« Tijs | Home | Een goede zaak »

Lachen

Kinderopvang 2001 nummer 11 Zondag 25 November 2001

De gastmoeder van mijn buurjongetje Tijs is ziek, en daarom haal ik hem vandaag van school. Een leuke bijkomstigheid is dat ik, op het schoolplein, nu Nelke even kan zien. Ach, het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze samen met Anne op de allereerste oppasdag ons tuinpad op huppelde. En nu is ze vier en gaat ze net als Demi en Denzel naar de kleuterschool.

Demi en Denzel vang ik nog regelmatig op tijdens vrije schooldagen. Maar Nelke gaat dan naar de buitenschoolse opvang, terwijl er voor Anne een plaatsje is vrijgekomen op het kinderdagverblijf. Het is dus afgelopen met de opvang van Nelke en Anne. Maar vandaag zie ik Nelke weer even, omdat zij en Tijs dezelfde school bezoeken. Ze is verbaasd  als ze me ziet, en kijkt dan verlegen naar haar schoenen. Ik weersta de neiging om haar te knuffelen. Nelke is geen knuffelkind. Maar een aai over haar blonde krullen mag wel. Ze is moe. Het zijn lange dagen voor een kleuter van net vier. "En ze groeit zo snel ineens," zegt haar moeder. Een groeispurt maakt ook moe. Dat zei een schoolarts ooit tegen mij, toen ik vragen had over de langdurige moeheid van een van mijn kinderen. En ik moest er geen bezwaar tegen hebben als het kind een poos alleen maar op de bank voor de tv wou hangen. "Gun het kind zijn moeheid," zei de schoolarts streng. De moeheid van Nelke is, door die groeispurt en de lange dagen, dus niet zo verwonderlijk. Daarbij kost het natuurlijk ook veel energie om alle nieuwe indrukken op school te verwerken. Nelke is een leergierig meisje. En een nadenkertje. "Wat zou er toch in dat koppie omgaan," zeiden Piet en ik soms tegen elkaar, als ze zat te peinzen. Ze mocht ook graag nieuwe liedjes of rijmpjes instuderen. Hoe vaak zat ze niet op de bank woordjes te prevelen, hoe vaak oefende ze tijdens onze wandelingen niet de pas geleerde zinnetjes. Onze wandelingen vonden trouwens nooit in stilte plaats. Want behalve de liedjes en rijmpjes, had Nelke het druk met haar vele fantasiebroertjes-en-zusjes. "Hoe heten ze ook alweer?" vroeg ik weleens. En dan somde ze een verbijsterend aantal gefantaseerde namen op. Aan fantasie ontbrak het Nelke niet, maar aan haar gevoel voor humor hebben we een beetje moeten sleutelen. Haar ernst was in het begin van de opvang behoorlijk wennen voor mij. Rolden Demi en Denzel vaak gierend van de bank om een grap, Nelke vertrok om hetzelfde grapje geen spier. Nee, het staat niet in het gastoudercontract dat het tot mijn taken behoort het gevoel voor humor van mijn gastkinderen te ontwikkelen. Maar lachen is gezond, zorgt voor een betere weerstand en geeft het leven glans. En daarom vind ik humor zo belangrijk. Gaandeweg is Nelke meer gaan lachen, en ze had vooral dikke pret als ik dan quasi verontwaardigd riep dat het streng verboden was om te lachen bij ons.

Vandaag kan er echter geen lachje af, ze is te moe. Inmiddels is Tijs gearriveerd, dus kunnen we naar huis. "Kom je eens een keertje met mama en Anne bij mij theedrinken?" vraag ik als we afscheid nemen. Ze knikt. Dat wil ze wel. Dan pas kijkt ze me aan, met glanzende ogen. En ze glimlacht.

Dini Commandeur