Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een goed hart | Home | Writers block »

Mooie televisie

Bancorama 1998 nummer 4 Dinsdag 15 September 1998 Onlangs stond in de krant dat wij Nederlanders de televisie­programma's van tegen­woordig maar saai vinden. Een verbazing­wekkend bericht. Want er waren, toen dat bericht in de krant verscheen, genoeg mooie beelden op de buis. Neem alleen het WK voetbal. Dat was naar mijn mening toch geen saaie tv, daarover zullen veel landgenoten en ik het met elkaar eens zijn. Maar waar kijkt men naar als er geen voetbal op tv is, vroeg ik mij af. En hoe komt het dat men de televisie zo saai vindt?

Uit een privé-onderzoekje bleek, dat velen vooral naar de commerciële omroepen kijken en men vond inder­daad de tv vaak slaap­verwekkend. "Maar wat wil je ook?" zei een kennis. "Elke avond dezelfde soort films, dezelfde quizzen, en dan al die reclame waar je niet goed van wordt." Die kennis werkt bij de overheid. Hij vertelde mij laatst hoe zijn werkdagen eruit zien. De tijden zijn veranderd. Niemand zal mij ooit nog een ambtenarenmop horen ver­tellen. 's Avonds zit hij dan ook uitgeteld voor de buis van de ene naar de andere commer­ciële omroep te zappen. Hij was het met dat kranten­bericht eens: televisie is saai. "Zap eens naar een publieke omroep," was mijn advies. Maar nee, bij de publieke omroepen viel bijna nooit wat te lachen, zei hij. "Bij de commerciëlen wel dan?" vroeg ik verbaasd. "Ook niet," moest hij somber en vooral blasé toegeven.

Zelf kijk ik graag naar Nederland 1. Neem alleen het acht uur journaal al. We krijgen elke avond dan wel vaak veel ellende voorge­schoteld, Philips Freriks brengt die kommer en kwel tot de juiste en soms hilarische proporties. Het journaal is er dankzij hem leuker op geworden.
Een ander Nederland 1-programma waar ik graag naar kijk, is Spoorloos. Vermiste familieleden, meestal adoptie­kinderen en hun biologische ouders, vinden elkaar in dat programma terug. Hoewel ze niet altijd contact blijven houden, brengt het moment van de eerste ontmoeting veel blijdschap en ontroering met zich mee. Zakdoekentelevisie dus.

De documentaire Haagse Klasse, laatst weer "op herhaling", was ook indruk­wekkend. De makers van deze serie volgden een poosje een basisschool in de Haagse schilders­wijk. De school telt veel leerlingen met verschil­lende cul­turele achter­gronden, en dat levert boeiende televisie op.

En dan programma's als De Stoel, Paradijsvogels, Villa Felderhof... ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die deze juweeltjes saai vinden.

De serie "Voor elkaar" van Bas Westerweel is ook zeer de moeite waard. Bas stuurt mensen die het erg druk hebben met vrijwilligers­werk, op vakantie en neemt hun taken over. Maar laatst wou een vrijwilligster niet op vakantie. Want "moeke" zoals ze genoemd wordt is zo aan haar werk verknocht, daar kan geen vakantie tegenop. Vakantie of niet, Bas ging haar helpen en bakte saucijzenbroodjes die hij samen met moeke uitdeelde aan prostituées. (Dat uitdelen mocht uiteraard niet gefilmd worden, maar dat maakte het onderwerp niet minder boeiend). Hij interviewde een voormalige junkie die door moeke uit z'n sores is gehaald, en met wie het nu goed gaat. Hij trakteerde drugs­verslaafden op appels, zodat ze dan tenminste toch nog iets gezonds naar binnen kregen. Eén van hen, een man van vijftig, vertelde Bas nu niet meer te kunnen stoppen, maar zijn leven maar al te graag zonder drugs over te willen doen als dat zou kunnen...

Een ander programma met een laag zapgehalte is de T.V.-show van Ivo Niehe. (Nederland 2). Een mooie uitzending vond ik die waarin we zagen hoe een paar Nederlandse gezinnen een weekje "meedraaiden" met gezinnen uit een Derde Wereld­land. Je zag de Nederlanders zwoegen en ploeteren, want het was hard werken voor het dagelijks brood. Met warme gevoelens en vooral diep respect voor hun gast­gezinnen keerden ze terug naar ons rijke Nederland. En één van de vrouwen zei tegen Ivo dat ondanks onze welvaart hier en de armoe daar, ze geleerd had dat wíj met onze minder hechte familie- en vriendschaps­banden eigenlijk veel armer zijn dan de mensen daar.

Er valt misschien niet zoveel te lachen met dit soort pro­gramma's. Maar ze kluisteren mij altijd weer aan de buis, want ze zijn boeiend en leerzaam. Kortom, ik vind het mooie televisie.

Dini Commandeur.


 

Design and implementation by Focusys