Bellen blazen
Interface 2003 nummer 6 Maandag 15 December 2003 Alweer is er een jaar voorbij en voor ons was dit geen leuk jaar. Ziekte, spanning, verlies, rouw, we hebben het allemaal gehad… Maar niemand heeft ons ooit een rozentuin beloofd, en we hebben het leven maar te nemen zoals het komt. Toch waren er ook veel mooie momenten in 2003. Dat onze poezen Nika en Panter bij ons kwamen wonen, bijvoorbeeld. Het was natuurlijk wel verdrietig dat wij onze katten Sammie en Cheetah moesten missen. Ze waren dan wel negentien jaar geworden, en ze waren ziek, maar het was moeilijk. Dat we totaal onverwacht andere katten kregen was echter een zegen. Twee lieve, zwarte dames, met maar één nadeel: ze waren niet gesteriliseerd. En daarom hadden wij al gauw te maken hadden met losbandige poezen die maar één ding wilden: een man. Ze lieten dat duidelijk merken, krijsten de hele tent bij elkaar en gedroegen zich bepaald niet als dames. “Lellebellen zijn jullie, “ zei ik geschokt. “Lichtekooien…schamen jullie je niet.” Maar nee, dat deden ze niet, ze zaten bij de voordeur en riepen om een vent… Ze rollebolden zonder gêne over de vloer, het was gênant om te zien hoe graag zij aan de rol wilden met een knappe kater. ”Hoe lang duurt dit?” vroeg ik aan kenners, en de een zei twee weken en de ander zes weken, maar opeens was het over en konden ze gesteriliseerd worden. En daarna raakten ze al snel bij ons thuis. Sammie en Cheetah zullen wij nooit vergeten, maar Nika en Panter hielpen ons om hun verlies sneller te verwerken en ik wil ze voor geen goud meer kwijt.Lezen deed ik niet veel dit jaar, ik kon me moeilijk concentreren. Maar in de herfst probeerde ik het weer eens, en haalde een boek uit de bibliotheek. Ik las het in een adem uit en begon toen aan deel twee. De titels van die boeken zijn “De as van mijn moeder” en “De nieuwe wereld”, en ik kan u deze boeken van harte aanbevelen. De schrijver is Frank McCourt, en ik heb zelden een schrijver gelezen die zoveel ellende met zoveel humor weet weer te geven. En de levenswijsheid die hij meegeeft is onbetaalbaar.
Natuurlijk speelde dit jaar ook muziek een grote rol in ons leven.. Dat we niet alles mooi vonden wat we hoorden was geen ramp. Maar er zijn grenzen. Op een feestje André Hazes te horen die knalhard uit de luidsprekers blèrde dat ie een beetje verliefd was, dat was echt teveel. Het kostte ons later uren Bach om André weer uit ons hoofd te krijgen, maar mijn motto is nog steeds “Geen dag zonder Bach,” dus dat hadden we er graag voor over.
Verder heb ik dit jaar weer met veel plezier met mijn “penfriends in prison” geschreven. Dat is zo leuk dat ik niet meer zonder dat schrijven wil. Het verrijkt mijn leven op een manier die ik nooit had verwacht.
En natuurlijk waren er dit jaar ook weer mijn gastkinderen. Ik krijg wel eens vreemde reacties van kennissen, die vinden dat ik mijn tijd toch wel beter kan besteden. Maar ik heb zoveel plezier met die kinderen, ik zou ze echt niet willen missen. In de zomer kreeg ik tijdelijk twee hele kleintjes, een meisje van nog geen drie en jongetje van negen maanden, Amarins en Mischa. Lieve en makkelijke kinderen. Het was mooi weer op de dagen dat ze hier waren. Ik zette de box buiten voor Mischa, en Amarins ging bellenblazen met Dennis, het kleinzoontje van de buren. Hij was haar grote liefde in die dagen, haar ogen straalden als hij in de buurt was. “Ik is hier,” riep ze dan en rende met haar bellenblaas naar hem toe. En dan gingen ze samen aan de slag, tuitten de mondjes en creëerden de prachtigste bellen, volgden ze met hun ogen tot ze uiteenspatten. De ogen van Amarins…niet te beschrijven zo mooi. Ze heeft de ogen van haar moeder, en haar moeder, dames en heren, is een collega van u. Dus als u op kantoor iemand tegenkomt met prachtige ogen die kunnen stralen als sterren, dan kon dat wel eens de moeder van Amarins en Mischa zijn.
Zo ging dit jaar voorbij, en wat het nieuwe jaar brengt hebben we maar af te wachten. Ik kan u geen rozentuin beloven, maar wens u prettige kerstdagen en heel veel geluk in het nieuwe jaar. En mocht u zich ooit een beetje gedeprimeerd voelen, gaat u dan eens met een paar kleine kinderen bellen blazen. En kijk dan hoe geconcentreerd en genietend ze bezig zijn. Hoe ze de mooiste bellen maken, en er geen drama van maken als die uit elkaar spatten. Ze maken immers weer een nieuwe… ze gaan gewoon door, steeds en steeds weer…
Dini Commandeur