Reïncarnatie
Interface 2006 nummer 5 Zondag 15 Oktober 2006 De katten liggen op de bank. Diep in slaap en heerlijk ontspannen..Je zou er bijna jaloers op worden, wat een leven hebben die dieren toch. Natje en droogje staan altijd klaar, ze kunnen in en uit lopen,en krijgen heel veel aandacht. Ze trekken zich niets aan van de woelige wereld buiten, en politieke problemen laten hen koud. Ze hebben geen zorgen en zijn relaxed. Je zou toch bijna wensen dat je in een volgend leven als kat terug zou komen.Nu weet ik niet of ik wel in volgende levens wil geloven, maar soms kom ik dat onderwerp tegen. Een van mijn Boeddhistische correspondentievrienden schreef er laatst over. En de natuurgenezer die ik onlangs sprak, liet zich ook al iets over meerdere levens ontvallen Hij vertelde dat we in dit leven een missie, een bestemming, hebben. Die we maar het beste meteen kunnen uitvoeren, om “hoger” te komen. Bijvoorbeeld: hij zou, als het aan hem lag, het liefst als kluizenaar in een hutje op de hei willen wonen. Hij zou daar waarschijnlijk erg gelukkig zijn, maar zijn bestemming in dit leven is mensen te helpen en hen gezond proberen te maken. “En zou ik die missie niet volgen, dan komt dat onherroepelijk in een volgend leven terug, en moet dat alsnog gebeuren,” zei hij. Mijn jongste zus sprak laatst ook al een reïncarnatiedeskundige die iets interessants te vertellen had. Ten eerste is het zo, dat wij elkaar allemaal al “kennen” uit een vorig leven. Echter wel als andere personen. Verder had de reïncarnatiedeskundige gezegd dat wij in volgende levens ook als iemand van het andere geslacht kunnen terugkomen. “Protest,” riep ik meteen, want het lijkt het me namelijk helemaal niet zo prettig om als man terug te komen. Ook mijn zus was er niet blij mee. Mannen zijn best leuk, maar door de bank genomen zijn vrouwen toch meestal een stuk boeiender. Ik ken verscheidene vrouwen die volop in het leven staan. Ze zijn bezig met (vrijwilligers)werk en in hun vrije tijd met zelfontplooiing. Terwijl hun mannen ondertussen een beetje in huis klussen of met een pilsje op de bank naar voetbal kijken. En daar is niks mis mee. Het is zelfs soms bijna benijdenswaardig hoe tevreden die mannen met hun leven zijn. Ze hebben wat ze willen, en dat hun vrouw geen diepgaand gesprek met hen kan voeren is niet anders. Dan de vrouwen. Naast ons (vrijwilligers)werk en kinderen grootbrengen zijn wij bezig onszelf te ontwikkelen op allerlei gebieden, ook vaak spiritueel. En ondertussen hangen we met onze vriendinnen uren aan de telefoon, en we chatten, we luisteren en lachen en raken nooit uitgepraat. O, wat is het heerlijk om een vrouw te zijn. Maar eerlijk is eerlijk, niet álles aan vrouwzijn is leuk. Neem alleen de lichamelijke ongemakken maar eens waar we last van kunnen hebben. En niet te vergeten de eeuwige strijd tegen een teveel aan kilo’s. Voor mannen is hun gewicht een minder groot probleem. En zij tillen er dan ook niet zo zwaar aan. Ook andere zaken in het leven nemen zij lichter op. Bijvoorbeeld een ruzie in de vriendenkring of in de familie. Daar gaan zij toch vaak een stuk gemakkelijker mee om dan wij vrouwen. Ze blijven er doorgaans ook niet zo lang mee rondlopen. Nu ik erover nadenk is het misschien toch zo gek nog niet om in een volgend leven eens een keertje als man terug te komen. Maar dan wel als een man met macht. En een geweten. Eentje die de wereld verandert. Iemand die de wapenindustrie een halt toeroept, armoede de wereld uit helpt, vrouwenonderdrukking tegengaat. Een man die er voor zorgt dat ieder kind een goed bestaan krijgt, en dat de mensenrechten worden gerespecteerd. Zo’n man zou ik willen zijn. Een man met macht en spierballen, echte spierballen, en een warm hart. Eén keertje zou ik dus man willen zijn. Daarna is het niet meer nodig om in een volgend leven als man terug te komen. Want dan zijn er ook vrouwen aan de macht die voor een betere wereld kunnen zorgen, dat heb ik dan óók wel even geregeld in de tijd dat ik de baas was. Ja, één keertje als een man terugkomen. Om te proberen een betere wereld te creëren. Sweet, sweet dream.
In reïncarnatie geloof je, of niet. Maar als het echt bestaat, dan hoop ik, na die ene keer als man, toch weer als vrouw terug te keren. Met alle zaligheden van het vrouwzijn, maar zonder de lichamelijke ongemakken a.u.b.
Of zou ik toch niet liever als kat terugkeren? Ik kijk naar mijn katten, die slapen op de bank. Die geen zorgen voor morgen hebben, geen last van angsten voor terroristische aanslagen en voor de klimaatsverandering. Maar als we een bestemming in het leven hebben, wat is dan de missie van katten? En van honden? Hebben dieren wel een bestemming in het leven? De katten worden wakker, en rekken zich uit. Ik aai ze en krijg kopjes. En ik weet meteen wat de bestemming van huisdieren is. Honden en katten zijn goed voor gezondheid en welbevinden. Als je ze aait, gaat je bloeddruk omlaag. Ze vertederen je en laten je glimlachen. Ze geven genegenheid en gevoelens van welbehagen. Dat is een mooie levensbestemming, toch? En over volgende levens maken dieren zich niet druk. Voor hen geen gepieker over in welke gedaante ze misschien terug zullen komen. Ze hebben gelijk. Een eventueel ander leven, als dat zou bestaan, is nog niet aan de orde. Wie dan leeft wie dan zorgt. En in de tussentijd kan ik mooi eens proberen uit te vinden wat mijn missie eigenlijk is in het leven van nu.
Dini Commandeur