Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Naar de muziek | Home | Hoop »

In de trein

Vrijdag 03 April 2015 In Amersfoort miste ik de rechtstreekse trein naar huis dus dat werd overstappen in Zwolle. Ik was bepaald niet de enige die naar Zwolle wilde. Er waren geen zitplaatsen meer, en ik strandde in een stiltecoupé. Alles stond muurvast, niemand kon nog een stap verzetten. "Kruidvatkaartjes," zei een andere staande passagier tegen haar vriendin en ze zou best eens gelijk kunnen hebben, ook ik had een Kruidvatkaartje. "Niet praten!" zei een zittende reizigster vinnig. "Dit is een stiltecoupé." "Kan zijn, "was het antwoord. "Maar wij hebben niet voor deze coupé gekozen en als we verder konden, zouden we dat doen. Maar we staan allemaal vast. En dan ook nog stil zijn? Kom nou!" Daar stonden we. Mismoedig vroeg ik me af of het toch beter was geweest om in Amersfoort een half uur te wachten op de rechtstreekse trein, maar het was nu eenmaal zoals het was. Ik kon niet meer terug. Ik moest vooruit, en proberen in evenwicht te blijven. Achter mij stonden meer passagiers, die net als alle anderen niet tot de jongere generatie behoorden. De trein wiebelde. En ineens werd ik op mijn schouders getikt. De passagiers achter mij waren weg, en een jongeman vroeg of ik wilde zitten. Dat wilde ik wel. Hij bracht me naar zijn plaats en ik zag nu ook mijn achterburen weer. Ook hen was een zitplaats aangeboden door de vriendengroep waar deze jongen toebehoorde. Aardige jongens die het bewijs leverden dat niet alle jongeren alleen maar aan zichzelf denken. Ik zat naast een jonge vrouw en we maakten een praatje tot plots drie dames op leeftijd in het gangpad verschenen. Ouder dan ik, dus ik bood meteen mijn plaats aan. Maar geen van de drie wilde dat. Ze hadden de hele dag al gezeten, zeiden ze. Ik drong nog even aan, maar nee, ze hoefden écht niet te zitten. Maar na een poosje vroeg een van de dames aan haar vriendinnen hoe lang het nog tot Zwolle zou duren. Genoeg was genoeg. "Gaat u toch alstublieft zitten," zei ik, terwijl ik aanstalten maakte om op te staan. "Doe het om mij, want ik krijg een gigantisch schuldgevoel." Dat hielp. De jonge vrouw naast mij stond op. Ook zij had een geweten, en zo kwam het dat zij in het gangpad ging staan zodat de dame die nu wel graag wilde zitten naast mij kon plaatsnemen. Daar zaten we. En we raakten in gesprek. We hadden boeiende conversaties over het leven, over de dood, en over reïncarnatie. Ook spraken we over boeken die we hadden gelezen. Het was bijna jammer toen de trein het station van Zwolle binnenreed en we ons gesprek moesten afbreken. Samen met veel andere passagiers schuifelde ik langs de banken, waar tieners, twintigers, en zelfs kinderen zonder gêne naar hun reisgenoten op leeftijd keken die hadden moeten staan.

Ik kon meteen overstappen en kwam in een bijna lege coupé met de zitplaatsen voor het uitkiezen. Toen de trein vertrokken was kwam een jonge man uit een andere coupé tegenover me zitten. Hij was van streek. Hij had zijn dag niet, zo bleek al gauw. Hij vertelde dat hij uit een andere coupé was "gevlucht", vanwege een medereiziger. Ik begreep het niet precies, maar waarschijnlijk had het te maken met een merkwaardige vorm van smetvrees waar deze jongenman aan scheen te lijden. Verder vertelde hij dat hij eerder die dag ruzie had gehad met een andere passagier. Die man was ook nog invalide, wat het hele gedoe nogal gênant maakte. En later had de jongeman op een of ander station een vervelend gesprek gehad met twee politieagentes. Ze vonden blijkbaar dat hij zich verdacht gedroeg. "Ze dachten vast dat ik een terrorist was," zei de jongeman in volle ernst. Hij leek me geen gemakkelijke jongen. Iemand met blijkbaar een kort lontje en wellicht leed hij aan een of andere bijzondere persoonlijkheidsstoornis. Ik had medelijden met hem. Hij was duidelijk van slag maar kalmeerde door alles te vertellen wat er die dag was gebeurd . En toen de trein op zijn station arriveerde en ik nog gauw even vertelde wat mijn schoonmoeder tijdens heftige gebeurtenissen altijd placht te zeggen ("Kalmte kan je redden") verscheen er zelfs iets van een glimlach op zijn gezicht.

Reizen met de trein. Het is niet altijd even leuk, vooral niet bij vertragingen en overvolle coupés. Maar reizen met de trein is meestal wel boeiend door mensen zoals de mevrouw van de diepgaande gesprekken en de jongeman met zijn absurde belevenissen. En zelfs door alle reizigers die zonder gêne blijven zitten, terwijl er zoveel ouderen moeten staan. Wat zou ik graag willen weten hoe die 'zittenblijvers' zich voelen. O, om eens even in die hoofden te kijken om te zien wat daar in omgaat. Wat een verschil moet dat zijn met die jongens die mij en anderen hun plaats aanboden. En met de jonge vrouw die haar geweten liet spreken. En was ik nu maar een deskundige, of een psychologe of zoiets. Zodat ik kon uitvogelen waar het uit voortkomt, dat verschil in gedrag, beleefdheid, attentheid. Ik zal daar waarschijnlijk nooit een antwoord op krijgen. Maar ik weet wel dat dankzij aardige en attente reizigers een treinreis een stuk aangenamer is. En naar mijn persoonlijke mening wordt de wereld door zulke mensen ook een beetje mooier.
 

Design and implementation by Focusys