Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Vaders | Home | Over Joshua, en de he… »

O, heerlijk Internet

Interface 2005 nummer 2 Vrijdag 15 April 2005 Laatst zat ik in de trein naar Utrecht. In Zwolle stapten er vijf dames in, die bij mij in de buurt gingen zitten en hun aanwezigheid duidelijk lieten merken. Het waren geen piepjonge dames meer, de jongste zal misschien tegen de veertig zijn geweest, maar de anderen waren toch aardig op weg naar de zestig. Ze deden aan Kunst, hoorde ik, en de hoofdletter K was duidelijk.

 Ze waren op weg naar iets dat met die Kunst te maken had, en ze waren helemaal in de ban van de Kunst. De jongste zag er ook kunstzinnig uit: Pikzwart haar en pikzwarte kleren. Ik kan niet begrijpen waarom er zoveel mensen zijn die graag zwart dragen terwijl het hen helemaal niet staat. Zwart maakt slank. Maar zwart maakt ook bleek, en dat valt vaak meer op dan een vetrolletje meer of minder. Vooral kunstenaars dragen graag zwart, heb ik gemerkt, en het zal dus wel een soort kunstzinnige uiting zijn..

De dames waren druk aan het kwetteren, en een van hen, een alternatief, superslank typetje, at ondertussen donkerbruine boterhammen en worteltjes. Zelf eet ik in de trein altijd gevulde koeken en Twixen, dus ik keek met bewondering en respect naar haar. Ze had een dun paardenstaartje in het grijzende haar. Pientere bril op het rechte neusje en een paar donkere, felle ogen. En ze had een mening. Meer dan een zelfs. Met een zware stem, (hoe kwam zo’n iel vrouwtje toch aan zo’n bas? Zou ze ondanks de worteltjes en brood waar de gezondheid van af straalde, een kettingrookster zijn?) met een zware stem verkondigde ze haar opinie, waar ik als leek in de Kunst geen kijk op had, dus misschien had ze wel gelijk. De andere dames gingen meestal niet op haar mening in. De twee die het dichts bij mij zaten, zaten te zwijmelen over een leraar die toch zoooooo’n goed kunstenaar was, en zoooooo’n goed docent. Ik zat stiekem te glimlachen. Zestien of zestig, what’s in an age? Zwijmelen is blijkbaar iets van alle leeftijden bij ons meisjes.

Maar plotseling ging de conversatie niet meer over Kunst, maar over computers. En toen viel de worteltjesdame stil. Want van computers had ze geen kaas gegeten, en dat wilde ze ook niet. Een computer was… nou ja, wat het was deed er niet veel toe, maar het was in elk geval geen Kunst. Maar de andere dames waren wel met de computer vertrouwd. Ze stuurden elkaar regelmatig een mailtje. Dat ging heel goed, zei een van hen, alleen een bijlage meesturen, dat lukte nog niet, ze wist echt niet hoe dat moest. Maar haar buurvrouw zei dat ze dat wel zou laten zien als ze weer bij elkaar waren, en dan kwam dat helemaal goed. Toen kwam het gesprek op Internet en wat voor mogelijkheden dat wel niet had… De worteltjesmevrouw zweeg afkeurend en met een zuinig mondje. Je zág haar denken: “al die nieuwigheid, waar is het goed voor?”

“Ach mevrouw,”dacht ik, “die nieuwigheid is goed voor zóveel mensen en zaken.” Zeker, men moet met beleid met Internet omgaan. Het kán verslavend zijn. Bij de consultatiebureaus voor alcohol-, drugs- en gokverslaving zijn inmiddels ook therapieën voor Internetverslaafden, heb ik gehoord. Het is dus zaak verstandig te internetten, met wijsheid en met mate.

Het Internet is in mijn ogen een geweldig medium. Niet alleen door de informatie die het biedt over talloze onderwerpen, maar ook omdat het veel mensen in contact brengt met de buitenwereld. Ik ken verscheidene mensen die door ziekte of handicap nauwelijks buiten de deur komen, maar dankzij het Internet toch goede sociale contacten hebben.

Ook voor ouderen is Internetten ideaal. Mailen met een kleinkind in dat verre land, advies over medische zaken krijgen op de diverse forums, en zoals eerder genoemd, de contacten “buitenshuis”. En ik denk dat, bijvoorbeeld, www.seniorweb.nl met alle hulp en informatie die het biedt een veelbezochte site is, en niet alleen door ouderen.

Er zijn zoveel interessante sites. Ik heb een heel rijtje bij mijn Favorieten staan, variërend van zoekmachines tot “Oma weet raad”. Van een vertaalsite, (ideaal voor mijn Engelstalige correspondentie) tot leuke sites om digitale wenskaarten te verzenden.

Wat ik ook een mooie site vind is “Dagelijkse Gedachte”. Elke dag verschijnt daar een spreuk of wijsheid, en als je wilt kun je die ‘s ochtends automatisch in je mailbox krijgen. En de mooiste verzamel ik in mijn Wordmap “Gedichtjes en ander moois.” O, heerlijk Internet. Het heeft zoveel te bieden, al die informatie, al de interessante discussies. Eerlijk is eerlijk, zaken die niet interessant zijn, laat ik links liggen. Want wat is het nut van forums met destructieve discussies en scheldpartijen? Wie wordt beter van die verbale agressie, die alleen maar meer agressieve gevoelens oproept? Nee, Internet is voor het leuke, het mooie, het interessante, en daarom is Internet voor veel mensen een verrijking.

De mevrouw in de trein wilde niks van computers en het Internet weten. Dat zal echter wel een kwestie zijn van onbekend maakt onbemind. Maar ik denk, dat als zij op het web zou surfen en allerlei informatie over Kunst zou tegenkomen, dat zij haar mening over het Internet en over die “nieuwigheid” snel zou herzien. En om voor deze mevrouw maar eens een Dagelijkse Gedachte te citeren: “Wie het nieuwe vreest, moet beseffen dat ook het oude ooit nieuw is geweest.”

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys