Nelke en Anne
Kinderopvang 2001 nummer 5 Vrijdag 25 Mei 2001Net zoals het destijds ging met de komst van Demi en Denzel, is er ook nu eerst een kennismakingsgesprek met de ouders. Uiteraard zijn de kinderen en de consulente van het gastouderbureau daarbij ook aanwezig. Na de paar dagen "nadenktijd" is het dan voor elkaar.
Demi en Denzel zijn inmiddels vier en gaan naar school. Hun plaats bij mij zal nu worden ingenomen door Nelke en Anne. Twee zusjes, van drieëneenhalf en anderhalf jaar. Ik bereid me voor op een zware eerste oppasdag. Ze komen immers niet, zoals bij het kennismakingsgesprek met papa en mama op bezoek. Met de eerste oppasdag van Demi en Denzel nog in mijn geheugen verwacht ik ook deze keer veel traantjes. Maar met Demi en Denzel is het na de moeilijke start perfect in orde gekomen, dus erg bezorgd maak ik me ook weer niet. Toch reken ik op een klein dramaatje, of in elk geval op een paar huilbuien. Maar nee. Nelke en Anne komen niet in het minst verlegen frank en vrij het tuinpad ophuppelen, en stappen zonder schroom ons huis binnen. Het zou een volmaakt entree zijn geweest als Anne niet bang wordt voor de katten. Zij worden op hun beurt bang voor Anne's gebrul en vluchten naar boven. Daarmee keert de rust terug. Even later zwaaien de meisjes probleemloos hun moeder uit en zetten zich aan het spelen. Om tien uur kijken ze naar Teletubbies, terwijl ze intussen hun fruit opeten. Daarna gaan we een eindje wandelen. Anne zingt in haar wagentje vrolijk een onverstaanbaar liedje, terwijl Nelke opgewekt kwebbelend naast mij loopt. Na de lunch, en ze eten hun broodjes tot de laatste kruimel op, breng ik Anne naar boven voor haar middagslaapje. Nelke valt even later op mijn schoot in slaap, en voorzichtig leg ik haar op de bank. Als het stel weer wakker is, gaan we theedrinken. Ze kijken weer even televisie: kabouter Plop. Daarna mogen ze buiten spelen. Niet lang, want het wordt fris, en binnen vinden ze het trouwens toch interessanter. Dus ga ik Nelke voorlezen en Anne speelt met de puzzels. Ondertussen houdt ze Sammie en Cheetah in de gaten, die na lang aarzelen weer in hun mand zijn gaan liggen. Maar als Cheetah op een gegeven moment op mijn schoot gaat zitten, durft Anne toch voorzichtig het zachte kattevachtje te aaien. Wat is het trouwens leuk om weer zo'n kleintje in huis te hebben. We zingen, we dansen, en met spelletjes als "vogeltje vliegen" en "hop paardje hop" gaan we door totdat ik bèkaf ben, omdat Anne steeds "keer, keer" roept. En luiers verschonen ben ik ook nog niet vergeten. Het is een volmaakte eerste oppasdag. Pas aan het eind van die dag als Monique, de moeder, haar kinderen komt halen is er een wanklank. Nelke wordt boos. Heel erg boos. Ze vindt het niet leuk dat mama haar ophaalt. Zelfs na een dag van negeneneenhalf uur, voelt Nelke er niets voor om naar huis te gaan. Met behoorlijk de pé in zit ze achter op haar moeders fiets. En een hartelijk afscheid à la Demi en Denzel kan ik wel vergeten. Daar moet ik, na zo'n perfecte dag, dan maar in berusten. Want een mens kan nu eenmaal niet alles hebben...Dini Commandeur