« Peuterspeelzaal | Home | Zo moeilijk is het ni… »

Heimwee

Kinderopvang 2000 nummer 7/8 Dinsdag 25 Juli 2000

In sommige delen van het land zijn de schoolvakanties al begon­nen, en binnenkort is het ook bij ons zover. Omdat de moeder van Demi en Denzel werkzaam is op een school betekent dat voor mij een lange periode zonder mijn lieve gastkindjes.

Ik weet nog van vorig jaar hoe die tijd toen voorbij ging. De eerste weken stortte ik mij op aller­lei ach­ter­stalli­ge huis­houde­lijke klus­jes. Ook besteed­de ik veel tijd aan mijn pas­sies: Ik speel­de vaak en langdurig piano, boeken wer­den gelezen, verha­len ge­schreven. En de kat­ten werden weer eens gebor­steld, ter­wijl de par­kiet tijd­ro­vende maar helaas re­sul­taatloze spraaklessen kreeg. Mijn socia­le leven verdiende ook aan­dacht, ik ging op visi­te, en ontving zelf bezoek. En met mijn reis­vrien­din Anna reis­de ik een paar keer per trein naar een van de vier grote ste­den. Daar gingen we de bloeme­tjes buiten zetten en de beest uithan­gen, zoals wij al­tijd vrolijk vertel­den als iemand ons vroeg wat we in zo'n grote gevaarlijke stad gingen doen. Maar we logen dat we barst­ten want we zijn nette dames en we bezichtigden braaf, zoals het hoort, kerken en mooie ge­bou­wen. En we winkel­den, natuur­lijk.

Naast al deze bezig­heden en uitstap­jes was ik bezig het nodige te rege­len voor onze vakan­tiereis, zodat Piet en ik later die zomer goed voor­be­reid in de auto konden stap­pen.

Ik had het dus behoorlijk druk. Maar tij­dens die bedrijvig­heid waren mijn ge­dach­ten vaak bij Demi en Den­zel. "Hoe zou het met ze gaan," vroeg ik me dikwijls af. "Ach, kon ik maar even met ze bellen, even hun stemme­tjes horen." Maar dat ging niet, ze waren met va­kantie. We kregen een kaart van ze. Een strandkaart met een blauwe lucht en veel groeten van het hele gezin. 

Naarmate de tijd verstreek werd het gemis heviger. Ik be­keek vaak mijn verzameling foto's van Demi en Denzel. En mijn ge­zinsleden en vriendinnen werden regelmatig getrakteerd op ver­halen en anek­dotes over mijn hartenlapjes. "Ze komen nu al zo lang bij je, het is toch ook geen wonder dat je ze een beetje mist," zei een vriendin. Maar het was geen kwestie van een béétje missen. Ik had hevige heimwee naar mijn troe­telkind­jes. En hoewel ik genoeg afleiding had, vond ik de stilte in huis soms storend.

Maar toen waren ze terug van vakantie en kwamen ze met mama Jellie op be­zoek. Met bloemen en vakantieverhalen. En ze waren net zo blij om mij te zien als ik hen. Ze kropen op mijn schoot en ik bekeek ze eens goed. Wat waren ze gegroeid in die weken, wat zagen ze er gezond uit, en wat konden ze ineens goed pra­ten. Hun stemme­tjes tuimelden over elkaar heen, ze hadden zóveel te ver­tellen...

Het bezoek werkte helend, de heimwee was voorbij. En ik kreeg andere zaken aan mijn hoofd, want we gingen op vakantie. Na die vakantie restte er nog één week zonder Demi en Denzel, toen moest Jellie weer aan het werk.

Binnenkort is het dus weer zover. Ik zal een poosje mijn lieve­lingen moeten missen. Maar nu al ver­heug ik me op het mo­ment dat ze na al die weken weer bij mij op de stoep staan. En zoals altijd om het hardst mijn naam zullen roe­pen.

Dini Commandeur