Selfie
Vrijdag 28 Juli 2017 Laatst waren we in Wildlands, de opvolger van de vroegere dierentuin van Emmen. Wildlands bestaat nog niet zo lang en er zijn bezoekers die klagen dat in Wildlands minder dieren te zien dan in de oude dierentuin.
Dat mag misschien zo zijn, maar die dieren hebben nu wel meer ruimte. Ze leven in een omgeving die doet denken aan het gebied waar hun voorouders ooit hebben gejaagd of gegraasd. Wildlands is een mooi en groot park met allerlei dieren die in vrijwel elke 'gewone' dierentuin te zien zijn. Er is ook een prachtige vlindertuin, en in een grote vogeltuin vliegen kleurrijke vogels rond. Buiten die vogeltuin zijn trouwens ook vogels te zien. We liepen langs een soort schuur waarop vermeld stond dat dit het verblijf van de lori's was. En dat deze lori's oorspronkelijk uit Australië komen en wel vijfentwintig jaar kunnen worden. Ik gluurde door het raampje maar er was geen vogel te zien. Naast het vogelverblijf was een hek met de tekst 'Alleen personeel'. En op dat hek zaten wél twee vogels. Grote donkerblauwe vogels met een pluim op hun kop. Ik had altijd gedacht dat lori's papegaaiachtigen waren maar dat was blijkbaar een vergissing. Dit moesten ze dus zijn, de lori's. Mooie vogels en totaal niet bang. Ze bleven rustig maar alert op het hek zitten. Alsof ze poortwachters waren die eventuele indringers zonder pardon zouden wegjagen. Er stond per slot 'alleen personeel' op het hek vermeld. Ze waren leuk. Zaten relaxed op het hek, met op hun kopjes zo'n 'niets aan de hand' uitdrukking. Ik had de hele dag wel bij ze willen blijven. Maar dat kon nu eenmaal niet, dus dan maar met z'n drietjes op de foto. Een selfie met zulke rustige vogels, dat moest toch lukken. Maar een selfie hoefde niet, vonden de vogels. Kalm bleven ze zitten waar ze zaten, maar ze draaien bij elke selfiepoging hun kopjes weg of keken omlaag. Hoe ik ook vleide, lokgeluidjes maakte, met ze praatte en zachtjes 'lori, lori' riep, de een na de andere selfie mislukte. Maar net toen ik het bijna wilde opgeven lukte het. Eerlijk is eerlijk, het resultaat is niet om naar huis te schrijven. Maar toch…we zijn vereeuwigd, de lori's en ik. Alleen waren het tóch geen lori's. Dat hoorde ik later van iemand die meer verstand heeft van vogels dan ik. Lori's behoren tot de familie van de kleine papegaaiensoort, doceerde die vogelkenner. Ik had het kunnen weten. Ik wíst immers toch hoe lori's er uitzien, ik had me helemaal niet vergist, zoals ik eerder dacht. Ergo: als er op ergens op een vogelverblijf staat geschreven dat daar lori's zijn gehuisvest, dan moet ik niet tegen beter weten in er van uitgaan dat dat waar is. Omdat óók een naambordje van een vogelsoort een 'alternative fact' kan zijn. En ik had om de vogels op een selfie te krijgen dus niet zachtjes 'lori, lori," moeten roepen, maar "kroonduif, kroonduif", want om die vogels bleek het te gaan. Maar zeg nu zelf: zachtjes "kroonduif, kroonduif" roepen, dat gaat niet, dat bekt niet lekker. En ook als ze wel hadden gereageerd op hun soortnaam, dan nog waren ze niet gaan poseren, want een selfie boeide hen niet. Trouwens, ook lori's had ik vast niet goed op een selfie kunnen krijgen, die zijn veel te druk en hysterisch. Nee, dán kroonduiven met hun ontspannen uitstraling dat altijd alles goed komt! Behalve een geslaagde selfie dan.