Zo moeilijk is het niet.
Bancorama 2000 nummer 4 Dinsdag 15 Augustus 2000 Soms vraagt iemand me of het moeilijk is, een column schrijven. Ik antwoord dan altijd dat ik het meestal niet zo moeilijk vind. Zeker, de ene keer gaat het gemakkelijker dan de andere keer. Maar heb je een onderwerp en een begin, dan komt de rest vanzelf wel.Als de eerste versie van de column klaar is, volgt het bijschaven. Dat vind ik leuk werk. Bij de ene zin komt er iets bij, bij de andere wordt geschrapt. Er valt altijd wel iets te veranderen en te verbeteren. Toch is het niet echt moeilijk, een column schrijven. En ik mag het ook erg graag doen.
Een van mijn andere passies is het schrijven van korte verhalen. Maar heb je bij het schrijven van een column de zaak zelf in de hand, met een kort verhaal wil dat wel eens anders gaan. Daar heb je namelijk te maken met weliswaar fictieve personages, maar gaandeweg het verhaal slaan die personen soms een andere weg in dan het plan was. Het kan ook gebeuren dat er een personage in het ver haal is voor wie in eerste instantie een kleine rol was weg gelegd, maar die later de belangrijkste figuur wordt. Ik heb ooit zo'n verhaal geschreven, en door die rolverandering kreeg het verhaal een verrassende wending. Het verhaal gaat over Lisa die een verhouding heeft met Jacob. Zij loopt tegen de dertig, hij is halverwege de vijftig. Na vijf jaar liefde van haar en loze beloften van zijn kant, verlaat Jacob Lisa: hij gaat toch maar liever terug naar zijn vrouw. Lisa blijft achter met een gebroken hart. Het lukt haar niet hem te vergeten en haar verdriet is groot. Tot dat ze hem in de stad ziet met een jonge blom, dan slaat het verdriet om in woede. Met hulp van een stel bloedmooie actrices neemt ze wraak. Die dames zorgen ervoor dat Jacob de jonge blom aan de kant zet. Daarna laten ze zich stuk voor stuk steeds bíjna door Jacob verleiden, om op het laatste moment de boot af te houden. Jacob's enorme ego krijgt een grote knauw. Steeds weer vangt hij bot, want de dames vinden hem eigenlijk toch te oud, zeggen ze. Jacob begrijpt niets meer van jonge vrouwen. Hij geeft de moed op en besluit om maar weer eens een poosje bij moeder de vrouw te blijven. Maar dan ontmoet hij Anna. Anna is midden dertig, charmant, erudiet, wijs en beeldschoon. Hij valt als een blok voor haar. Nog nooit is hij zo bezeten van iemand geweest als van Anna. Maar die zinnenprikkelende fee, die stralende godin geeft hem de bons. Want ze valt op jongere mannen. Dan zit er voor Jacob niets anders op dan terug te gaan naar de veilige haven van het huwelijk. Terneergeslagen en verstrooid gaat hij naar huis maar merkt opeens dat hij voor Lisa's deur staat. Dat is ook prima. Lisa kan hem vast wel troosten, want als er iemand is die begrijpt wat het is om gedumpt te worden, dan is het Lisa wel. Maar Lisa gooit woedend haar Wedgwood servies, ooit een cadeau van Jacob, naar zijn hoofd en jaagt hem weg. Het servies is in scherven, Jacob is verslagen, Lisa's hart geheeld en haar wraak is zoet als honing.
Tot zover is het verhaal gegaan zoals het plan was. Maar dan komt Jacobs vrouw op de proppen. Zij zat al een poosje in mijn hoofd te zeuren dat ook zij aan bod wil komen. Want zij is niet gek, en zij heeft eveneens nog een appeltje met Jacob te schillen. Ze heeft lang genoeg gedaan alsof haar neus bloedt, geen enkele zichzelf respecterende vrouw zou nemen wat Jacob haar aandeed, enzovoort. Zij wil ook wraak. Oké, zij haar zin. Dus Jacob komt 's avonds thuis. Vol verlangen naar zijn vrouw, zijn rots in de branding. Zij ligt al in bed. En naast haar ligt een man, slank en gespierd en zo mooi als een jonge god.
In dit verhaal, waarvan u een zeer verkorte versie las, volgde ik dus de wens van een van de personages. Zo kreeg het verhaal ook voor mij een verrassend slot. Het ging me trouwens vlot af, het schrijven van dit verhaal. Soms is schrijven zwoegen, soms gaat het vanzelf. Deze column, bijvoorbeeld, ging ook wel lekker. Gewoon een stukje schrijven over een eerder geschreven verhaal, en voilà weer een column voor Bancorama gefikst. Echt, zo moeilijk is het schrijven van een column niet.
Dini Commandeur.