Hoop
gepubliceerd in "Effe luchte" nieuwsbrief Exodus Vrijdag 10 April 2015 Ik belde met Hans, en na de begroeting viel ik meteen met de deur in huis: "Hans, ik ga een stukje schrijven voor 'Effe luchte' en ik wil het over jou hebben, vind je dat goed?"Hans vond dat prima, en toen we verder praatten over de inhoud van het stuk waren we meteen in het verleden. Toen ik jaren geleden voor het eerst met Hans in contact kwam zat hij in Suriname vast vanwege drugsmokkel. Hij schreef destijds voor de straatkrant over zijn verblijf in de cel. Bizarre verhalen waar men kippenvel van kreeg. Hij vroeg in die stukjes ook om post en ik was een van de velen die hem regelmatig een brief of een kaart stuurde. Toen hij weer terug was in ons land wilde ik hem interviewen voor een artikel over zijn leven. Dus spraken we af in de leeszaal van de bibliotheek in zijn stad. En ik schreef een artikel, maar ik was er niet tevreden mee. Zeker, er was een begin, een midden en een slot. Maar toch was het niet compleet. Ik wilde weten hoe het verder met hem zou gaan, hoe hij zijn bestaan weer ging opbouwen. En ik wilde graag een artikel met een mooi, happy end. Inclusief de boodschap dat het dus mogelijk is om na een langdurig verblijf in de cel een nieuw leven te beginnen. De eerste tijd na zijn terugkeer uit Suriname bleef ik op de hoogte van zijn reilen en zeilen. Tijdens stadswandelingen, slenteren langs de zee en zelfs tijdens museumbezoeken vertelde hij over zijn dagelijks leven. Het viel niet mee. Vooral het vinden van een baan bleef getob. En werk, dat was het allerbelangrijkste. Niet eens om het geld, maar om nuttig bezig te zijn. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo hard zijn best heeft gedaan om werk te vinden. Soms was er een enthousiast telefoontje. Hij had een baan! Maar later hoorde ik dan weer dat die baan toch om vage redenen niet was doorgegaan.
Langzaam verwaterde ons contact. Op een gegeven moment hoorde ik helemaal niets meer, en zijn telefoonnummer klopte niet langer. Hans leek van de wereld verdwenen. Pas na lange tijd hoorde ik via via dat hij op Martinique in de gevangenis zat, opnieuw vanwege drugssmokkel. Ik stuurde een kaartje. Hij schreef terug. De spijt en schaamte spatten van het papier. Toch hielden we contact en na een paar jaar kwam hij terug naar Nederland en meldde zich meteen bij de politie. Er waren openstaande boetes waarvoor hij nog enkele weken moest vastzitten. Hij kwam terecht in de gevangenis waar ik bezoekvrijwilligster ben. En het was daar in de bezoekzaal dat we elkaar na jaren weer ontmoetten. In de weken dat hij vastzat nam de geestelijk verzorgster contact op met Exodus. Toen hij vrij kwam ging hij naar een ander deel van het land om daar met hulp van Exodus een nieuw leven op te bouwen.
Dat een nieuw bestaan opbouwen niet gemakkelijk is spreekt voor zich. Het is een kwestie van ups en downs. Van vallen en weer opstaan. Toen ik Hans belde om te vragen of ik voor "Effe luchte" over hem mocht schrijven zei hij aan het eind van ons gesprek: "Vergeet niet in je artikel te vermelden dat er altijd hoop is voor iemand in en na detentie. Er is altijd kans op een nieuw begin en een beter leven, vooral door goede nazorg en begeleiding. Niemand hoeft de hoop te verliezen."