« Mijn computer en ik | Home | Lachen »

Tijs

Kinderopvang 2001 nummer 10 Donderdag 25 Oktober 2001

Naast Demi en Denzel, Nelke en Anne pas ik soms ook op mijn buurjongetje Tijs. Want ik ben sinds zijn geboorte zijn inval-gastmoeder. Een poosje geleden ging zijn gastmoeder op vakantie, en kwam Tijs vier dagen bij mij.

Ik hoefde hem niet continue in de gaten te houden, merkte ik al snel, en ik hoefde hem ook niet bezig te houden. Want Tijs, inmiddels een grote jongen van zeven, vermaakte zich op de eerste oppasdag met een computerspelletje en televisie kijken. Ook speelde hij buiten met de kinderen uit de straat. Op de tweede dag had ik een verrassing in petto. We gingen een eindje met de trein reizen, en dat is altijd een feest voor kinderen van de achterbankgeneratie. In het stadje dat we bezochten was een straatfestival voor kinderen gaande. Met clowns, goochelaars, steltlopers enzovoort. 't Was genieten, er was zoveel leuks te zien. Maar dat Tijs zijn knie stootte aan de trekhaak van een onhandig geparkeerde bestelbus, was natuurlijk níet leuk. Dat deed pijn. Nu kan Tijs langdurig  heel veel geluid voortbrengen als hij zich heeft bezeerd. En met die mensenmenigte om ons heen moest er dus onderhandeld worden over de lengte en het volume van de huilbui. Terwijl hij ademhaalde om los te barsten, zei ik dat hij best even mocht huilen. Maar niet zo luid en niet zo lang. Stomverbaasd keek hij me aan. "Dit doet zeer, hoor," zei hij verontwaardigd. Ik haastte mij om dat te beamen: pijn wordt door mij niet gauw gebagatelliseerd. Maar ach, ik had de botsing tussen knie en trekhaak gehoord en zó hard was het nou ook weer niet aangekomen. Dus huilen mocht, mits met mate en zachtjes a.u.b. Maar 't hoefde al niet meer. Tijs werd afgeleid door een paar prachtige steltlopers, die met grote passen langs marcheerden. 's Middags genoten we nog van een paar mooie goochelaarsacts. We aten een patatje, en later zaten we heerlijk op een terrasje in de zon; het was een fantastische dag.

Op de derde oppasdag had Tijs zijn fiets meegenomen, en na de lunch kondigde hij aan dat hij ging fietsen. Terwijl ik hem nakeek sjeesde hij de straat uit, mij bezorgd achterlatend. Zeker, zijn moeder had gezegd dat Tijs voorzichtig was, ik kon hem gerust laten gaan. Maar soms jagen er door onze wijk auto's met overjarige pubers achter het stuur. Die jongens ontberen door hun leeftijd en waarschijnlijk ook door een te hoog testosterongehalte, elk gevoel van verantwoordelijkheid. En Tijs fietste door diezelfde straten, terwijl ik, met op mijn schouders een verantwoordelijkheidsgevoel van 100.000 kilo, op de uitkijk stond. Natuurlijk gebeurde er niets en kwam hij veilig thuis. Maar toch was ik blij dat het op de laatste oppasdag regende, zodat Tijs binnen moest blijven. Hij vermaakte zich prima, en ging 's middags heelhuids weer naar huis. Het was hem best bevallen bij mij, vertelde zijn moeder later. Dat was fijn om te horen. Het had mij ook wel voldaan, deze opvang. Op een ouder kind passen heeft zo z'n voordelen, had ik ontdekt. Maar hem alleen de wijk in laten gaan was moeilijk. Op die momenten verlangde ik terug naar zijn baby en peutertijd. Toen hij veilig zo'n dag dicht bij mij bleef, ver weg van de boeiende, maar soms zo gevaarlijke wereld buiten…

Dini Commandeur