Botheid leidt tot breuken
Vrijdag 16 Juni 2017 Soms zijn er vragen waar ik me het hoofd over kan breken. Meestal zijn dat trouwens geen diepgaande vragen zoals de vraag naar de zin van het bestaan of zoiets.Nee, ik vraag me eerder af waarom er zoveel scootmobielrijders zijn die altijd chagrijnig lijken te zijn. Ja, ik weet het, het is te gek om me daar het hoofd over te breken, maar het is nu eenmaal zo. En ook is er de prangende vraag waarom ze altijd naar me kijken alsof ík er de oorzaak van ben als ze me op de markt bijna van de sokken rijden. Ik krijg altijd spontaan een schuldgevoel in zulke situaties. Want iemand in een scootmobiel is wel zielig hè, terwijl ik fris en vrolijk met de benenwagen over de markt kan huppelen. Maar dat ik nooit of te nimmer een excuus krijg aangeboden als ik opzij moet springen voor een scootmobiel die plots achteruit rijdt… Dat er dan alleen maar een vuile blik naar me wordt geworpen, en dat men dan zonder een woord wegscheurt… dát zit me nou weer wel dwars. Eerlijk is eerlijk, het gebeurt niet vaak, er zijn genoeg aardige scootmobielrijders die goed uitkijken. Maar als er toch weer eens een bijna-aanrijding is, dan houdt de vraag me even bezig waarom een mens op een scootmobiel zo bot kan zijn.
Zelf heb ik nog nooit op een scootmobiel gezeten maar door een gebroken middenvoetsbeentje heb ik wel ooit een rolstoel nodig gehad. Die voet moest tot de knie in het gips, ik kreeg anti-trombose prikken, en na een week mocht ik in het loopgips. Maar daar kon ik de stad niet mee in. Dus kwam er een rolstoel, die meestal werd geduwd door mijn echtgenoot. Het was boeiend om te zien hoe bekenden reageerden als ze mij in een rolstoel zagen. Sommigen durfden niet te vragen wat er aan de hand was, en groetten me schuchter. In een winkel dacht de kassajuffrouw dat er méér aan me mankeerde dan alleen dat gipsbeen. Ze ging ervan uit dat ook mijn bovenkamer niet helemaal in orde was. En ze was niet de enige. Het gebeurde regelmatig dat de communicatie in winkels via mijn echtgenoot verliep. Dat was echt niet verkeerd bedoeld, men wist niet beter. Het was een aparte ervaring. De reacties die ik in die gipsperiode echter van familie, vrienden en bekenden ontving waren hartverwarmend. Ik kreeg bloemen, kaarten, lieve aandacht, en ik werd als een prinses behandeld.
Op een dag mocht het gips eraf. Terwijl de gipsmeester de zaag in het gips zette viel mijn oog op een A-viertje dat aan de muur hing. "Botheid leidt tot breuken," las ik. Botheid? Ik was bijna vergeten dat er zoiets als botheid bestond. Want nog nooit had ik in de weken van het gipsbeen zoveel meeleven en menslievendheid ervaren. En nadat het gips was weggehaald en ik nog een poosje een kruk nodig had ging dat meeleven door. Ik werd blijkbaar als halfinvalide beschouwd. En wat was het fijn als er attent een deur voor me werd opengehouden en dat elke automobilist voor me stopte als ik wilde oversteken, zelfs als ik niet bij een zebrapad stond. Ik koesterde me aan die wellevendheid en mijn vertrouwen in de Nederlandse mentaliteit steeg tot grote hoogte. Iedereen was lief, zorgzaam, aardig.
Op een bepaald moment was de kruk niet meer nodig en werd alles weer zoals het altijd was geweest. De omgeving beschouwde me niet meer als halfinvalide, de collectieve zorgzaamheid verdween, evenals de constante beleefdheid. En op de markt werd ik weer een paar keer bijna van de sokken gereden door iemand op een scootmobiel.
Het leven gaat intussen alweer een aantal jaren zijn gewone gang. Ik kom nog steeds regelmatig in de stad en op de markt. En ik hou scootmobielrijders met argusogen in de gaten, want je weet maar nooit. En nog steeds houdt me die ene vraag bezig: Waarom, o waarom lijken scootmobiel rijders toch zo vaak chagrijnig te zijn? En waarom hebben de meeste rolstoelgebruikers die norse uitstraling meestal niet? Terwijl zij veel meer afhankelijk zijn dan een scootmobielrijder?
Maar misschien is een botte en onfatsoenlijke scootmobielgebruiker gewoon geen heer in het verkeer en voor de rest best aardig. "Botheid zal de aard van het beestje wel zijn," zei een vriendin. Dat zou ook kunnen, ja. En misschien ben ik zelf een miezemuis door zo bezig te zijn met botte scootmobielrijders. Botheid die misschien tot breuken heeft geleid, waardoor zo'n persoon (m/v) in een vicieuze cirkel is terecht gekomen van botheid, breuk, eenzaamheid, enzovoort, enzovoort.
Hoe dan ook. Het antwoord op de vraag waarom er botte scootmobielrijders zijn, zal ik niet krijgen. Dus zal ik die botheid maar aanvaarden en goed opletten op de markt. En vanaf nu ga ik me toch maar eens bezighouden met de vraag naar de zin van het bestaan.