Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Er was niemand die be… | Home | Code rood »

De wieg

Het verhaal van mijn schoonzus Margreet Dinsdag 15 December 2015 De wieg begon zijn carrière als wieg in 1938, in een slaapkamer in het West-Friese dorp Obdam. Gloednieuw, en bekleed met een mooi stofje stond hij te wachten op de baby die in aantocht was. Die baby was mijn oudste zus.

Zij lag als eerste kind van ons gezin in het wiegje tot ze plaats moest maken voor het tweede kind, opnieuw een meisje. En daarna kwam ik, de derde dochter. Ik moest de wieg uit toen mijn broer zijn komst aankondigde en na hem kwam weer een zusje. Maar dit kindje werd ziek en stierf in het wiegje toen ze nog maar negen maanden was. Het kleine zusje, de baby die in dierbare herinnering voor altijd een baby bleef. Na haar werd er weer een meisje in ons gezin geboren, daarna een jongetje, toen opnieuw een meisje. Dit meisje stond haar plaats in het wiegje af aan een broertje, en hij moest op zijn beurt weer plaats maken voor een nieuw zusje. Als jongste werd een jongetje geboren, de hekkensluiter van het gezin.
Bij elke baby werd de wieg door mijn moeder opnieuw bekleed. De wieg zelf veranderde uiteraard niet, vorm en materiaal bleven het zelfde. Maar met elk nieuw kindje kwam er ook een nieuw stofje.
De wieg was stevig en robuust. Gemaakt van een sterk soort riet en met korte stevige pootjes. De kleintjes waren veilig in de wieg. Ze konden, als ze wat groter werden, er zelfs in staan zonder dat de wieg omkiepte. De baby's bleven dus in de wieg slapen tot het volgende broertje of zusje zijn of haar plaats innam. Ik hoorde tot de oudsten en toen we nog erg jong waren was het voor ons steeds een verrassing als er weer een kleintje bij was gekomen. Als de geboorte zich aankondigde werden wij naar oma gebracht. Zij woonde drie huizen bij ons vandaan, en wij bleven bij haar tot papa ons kwam ophalen. Dan gingen we in optocht de ouderlijke slaapkamer binnen en daar was dus de onverwachte verrassing: een nieuwe baby. Ons werd nooit iets verteld, wij wisten dus nooit wanneer er een broertje of zusje in aantocht was. Maar we werden ouder. Wij hadden op een bepaald moment echt wel door waarom we met z'n allen naar oma moesten. Ons kon je niks meer wijsmaken, wij wisten inmiddels wel wat er stond te gebeuren. En elke keer was het weer mooi en bijzonder als er opnieuw een kleintje was geboren.
Op de twee jongste kinderen na zijn we allemaal in Obdam geboren. Maar op een bepaald moment besloten mijn ouders in Haarlem te gaan wonen. Uiteraard verhuisde de wieg mee, die was toen nog in gebruik door mijn op een na jongste broer. Na hem kwamen, in die veel te krappe bovenwoning, de jongste twee kinderen ter wereld.

Mijn jongste broer, de benjamin, werd in 1956 geboren en de wieg zal toen nog een jaar in gebruik zijn geweest. Daarna werd de wieg op de vliering gezet, zijn taak zat er op. Toen mijn ouders later naar een flat verhuisden, verhuisde de wieg mee. Hoewel mijn moeder graag wilde dat ook haar kleinkinderen in het wiegje zouden liggen, gebeurde dat pas jaren later. Haar eigen kinderen en de oudste schoondochter waren bij de geboorte van hún kinderen al voorzien van een wieg. Maar toen mijn moeder hoorde dat een andere schoondochter zwanger was belde ze meteen op met de vraag of er ook belangstelling was voor de wieg. Wat zou het mooi zijn als er weer een Commandeurtje in de wieg zou liggen. Mijn broer en schoonzus waren het met haar eens. En in de herfst van 1975 lag er weer een jongetje in de wieg. In overleg met de jonge ouders was de wieg door mijn moeder bekleed in een mooi fris stofje, groen met wit.
Toen mijn neefje te groot werd voor de wieg, verhuisde de wieg naar ons. Wij woonden destijds op een boerderij. Wij hadden dus de ruimte, en de kinderen gebruikten de wieg voor hun poppen en knuffels.

En toen brak er brand uit op onze boerderij. Hoewel niet alles verloren ging, raakten we wel heel veel kwijt. Maar er was niemand gewond geraakt, ons gezin was gezond en wel en dat was het belangrijkste. Dat vond ook mijn schoonzus, al betreurde ze het verlies van de wieg. Haar zoontje had immers ook in de wieg gelegen, de familiewieg. Het was jammer dat de wieg die zoveel jaar een belangrijke plaats in de familie had ingenomen, nu was verbrand.
Ze was erg blij en verrast toen ik haar vertelde dat de wieg níet verloren was gegaan. Een zwangere kennis had hem een poosje voor de brand bij ons zien staan en vond het zo'n bijzondere wieg dat ze vroeg of ze hem mocht lenen. Dat mocht. En zo was de wieg aan de brand ontkomen, en had er opnieuw een kindje in gelegen. Het was een wonder, vond mijn schoonzus. En dat was het ook. De wieg was veilig en intact. Dachten we. Maar dat viel tegen.

Want toen ik later aan mijn kennis vroeg of de wieg weer terug gebracht kon worden, het was een familiestuk per slot, bleek dat zij de wieg aan een vriendin had uitgeleend. Zonder overleg met mij. En ook die vriendin had zonder vragen en overleg de wieg weer uitgeleend, of misschien zelfs verkocht! We waren ontdaan, wie deed zoiets nou? Ik vertelde mijn kennis dat zij er maar voor moest zorgen dat de wieg terugkwam. De kennis deed haar best, maar het lukte haar niet de wieg te vinden. Hij was spoorloos.

Tot ze op een dag in de stad langs een bloemenzaak liep en tot haar verbijstering en verrassing de wieg zag staan. De wieg had een carrière switch gemaakt. Hij diende nu niet meer als warm nestje voor baby’s en knuffels, maar was gedegradeerd tot etalagemateriaal van deze bloemenwinkel. De kennis stapte de zaak binnen, vroeg de eigenares van wie zij de wieg had gekocht, maar dat wilde die dame niet vertellen. Ook wilde ze de wieg in eerste instantie niet aan mijn kennis verkopen, maar uiteindelijk ging ze toch overstag.
En zo kwam de wieg weer terug waar hij hoorde: in de familie.

De tijd verstreek, en er waren een paar verhuizingen. De wieg verhuisde mee en ging op een gegeven moment naar mijn jongste zus in Haarlem. Hij werd daar niet meer als wiegje gebruikt, maar diende vooral als verblijfplaats van knuffelberen. De wieg had het zwaar. Door zijn verblijf in de bloemenwinkel was hij waarschijnlijk regelmatig vochtig geweest en dat vocht had het riet niet goed gedaan. Hij was oud en verzwakt. Eigenlijk was een levendig gezin met regelmatig jonge kinderen over de vloer en ook nog een paar katten met scherpe nagels, geen geschikte omgeving voor de wieg. En dus verhuisde hij opnieuw, naar een andere zus. Deze zus woont in de flat waar mijn ouders jarenlang hebben gewoond. Je zou dus kunnen zeggen dat de wieg weer thuis was. Immers, na de verhuizing van de bovenwoning was hij met mijn ouders en de jongste kinderen mee verhuisd naar deze flat. En daar was hij gebleven tot mijn broer en schoonzus in Friesland hun eerste kind verwachtten.
Nu was hij, na al die jaren en avonturen, weer terug in de Haarlemse flat. Hij kreeg daar een ereplek in de kamer, en bood opnieuw plaats aan verschillende knuffelberen.
Maar de ooit zo sterke en robuuste wieg was zo ernstig door vocht en ouderdom aangetast dat het riet meer en meer los liet. Het was niet meer te herstellen of te repareren. De wieg was letterlijk aan het vergaan. En zo kwam na zeventig jaar baby's, verhuizingen, knuffels en poppen een eind aan het bestaan van onze wieg.


Het verhaal van Margreet is geschreven door Dini in november 2015. Margreet heeft het verhaal van de wieg op 7 december 2015 voorgelezen in de 'soos' in Opeinde.


 

Design and implementation by Focusys