Speelgoed
Kinderopvang 2001 nummer 4 Woensdag 25 April 2001Tassen vol speelgoed kwamen met Demi en Denzel mee, toen ze mijn gastkindjes werden. Een van die speeltjes was een pop die "mama" kon zeggen als je haar bewoog. Die pop heeft me vaak aan het schrikken gemaakt.
Als ik na het oppassen de boel aan het opruimen was, bijvoorbeeld, en er onverwacht uit een tas speelgoed een stemmetje klonk. Na elke verjaardag en Sinterklaasfeest nam de tweeling meer speelgoed mee. Dan ging Jellie, de moeder, de boel uitzoeken. Wat weg kon ging naar Mike, hun kleine neefje. Maar de mamapop bleef, die mocht niet weg van Demi. Hoewel ze er nooit mee speelde. Van mijn eigen kinderen had ik nog Lego, Playmobil en ander speelgoed in huis. En toen ze groot genoeg waren om daar mee te kunnen spelen, vonden ze hun eigen spulletjes helemaal niet meer interessant.
Nu Demi en Denzel naar de basisschool gaan en voortaan slechts een dag per maand bij mij zijn, is het tijd om hun speelgoed helemaal op te ruimen. Dus zoek ik uit wat van ons is en wat Jellie mee naar huis kan nemen. Het resultaat, twee propvolle Albert Heijntassen, wordt door Jellie met opgetrokken wenkbrauwen bekeken. Eigenlijk zit zij niet te springen om nog meer speelgoed in huis. Ze heeft een beter idee. "Wij hebben dat speelgoed niet nodig, en Mike heeft ook meer dan genoeg," zegt ze. "Hou het maar, voor je nieuwe gastkindjes." Demi en Denzel protesteren heftig. Het is niet dat ze het die andere kindjes niet gunnen, dat niet. Maar ze willen wel zeker weten dat er niets in de tassen is dat ze absoluut niet kwijt willen. Pas als Jellie zegt dat ze er immers mee kunnen spelen als ze bij mij zijn is het goed. Hoewel Demi toch nog probeert om de mamapop mee te smokkelen als ze weggaan. Maar Jellie is onverbiddelijk. "Je hebt al zoveel poppen," zegt ze, en stopt resoluut de pop terug in een van de tassen. 's Avonds, als ik de tas naar boven breng, schrik ik me voor de zoveelste keer weer eens lam als de pop onverwacht begint te brabbelen.
Als Demi en Denzel later op hun vrije schooldag weer bij mij zijn, talen ze niet naar hun spulletjes. Ze willen kappertje spelen met mij als model. Met een kind op mijn schouders en een kind op mijn schoot zit ik op de bank. Mijn haar wordt langdurig en met zorg geborsteld en gekamd. Maar als Demi het kinderschaartje pakt vind ik het welletjes, ook al bezweert ze me dat ze alleen maar doet alsóf ze me gaat knippen. Toch gaan we iets anders doen. Mijn voorstel om met hun eigen speelgoed te spelen wordt weggewuifd. Ook de mamapop kan ze niet boeien. Veel interessanter zijn de "grotemensenspelletjes" als Ganzenbord en Mens-erger-je-niet die ze in de kast zien liggen.
De volgende dag spelen mijn "nieuwe" gastkindjes Nelke en Anne wél met het door Demi en Denzel verguisde speelgoed. En vooral Nelke is helemaal weg van de mamapop. Leuk voor haar, jammer voor mij. Maar misschien wen ik nog eens aan het gebabbel van die pop. Want voorlopig ziet het er niet naar uit dat ik dat ding gauw kwijt ben.
Dini Commandeur