Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Voor een poëzie-album… | Home | De beste. »

De mens in het dier

Bancorama 1995 nummer 5 Zondag 15 Oktober 1995 Dat Amerikanen ervan houden zich op t.v. emotioneel te uiten, oké. En dat ze graag in talkshows voor een mil­joenenpubliek de vuile was buiten hangen, moeten ze zelf weten. Dat ze vaak pasta eten: heerlijk, lust ik ook wel. Maar dat ze hun huis­dieren voer in de vorm van spaghetti voorzetten, dat gaat zelfs mij te ver.

Vol ongeloof kijk ik naar een Amerikaans t.v.programma over "pets", en ik zie hoe een hond bijna stikt in die lange slierten. Amerikanen hebben de neiging hun huis­die­ren te vermenselijken. Maar ook bij ons, in het nuchtere Hollland, gaat het langzamerhand diezelfde kant uit. Hondjes met haarstrikjes op hun kop, zielig is dat. Een blamage voor de wolf, waar zo'n diertje toch van af­stamt. Dieren als kleine mensjes te beschouwen is niet goed. Maar ik moet tot mijn schande bekennen dat ik zelf ook weleens die neiging heb met onze katten Sammie en Chee­tah. Soms betrap ik me er op, dat ik ze behandel als kleine kinderen, maar vooral Cheetah kan zich erg babyachtig gedragen, zodoende. Sammie en Cheetah wonen deze maand tien jaar bij ons. We "kochten" ze via SOS voor huisdie­ren. Hun vorige eigenares had geen tijd meer voor ze, en zo kwamen ze uit een stil huis in een druk gezin. In het begin viel het niet mee. Want Sammie en Cheetah zijn Sealpoint Siamezen, en dat bete­kent dat ze eigen­zinnig en bezitterig zijn. En volgens mij zijn ze produk­ten van genera­tieslan­ge in­teelt. Want hoort een Siamees niet super­slank te zijn, een spitse snuit te hebben, en hoog op de pootjes te staan? Die van ons hebben een geheel ander uiter­lijk. Zeker, Cheetah is elegant, lenig, niet dik, maar ze is volgens de regels te klein. Ze heeft blauwe ogen, waarmee ze bij tijden ontzettend scheel de wereld inkijkt. Ze is lief en mooi. Bovendien is ze erg dom, maar of dat aan die inteelt ligt durf ik niet te zeggen. Want Sammie, uit hetzelf­de nest, is vrij intelligent. Zijn uiter­lijk is echter een schande voor de echte Siamees. Hij is veel te zwaar, niet door teveel eten, maar omdat hij reuma­tisch is en weinig beweegt. Hij heeft een hangbuik, een kip­peborst en ook nog een knik in zijn staart. Zijn gedrag is wel weer siamezig. Hij "pra­at" veel, kan als een hond achter ons aanlopen, en verdedigt zijn territo­rium (huis en achter­tuin) met verve. Een vreemde kat in de tuin wordt met veel geblaas, geblèr en even­tueel een lel wegge­jaagd. Ook Pepper, de beagle van mijn zus, kan op een mep rekenen als ze te dicht bij hem in de buurt komt. Sammie en Cheetah, broer en zus. Aan de ene kan zo verschillend, aan de andere kant elkaars gelij­ke. Ze vragen beiden veel aandacht, willen het liefst de hele dag op schoot. Sammie slaapt graag en Cheetah kun je zoet houden met een leuke die­ren­film. Daar gaat ze altijd lekker even voor zitten.

Ik ben dol op onze katten. Alleen die vernielzucht, ik wou dat dat eens over ging. Maar omdat we ze alleen in de achtertuin laten, kunnen ze hun energie niet in de grote spannende wereld vóór kwijt. Dat betekent voor ons soms flink wat ergenis. Zoals die keer dat Cheetah in een zak gips, (voor gipsplaten) had liggen rolle­bollen. Als een spookkat kwam ze de kamer in, nadat ze door het hele huis, en dan ook DOOR HET HELE HUIS witte poot­af­drukkken had achtergelaten. En dat Sammie graag, ondanks de krabpaal, zijn nagels aan het behang scherpt, is ook niet leuk. Maar het is beter dat wíj ons aan onze katten ergeren, dan onze tuinierende buren.  Er is al teveel overlast van katten in onze buurt.  Van honden trouwens ook. Het pro­bleem ligt natuurlijk zoals iedereen weet bij de mentaliteit van sommige baasjes. De oplossing weet ook iedereen wel: de kat binnenhouden totdat hij keurig de kattebak gebruikt heeft. De troep van je hond netjes opruimen, en het dier proberen op te voeden tot een rustige, gehoorzame hond. (Al dan niet met hulp van Martin Gaus.) Voor de rest het dier in zijn waarde laten. En vooral geen voer geven dat er voor het menselijk oog smakelijk uitziet, maar wat het dier nauwelijks naar binnen krijgt. Voor zover ik weet is bij ons nog geen hondevoer in de vorm van spaghettie te koop. En misschien komen ze er in Amerika ook wel op terug. Misschien beseffen ze daar ooit eens dat de mens in het dier niet bestaat.

Dini Commandeur.


 

Design and implementation by Focusys