« De verbazing voorbij | Home | Bellen blazen »

Mooie momenten

Laatst droomde ik dat ik iemand ontmoette, een jonge vrouw die ik helemaal niet kende, maar met wie ik toch een heel boeiend gesprek had. De vrouw zei dat het heel fijn was om zo’n leuk gesprek te voeren. “Ja”, zei ik, “zoiets als dit hoort bij de mooie momenten van het leven.”

En toen was de droom voorbij en werd ik wakker. Vreemd, zo’n droom. Ik kon de droom niet helemaal plaatsen, een link met mijn dagelijks leven zag ik niet. Behalve dan de woorden “mooie momenten”, want die had ik de dag ervoor bedacht als titel voor deze column. Mooie momenten had ik veel gehad, in die tijd. Toen we op een ochtend over de Afsluitdijk reden, bijvoorbeeld, en de zon zo mooi het water liet glinsteren. Vissersbootjes deinden op de golven, de lucht was blauw, de wolken wit, en uit de autospeakers klonk muziek van Händel. Bronnen van vreugde, zulke momenten. “Dus die bootjes op het IJsselmeer vind je wel mooi,” zegt een kennis later, met wie het onderwerp “boten” ter sprake komt. Ik kan dat volmondig beamen: die visserbootjes en de zeilschepen zijn een lust voor het oog. Maar deze kennis heeft een andere boot, zo’n wit ding met een sterke motor waarmee hij over de Friese wateren vaart. En daar hou ik niet zo van. Daar heb ik zelfs, volgens sommigen, nogal een starre mening over. Dat komt omdat ik het namelijk zo vol vind op de meren, en dat recreatievaren lijkt me niet goed voor natuur en milieu. En waar ik helemaal niet goed van word is dat gesnoef van: “mijn-boot-is-groter-dan-die-van-jou” en ”maar-die-van-mij-is-sneller.”

Toen wij laatst in Grouw waren, was het gewoon een verademing om een vrachtscheepje te zien varen. Kalm gleed het over het water, gewoon dat doend waar zo’n schip voor dient: de lading van de ene plek naar het andere vervoeren. Een stel eenden dobberde langszij, de zon piepte heel even door een paar donkere wolken: het was een mooi tafereel, zo zonder snelle kruisertjes en hautaine jachten. “Jij houdt gewoon niet van varen,” zegt de eerdergenoemde kennis. Maar dat is het niet: ik kan zelfs met enige trots vermelden dat ik een beetje schippersbloed in me heb, want mijn opa was kapitein op een vrachtschip. Het is alleen zo dat de drukte op het water mij zo kwalijk lijkt, ja, irriteert. Omdat het wéér de mens is die, in zijn drang naar luxe en recreatie, de natuur vernietigen kan.  Mijn opa was dus schipper. Hij voer op een schip van de Stânfries, de Rakken. Het nummer van dat schip weet ik niet, alleen de naam is in het geheugen blijven hangen. En ik weet nog hoe het schip eruit zag, en waar het lag als opa op vrijdag weer thuiskwam. Bij de Beursbrug, bij de plek waar wij zoveel jaar later op dertien Juni stonden te luisteren naar het Museumhavenconcert.

En over mooie momenten gesproken: wat hebben we genoten, die avond. De sfeer, het enthousiasme van de musici, de entourage… De etalagematerialen­winkelier en zijn buurman hadden, om bij te dragen aan de feestelijke sfeer, vlaggen uitgehangen. En achter de ramen van een bovenhuis zagen we een moeder met haar kinderen op de muziek van de Bigband mee swingen. En dan was er de Stânfries X, het schip dat daar in volle glorie lag afgemeerd. Het weer was fantastisch, het publiek enthousiast, hoewel het niet zo luidruchtig en meeklapperig was als het Prinsengracht­concertpubliek kan zijn. Maar wij zijn Friezen, toch een beetje introvert, waarschijnlijk. En we waren niet gewend aan zo’n grachtconcert. Dat moet zich nog ontwikkelen, dat heeft nog even een paar van zulke concerten nodig… Wij kwamen voor Händel, voor de Water Music en de Royal Fireworks. In het boek “Klassieke muziek” schrijft Phil G. Goulding over Water Music dat volgens sommige historici Händel de gunst van koning George I wist te verwerven door de Water Music te componeren en de vorst te verrassen met een openluchtconcert door een orkest op een naast de koninklijke barkas drijvende boot. Dat verhaal is inmiddels ontkracht, maar het schijnt dat op zijn minst een gedeelte van de muziek inderdaad op de Theems is gespeeld. En deze in 1717 gecomponeerde muziek werd nu uitgevoerd op de Zuidergracht, nog steeds tot genoegen van velen. Okay, van mij had er een beetje meer tempo en pit in Water Music en Royal Fire Works gemogen, maar ik wil geen kniesoor zijn, want ik had de avond van mijn leven. Bij het water, zónder opzichtige bootjes, maar mét zo’n mooi schip als de Stânfries X en mijn geliefde componist Händel. Het concert eindigde met vuurwerk, en een passender slot was niet denkbaar voor zo’n avond vol mooie momenten.

Dini Commandeur