« Een brief uit Hondura… | Home | Heimwee »

Peuterspeelzaal

Kinderopvang 2000 nummer 6 Zondag 25 Juni 2000

Toen ze twee jaar waren mochten ze naar de peuterspeelzaal. Ze werden goed voorbereid door mama Jellie, en ik deed er nog een schepje bovenop. Want ik wist nog hoe leuk mijn eigen kin­deren het destijds op de peuter­zaal vonden.

En dus vertelde ik Demi en Den­zel over het leuke speelgoed, en over leuke vriend­jes met wie ze leuk konden spelen. En natuurlijk was er een leuke en lieve leid­ster, juf Anita. Maar toen ik ze de al­ler­eerste keer naar de peuter­zaal bracht, von­den ze het er hele­maal niet zo leuk. Het begon al in de hal. De spanning werd ze kennelijk teveel, want ze raakten danig overstuur van het nieuwe en onbe­kende. Met op elke heup een brullend kind, en met vier knellen­de handjes om mijn nek betrad ik de peuterzaal. Maar toen ze al dat mooie speel­goed zagen, kal­meer­den ze. En toen ze wis­ten dat ik niet zou weggaan, durfden ze me zelfs los te laten. Die eer­ste keer bleef ik bij Demi en Denzel tot Jellie me aflos­te. Maar daarna was het toch de bedoe­ling dat ik na het brengen weer ver­dween. Dat was moei­lijk. Want hoewel Denzel het wel leuk vond op "school"  en eigenlijk graag wou spe­len, wilde Demi beslist niet dat ik wegging. Steeds weer was het afscheid nemen een pro­bleem. Op een keer klemde ze snikkend haar el­fen­lijfje tegen me aan, niet van zins me los te laten. En alles wat ik zei om haar te kalmeren, had alleen maar meer ge­huil tot ge­volg. Denzel dreinde solidair mee, ter­wijl hij me ste­vig bij mijn jas vast­hield. Tenslot­te vond juf Anita het welle­tjes. "Zullen we maar even doorzetten?" vroeg ze ter­wijl ze de krij­sende Demi van me over­nam. Een stagiaire leidde Denzel af, en ik verdween. Maar ik zag nog hoe Demi haar armpjes naar me uit­strekte en haar jammerlijk ge­schrei achtervolgde me nog toen ik al lang buiten was. Ik voelde me rot. Wat was ik nu voor een gast­moe­der? Naast gene­genheid over en weer, vond ik een ver­trou­wens­band met de klein­tjes immers ook zo belang­rijk. En nu liet ik ze in de steek. Zeker, juf Anita zei elke keer weer dat ze stil waren zodra ik weg was, maar toch had ik nu zeer sterk de nei­ging om te keren en de kleintjes mee naar huis te nemen. Gede­pri­meerd kwam ik thuis en ontdekte dat de tas met lui­ers en ande­re spulletjes nog in de gang stond. En Jellie zou de tas nodig hebben als ze de kinderen van de peuterzaal kwam halen. Dus keerde ik terug naar het gebouw van de peuter­zaal en zette de tas in de hal, me wapenend tegen Demi's ge­huil. Achter de ge­slo­ten deur van de peu­ter­zaal hoorde ik Ani­ta's stem. En er waren een paar kinderen aan het schaterla­chen. Was dat niet Demi's lach? Ik wist het niet ze­ker, maar ik hoor­de in elk geval geen enkel kindje hui­len.

Sinds die dag rekte ik het afscheid nemen niet meer, hoe zielig ik het soms ook vond. Maar ik wist dat ze het toch heel erg leuk vonden op de peuterspeelzaal, én dat ze leerden dat het afscheid immers niet definitief was. En ík leerde intus­sen dat een probleem soms op te los­sen is door er geen pro­bleem van te maken.

Dini Commandeur