Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Lachen | Home | Brief van William »

Een goede zaak

Interface 2001 nummer 6 Zaterdag 15 December 2001 Dit jaar zijn wij dertig jaar getrouwd en daarom zaten we laatst  een beetje te peinzen over de wereld van toen. We wisten we niet veel meer over die periode, bleek. Er stond ons, behalve ons huwelijk natuurlijk, weinig bij over sensationele gebeurtenissen. Er waren in elk geval geen terroristische aanslagen zoals in dit jaar. Zeker, er werden natuurlijk oorlogen gevoerd, maar dat was in landen ver weg. In ons eigen land gebeurde niet veel bijzonders, geloof ik.
Het leven was wat minder luxe dan nu. Op vakantie gaan deden we maar een keer per jaar, inplaats van de twee tot drie keer die velen nu nodig  hebben. En we konden ook wel zonder mobiele telefoon en andere luxe spullen die nog uitgevonden moesten worden. Die tijd was, voor zover wij ons dat herinnerden, minder stresserig. Ook over depressie, een van de meest voorkomende kwalen van deze tijd, hoorde je amper iets, hoewel er destijds vast wel mensen overspannen zijn geweest. Maar 't was een andere wereld, toen. Junks die op straat bedelden waren er niet. Daklozenkranten werden niet uitgegeven, simpelweg omdat er nauwelijks daklozen rondzwierven. Tegenwoordig zijn ze niet meer weg te denken uit ons straatbeeld, de Riepe verkopers. Ik koop meestal mijn krantje voor het station. Bij de verkoper met het petje op en de ringen in zijn oren. Een stapeltje straatkranten in de hand. Het hoofd een beetje schuin, en met de immer aanwezige glimlach probeert hij zijn krantjes te slijten. Wanneer hij een Riepe verkoopt, kent zijn dankbaarheid bijna geen grenzen. En als hij te horen krijgt, dat een potentiële klant de Riepe al in bezit heeft roept hij: "Een goede zaak".  Hij verkoopt goed, dat bleek onlangs weer eens toen van drie kanten klanten kwamen aandraven. Alle drie vrouwen van mijn leeftijd. Verbijsterd bedacht ik dat we gewoon voor hem in de rij staan, hoe is dat toch mogelijk? Komt dat door zijn verkoopplek? Zijn beminnelijke manier van doen? Z magazine, de daklozenkrant van Amsterdam heeft ooit een onderzoek laten doen door wie daklozenkranten het meest worden gekocht. Het bleek dat vooral vrouwen tussen de veertig en vijftig trouwe klanten zijn. Uit het onderzoek kwam verder naar voren dat die dames veelal een hoge opleiding hebben gevolgd en maatschappelijk bewust zijn. Zelf denk ik dat vrouwen vooral de straatkrant kopen omdat de verkopers de zorgdrang bij ons doen ontwaken. En dat er een stemmetje binnen in ons fluistert dat het ook óns kind had kunnen zijn dat op straat had moeten leven.

Het is treurig dat er de laatste jaren zoveel daklozen en ook bedelaars op straat zwerven.

"Drank en drugs, iedereen weet inmiddels wel dat het slecht is," zegt een kennis met wie ik aan de praat raak over dit onderwerp.  "Moeten ze maar niet aan beginnen, dus. Ik geef nooit iets aan zo iemand. Eigen schuld, dikke bult." En hij zegt nog een paar erg onaardige dingen. Ik begin meteen te steigeren. Ja zeg, die man weet in het weekend zelf nooit maat te houden met zijn pilsjes. En hij rookt als een schoorsteen, en iedereen weet zo langzamerhand wel dat sigarettenrook 97 schadelijke stoffen bevat, waarvan minstens 16 kankerverwekkende. Laat hij dus gauw zijn mond houden, en eerst maar eens van zijn eigen verslavingen afkomen. Wonderlijk genoeg geeft hij mij gelijk. In het nieuwe jaar stopt hij met roken. En vooruit, omdat hij dan toch geld uitspaart zal hij deze maand, om mij een plezier te doen, een straatkrant kopen en zelfs zomaar iets aan een junkie geven….

In dit jaar, waarin wij dus dertig jaar samen zijn, zijn de grote verschillen tussen delen van de bevolking het meest opvallend. De een woont in een villa, de ander in een kartonnen doos. Tijden veranderen. Toch ben ik ervan overtuigd dat de tijd dertig jaar geleden niet beter was dan nu. Neem alleen al de ontwikkelingen in de medische sector. En om even cynisch te zijn, de clusterbommen van nu zijn stukken preciezer dan die napalmbommen van toen. De vooruitgang schrijdt voort. En over dertig jaar zal er weer veel veranderd en ook verbeterd zijn. Het is te hopen dat er dan weer net zo weinig daklozen zijn als in ons trouwjaar.

Maar om bij deze tijd te blijven: ik wens u allen een fijne kerst en een zeer gelukkig 2002. Heeft u goede voornemens, dan ook veel doorzettingsvermogen gewenst. Enne…vergeet u ook volgend jaar de daklozenkrant verkopers niet? Want die mensen een beetje te helpen, dat is echt, zoals mijn Riepeverkoper altijd zegt: een goede zaak.

Dini


 

Design and implementation by Focusys