Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een stakker die in he… | Home | Baantje van niks »

Buiten spelen

Kinderopvang 2000 nummer 4 Dinsdag 25 April 2000

De lente is weer in het land. En hoe hartelijk ik de zon ook verwelkom, mooi weer zorgt eveneens voor een probleem. Name­lijk: hoe lever ik Demi en Denzel na een dagje buiten spe­len weer heelhuids bij hun moeder in?



Want ze rennen veel en ze racen­ met hun loopauto's als een speer heen en weer en een ongeluk zit in zo'n klein hoekje. Soms weegt de ver­antwoording zwaar. Vooral als een van de twee tenslotte een smak maakt. Natuurlijk, ook bin­nen ge­beurt er af en toe wel een onge­lukje. Een val, een botsing, een vinger­tje tussen de deur, een tandje door de lip. Het is niet al­tijd te voorkomen. Toen Demi en Den­zel pas mijn gast­kindjes waren vond ik het verschrikkelijk als een van hen een wondje opliep tij­dens de oppasu­ren. "Niets aan te doen," zei hun moe­der Jel­lie dan laco­niek. "Dat gebeurt thuis ook, het zijn nu een­maal kin­de­ren." Maar toch, mijn stre­ven was ze onge­havend weer naar huis te laten gaan. Ik was dan ook zeer voor­zich­tig met ze. Als het mooi weer was gingen we naar bui­ten, en meestal zette ik ze dan in de tweelingwa­gen om te gaan wan­de­len. Want dat was het al­lervei­ligst. Maar ondanks het gevaar voor ver­wondingen, moch­ten ze uiteraard ook buiten spé­len. Dat vonden ze heerlijk, ook al had er wel eens eentje een ontveld knietje of een ge­schaafd handje.

Speelden Demi en Denzel die eerste lente en zomer vooral in de achtertuin, vorig jaar liet ik ze vaak in de voor­tuin spelen. Want voor was veel meer te zien en te bele­ven dan achter. Voor­al als de scho­len uitkwamen was het feest. Want in onze kinder­rij­ke straat waren altijd wel kinde­ren die naar Demi en Denzel toe­kwamen om met ze te spelen. Ik vond al die kinde­ren ook wel gezel­lig, maar ik moest dubbel zo goed opletten. Want als de driejarige Mylco bijvoorbeeld kwam spelen, dan klom hij over het hek als hij weer naar huis ging. En vooral Den­zel probeerde vaak zijn voorbeeld te volgen. Ik moest er trou­wens ook goed op letten dat dat hek op slot zat. En dat ze niet op het muur­tje klommen. En dat ze niet teveel aan de immer aanwe­zige buur­kat Kato kwamen, want die wou weleens uit­halen. En ik moest mijn negenjarig buurjon­ge­tje Johan ervan weer­houden de klein­tjes op te til­len. "Maar je weet toch dat ik best klei­ne kin­de­ren kan optil­len," zei Johan veront­waar­digd. Dat wist ik wel. Johan was ervaringsdeskundig. Hij had vaak ge­noeg zijn drieling broer­tjes en zusje opgetild toen zij de leeftijd van Demi en Denzel had­den. Desondanks vond ik het nergens toe die­nen dat hij de twee­ling optilde.

Zo was ik die zomer elke mooie oppasdag bezig om Demi en Denzel zon­der schram­men, blutsen en builen weer aan hun moe­der mee te geven. Op heel af en toe een enkel klein beschadigingetje na is dat aardig gelukt.

Nu staat een nieuwe zomer voor de deur. En ik hoop dat we vaak naar buiten kunnen. Want buiten spelen is leuk, ondanks alle zorg en verantwoording. Ik hoop dus op veel zonnige dagen. Met af en toe een dagje re­gen. Voor mij. Om even bij te komen.



Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys