Werk in uitvoering
Orgel en Keyboard 1991 nummer 4 Donderdag 15 Augustus 1991 Vannacht droomde ik dat er een winkel bestond, waar je talent kon kopen. Ik repte mij daar naar de muziekafdeling. "Kan ik u helpen?" vroeg maestro achter de toonbank."Ik zou graag wat muziektalent willen hebben", antwoordde ik. "En hoeveel denkt u nodig te hebben?" vroeg de maestro. “Veel, heel veel”, zei ik hebberig en met zelfkennis. "Laat eerst maar eens wat horen", antwoordde de maestro zuinig. En hij vroeg voor welk instrument ik dat talent nodig had. Toen ik 'orgel' zei moest ik eerst een stuk voorspelen. De maestro hoorde meteen dat ik best wel wat talent kon gebruiken. Hij woog een flinke hoeveelheid talent af en strooide dat over mij heen. Ik ging naar huis, zette mij achter het orgel, en speelde zoals ik nog nooit gespeeld had. Iedereen riep aah en ooh. Men vond het een mirakel dat ik zo goed kon orgelspelen.
Jammer dat het alleen maar een droom was! Hoewel, zo jammer was dat ook weer niet. Want stel dat er inderdaad zo'n talentwinkel zou bestaan. Natuurlijk zou ik mij daarheen spoeden en een flinke dosis talent aanschaffen. Maar ik zou de enige niet zijn! Iedere kunstenaar en musicus zou zich naar die winkel begeven. Wij, orgel- en keyboardliefhebbers dus ook. Wij zouden allemaal even begaafd worden. Maar wat zou het saai zijn. Want de kick van instuderen en de spanning, toch altijd aanwezig op een voorspeelavond, zouden dan afwezig zijn. Geen spanning, geen stress en waarschijnlijk ook geen voldoening meer. Nee, dan toch liever een 'normale' voorspeelavond.
Anita, het dochtertje van vrienden, liet laatst weten dat er een leerlingenuitvoering op de muziekschool zou zijn. Zij moest ook spelen en ik mocht daarbij aanwezig zijn. Anita wachtte in het geheel niet zenuwachtig op het tijdstip van 'optreden'. Ze bracht samen met een medeleerlinge werk van Auke Pol in uitvoering. Dat was heel leuk, een stuk voor 'vier handen op twee orgels'. Beide dames brachten het werk mooi en foutloos ten gehore! Maar ook de andere leerlingen konden er wat van. Aan het slot van de uitvoering kwamen de meer gevorderde leerlingen aan bod. Allen konden tevreden terugzien op een geslaagde uitvoering.
Spelen voor publiek. Voor kinderen een fluitje van een cent, voor veel volwassenen iets wat ze nooit zullen doen. Eenvoudig omdat ze niet durven. Kinderen zijn gemakkelijker in die dingen. Zij zijn meer zo van 'eerst doen en dan denken'. Terwijl wij al bij voorbaat bedenken wat er al niet mis kan gaan bij openbaar optreden. Dus zijn wij het slachtoffer van onze gedachten. Want natuurlijk maken jeugdige leerlingen tijdens een uitvoering ook fouten. Ze denken niet aan de interpunctie. Ze vergeten soms te tellen, zodat ze ritmisch niet uitkomen met het stuk. Maar wat geeft het? Het gaat erom plezier in het musiceren te hebben en niet om een 'volmaakte' organist te worden. Maar wat zou het prettig zijn om zonder zenuwen je kunnen eens aan ander publiek dan je eigen kringetje te laten horen. Waarom die zenuwen je bij de ene gelegenheid wel plagen en bij de andere niet, is mij een raadsel. Zou er ergens ook een winkel bestaan waar men stalen zenuwen verkoopt?
Dini