Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een uurtje op de Gulp… | Home | SNIPPERS »

Hoe is Holland?

Interface 2004 nummer 5 Vrijdag 15 Oktober 2004 Een Amerikaanse mailvriendin vraagt of ik voor een nieuwsbrief een stukje over Nederland wil schrijven. “How is Holland?” vraagt ze belangstellend, en daar ga ik eens over nadenken. Hoe is Holland? Denkend aan Holland, denk ik vaak aan geld, of beter gezegd, aan het gebrek daaraan. Eerlijk gezegd vind ik dat wij maar in een armoedig landje leven. Neem alleen onze wijk al. Een gezellige, kinderrijke wijk, levendig en geliefd. Maar deze zomer was het welige onkruid bijna letterlijk een doorn in het oog van velen. Zeker, op een dag kwamen er onkruidbestrijders met een milieuvriendelijk goedje, maar ze haalden niet alles weg. En nadat zij hun werk hadden gedaan, schoot het onkruid weer als een raket onhoog. De mensen van de plantsoenendienst die jarenlang het onkruid keurig “bijhielden” zijn waarschijnlijk wegbezuinigd, helaas. Net als onze wijkconciërge. Ach, wat mis ik die man. Het was zijn taak er op te letten dat de buurt een beetje netjes bleef. Maar het gemeentepotje waaruit hij werd betaald, raakte leeg en dat konden wij meteen merken. Jammer, erg jammer. En laatst las ik in de krant dat ons beroemde standbeeld Ús Mem van haar schoonmaakbeurten is verzekerd, omdat een makelaar en een schoonmaakbedrijf de kosten daarvan op zich zullen nemen. Wat een armoe. Het is toch wel erg dat de gemeente niet eens meer een sopje voor haar standbeelden kan betalen. Bezuinigingen alom, en het ergste zijn de bezuinigingen in de zorg. Het bittere is dat er tegelijkertijd door verkeerde beslissingen zoveel geld over de balk wordt gesmeten. Neem nu die miljardenvreter, de Betuwelijn. Hoe zoveel beleidsmakers zo dom konden denken en gigantische rekenfouten konden maken, is mij een raadsel. Ik weet zeker, dat wanneer zij eens een poosje een pientere huismoeder met een laag inkomen zouden zijn geweest, ze meer kennis hadden gehad van verantwoord geld uitgeven en goed beleid voeren dan nu het geval was.

Holland, land van tolerantie…Tenminste, dat meende ik altijd. Tegenwoordig steekt racisme in een snel tempo de kop weer op. Wat was het vorige maand eng om een demonstratie van de Nationale Alliantie te zien en te horen. Het “keel doorsnijd” gebaar dat een van hun aanhangers maakte naar een getint meisje, maakte me bang en verdrietig. En er waren nog zulke jonge kinderen bij, twaalf, dertien jaar, en vol haat tegen alles wat maar een beetje “buitenlands” oogde.

Later was er een tegendemonstratie van linkse groeperingen. “Stop de haat” werd er geroepen en dat was goed. Haat is geen antwoord, nergens op. Zelfs de hooligans die de demonstranten aanvielen moeten niet gehaat worden. Dat is echt geen oplossing. Praten, elkaar leren kennen, bij elkaar betrokken zijn, dát zou misschien een bijdrage aan verdraagzaamheid kunnen zijn. Maar valt er te praten met mensen die roepen om een nieuwe Hitler? Valt er een serieus gesprek te voeren met jongens die politiehonden en wapenstok trotseren om de “linksen” aan te vallen? Ik was verbijsterd en verslagen toen ik de haat in de ogen van die jongens zag. Ik heb die middag geleerd dat fascisme en racisme niet uit te bannen zijn. Zelfs niet in ons Nederland.

Maar gelukkig zijn er ook veel mensen die “nee” roepen tegen dat kwaad, en zich blijven inzetten voor een tolerante samenleving. Een heel dorp dat zich inzette om een vluchtelingenfamilie hier te houden…dat is toch iets om kippenvel van te krijgen. En dat is óók Holland.

“Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan...” Wie kent het niet, het gedicht van Hendrik Marsman. Holland is water. De rivieren, de meren, de zee…Wat is mooier dan op een duin bij de zee te staan, de schepen langs te zien gaan, en de zon in de zee te zien zakken?

De boerderijen, de molens, de bollenvelden, de heide, de bossen, de wolkenluchten, de koeien in de wei, dat is Holland. De files, de drukke randstad, de coffeeshops, de achterstandwijken, criminaliteit, de drukte op de wegen, dat is óók Holland…

“Denkend aan Holland zie ik waardepapieren snel door begerige vingers gaan..” Dit is de beginregel van het gedicht “De Binnenring van Holland” van Gerrit Komrij. En dus zijn we weer terug bij geld, en nu bij gouden handdrukken, topambtenarensalarissen en dure projecten. Er is veel geld in Nederland. En daartegenover de verregaande bezuinigingen. Vooral de bezuinigingen in zorg en onderwijs zijn een schande voor ons land.

Holland: “De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord”, schrijft Hendrik Marsman. En Gerrit Komrij antwoordt: “De lucht hangt er laag en de geest wordt er langzaam in parlementaire dampen gesmoord, en op alle terreinen is de stem van de koopman met zijn ethische krampen het meest aan het woord.”

“How is Holland?” vraagt mijn Amerikaanse vriendin. Maar denkend aan Holland weet ik niet wat ik van Holland denken moet.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys