de eieren. En dat is lèkker!

Maar intussen heb ik nog steeds het poëziealbumversje voor mijn buurmeisje niet gevonden. En aangezien ik moeilijk losse spreuken of een recept in het album kan schrijven, moet ik nog dieper in de papierberg graven. Een wijsheid uit een column van René Diekstra: "We kunnen niet voorkomen dat vogels van droefheid over onze hoofden vliegen, maar wél dat ze nesten maken in ons haar." Mooi, erg mooi, maar niet geschikt voor een poëziealbum. Het liefst zou ik zelf iets voor mijn leuke buurmeisje willen schrijven. Maar het enige wat ik bedenken kan is: "Denk eraan kind, dat iedereen in wezen alleen in het leven staat. Je moet het allemaal zelf zien te fiksen. En alles wat je meekrijgt aan hulp, liefde, genegen­heid, vriend­schap is een mooi cadeau." U ziet, het rijmt niet, het loopt niet lekker, het is te beladen voor zo'n jong kind, kortom niet geschikt voor het poëziealbum.

De volgende tekst komt uit "Een toekomst voor u en uw kinde­ren," van Wayne Dyer: (wijs en waar, maar niet geschikt voor het album, ik zeg het maar meteen.) "Vergeet nooit dat niets ter wereld volharding kan vervangen. Talent niet. Niets komt zo vaak voor als mensen met talent, maar zonder succes. Genia­liteit niet. Miskende geniën zijn haast spreekwoordelijk. Geleerdheid niet. De wereld zit vol met geleerde mislukkelin­gen. Alleen volhar­ding en vastberadenheid bepalen je kracht."

En dankzij mijn volhardend zoeken vind ik tenslotte toch dat wat ik in mijn buurmeisjes album wil schrijven.

"Mij mag je gerust vergeten,

als je maar mijn wens onthoudt.

en die is, dat je zult worden,

een fijn mens, geliefd, vertrouwd.

Iemand die niet altijd alles

beter kan of beter weet,

't liefst van zichzelf hoort spreken.

Maar een ander aandacht geeft."

Ik weet niet wie dit gedicht geschreven heeft. Het is echt zo’n typisch poëziealbumversje.  Mijn buurmeisje vindt het mooi. Maar de poëzie­al­bumplaatjes die ik bij mijn wens geplakt heb, die vindt ze het allermooist.

Dini Commandeur.


 

Design and implementation by Focusys