Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Alleen voor dames. | Home | De beschermengel »

Toiletproblemen

Kinderopvang 1999 nummer 11 Donderdag 25 November 1999

Als het zonnetje schijnt gaan we naar buiten. Dat vinden Demi en Denzel leuk. Want buiten is het leven spannend, zelfs de meest triviale gebeurtenissen zijn boeiend. Van een stadsbus met pie­pende rem­men tot buurkat Kato die met ons mee­wan­delt... Alles trekt hun volle aandacht.



Vandaag is het mooi wan­del­weer, maar voor we op pad gaan moet er nog het een en ander gebeu­ren. We beginnen met zinde­lijk­heidsoefenin­gen. Thuis ge­brui­ken ze daar­voor een pot­je, maar bij mij mogen ze, zeer interessant, op de grote mensen wc. Ze moeten wel de kin­der­bril gebrui­ken, dat zit beter, dat begrijpen ze. Den­zel mag als eerste. Hij neemt er de tijd voor. Maar hoe hij ook zijn best doet, er komt geen plas. En ook niet iets anders. Dus krijgt Denzel een droge luier en dan is Demi aan de beurt. Net als Denzel zit Demi deze keer meer voor de show dan voor het resul­taat op het kin­der­bril­le­tje. Ook zij krijgt een schone luier, en dan kunnen de jasjes aan. "Nee, nee eerst lippen­tift," roe­pen ze. Hoe kon ik het vergeten. Ze zien mij altijd lippenstift gebruiken voor­dat we de deur uitgaan. En natuurlijk willen zij dat ook. Vroe­ger wreef ik dan met de onderkant van de lippen­stifthuls over hun mondjes. Ze liepen er iedere keer weer in. Ze smakten met hun lip­pen, maak­ten kusge­luidjes en riepen "mooi lippen­tift" ter­wijl ik ze voor de spie­gel hield. Tegen­woordig gaat die truc niet meer op. Echte lip­penstift moet het zijn en ach, waar­om ook niet. Ik zorg ervoor dat het geen lang ­houdende stift is, het kleurtje is zo weer verdwenen. Na het mooi maken trek ik ze de jas­jes aan. Daarna kunnen ze in de twee­lingwagen, maar als ik Den­zel vast­gesp ruik ik iets. Denzel moet ver­schoond worden. Demi wil in de wagen wachten tot Denzel en ik klaar zijn, en dat is prima. Terwijl ik Denzel verschoon gaat de tele­foon. In eerste instan­tie laat ik het ding rinke­len. Maar na een poosje neem ik toch maar op, stel dat het een be­langrijke boodschap is. Niet, dus. Met Den­zel half aan­gekleed op mijn schoot poeier ik een mevrouw af die me voor de zoveel­ste keer probeert te paaien om lid te worden van een boeken­club. Denzel is net weer in de kleren als Demi begint te hui­len. Ach hemel­tje, wat een ver­driet. "Wat is er, schat?" "Buik­je doet pijn," snikt ze. "Och popje toch." Haar moeder had het vanmor­gen al verteld: Demi heeft de laatste tijd weer last van darm­krampjes. Want waar Denzel nooit proble­men mee heeft, in een mum van tijd een volle luier produ­ceren, is voor Demi soms een crime. Ik ga met haar op de bank zitten, doe haar jasje uit, en wrijf zachtjes over haar buik­ tot de pijn ver­dwe­nen is. Dan wil Denzel nog iets drin­ken, en beiden krijgen ze nog een stukje ontbijtkoek met boter. Dat lusten ze graag, en mis­schien helpt het Demi van haar darmproblemen af. Daarna kunnen de jasjes weer aan. Ze klimmen in de wagen, ik gesp ze vast, trek mijn jas aan, pak mijn sleu­tels en mijn tas, contro­leer of de achterdeur op slot is, open de voor­deur (buurkat Kato staat al te wach­ten), rijd de wagen het tuinpad op, en einde­lijk zijn we dan bui­ten.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys