Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Inspiratie | Home | Tot alles is gezegd »

Collecteren

Maandag 11 Oktober 2010 Nog maar net was ik begonnen met mijn jaarlijkse collecte lopen voor de Dierenbescherming of het begon te regenen. “Wilt u een paraplu lenen?” vroeg een vriendelijke mevrouw, maar dat wilde ik niet. Nog niet. Misschien waren het maar een paar druppels, Piet Paulusma had per slot gezegd dat het droog zou blijven. Piet Paulusma had géén gelijk. Een paar huizen verder waren die paar druppels veranderd in kletterende regen. Piet Paulusma mocht zijn geloofwaardigheid bij mij hebben verloren, ik liet me niet kisten door die nattigheid. Willy, een kennis die in “mijn” collectestraat woont, leende me alsnog een paraplu. En met druipende haren ging ik verder met mijn collectebus. Overal waar licht brandde belde ik aan, in een van de leukste en mooiste straten van onze wijk.

Er wonen ook zulke aardige, goedgeefse mensen. Daarom wil ik ook altijd in deze straat collecteren. De straat bestaat uit twee delen, en ik begin altijd met een deel waar bij mijn weten in al die jaren nog nooit iemand heeft geweigerd iets te geven. Nu word ik trouwens van een weigering niet koud of warm, iedereen heeft het recht om wel of niet aan de Dierenbescherming te geven, maar het is altijd een fijn begin, je hebt meteen een bodempje in de bus. De mensen zijn er vriendelijk, of ze jong of oud zijn, ze zijn allemaal aardig. Zelfs een meneer die helemaal niet van dieren houdt is altijd gul.
In het ander gedeelte van de straat wonen net zulke aardige mensen maar ook mensen die me rustig op de stoep laten staan. En wat me ook elk jaar weer verbaast is een familie die dieren houdt, en nooit iets aan de Dierenbescherming wil geven. Maar misschien ook niet aan andere collectes, misschien zijn het wel principiële “neezeggers”. Zijn ze tegen elke vorm van gebedel aan de deur. Deze keer was er trouwens ook een dame die ik eerst tekeer hoorde gaan tegen haar blaffende hondje, “doe normaal” zei ze tegen het diertje, (“maar mevrouw”, dacht ik, “dit IS normaal, er staat een vreemde voor de deur en hij verdedigt zijn territorium”.) en me vervolgens bijna uitlachte toen ik haar vroeg of ze iets wilde geven aan de Dierenbescherming. Zij dus niet. Haar buurman wel... Stopte geld in de bus en vroeg toen pas waar het voor was. Een andere meneer zei dat hij zelf ook collecteerde voor de Dierenbescherming maar hij deed toch iets in mijn bus, omdat hij nooit een collectant weigert.

Ook kwam ik weer bij de “hoofdpijn” mevrouw. We zaten een aantal jaren geleden tegelijk bij een homeopathisch arts in de wachtkamer, toen zij een gesprek begon. Zij herkende me van het collecteren. We zaten beiden in die wachtkamer omdat we hoofdpijnklachten hadden, en sindsdien vragen we elkaar elk jaar als ik langskom met mijn collectebus, hoe het met onze hoofden gaat.

En dan was er nog dat beeldschone meisje dat me weer aan vroeger deed denken. De gordijnen waren dicht, maar door een kier zag ik licht, en ik belde dus aan. Het meisje deed open, en ik werd onmiddellijk bijna omver gelopen door een te dikke hond. Het meisje lijkt een jaar of zeventien, achttien. En net als vorig jaar zei ze ook nu dat haar vader niet thuis was. En dàt doet me dus aan vroeger denken toen ik pas was getrouwd en voor de eerste keer Jehova’s aan de deur had en nog niet wist hoe ik daar mee moest omgaan. Toen heb ik ook maar gezegd dat mijn ouders niet thuis waren.

Mensen zijn boeiend. Hoewel collecteren op zich niet een van mijn lievelingsklusjes is, is het boeiende ervan dat je in een paar uur met veel mensen te maken krijgt. Heel kort, maar in die korte tijd kun je daar veel van opsteken. En toch blijven er ook vragen. Waarom kan iemand zo onlogisch zijn, bijvoorbeeld? Er was een man aan het eten en hij wilde daarom niet de tijd nemen om zijn portemonnee uit de auto te halen. Maar hij nam wél de tijd om een verhaal over de ogen van zijn kat te vertellen. En waarom is de ene mens elk jaar goedgehumeurd en de ander elk jaar chagrijnig? Is dat chagrijn vanwege de collecte, of is het standaard chagrijn? Of schuilt achter die ene deur een groot verdriet? En leeft achter die andere deur een vrolijke familie die de kunst verstaat om goed en gelukkig te leven?

Tenslotte belde ik aan bij het laatste huis. Een vriendelijke mevrouw, een gulle geefster. Een praatje, een glimlach, en warempel, het hield op met regenen.
Het zat er weer op, de collecte voor de Dierenbescherming. De volgende collecte is in februari. Voor Amnesty International. Maar voor deze organisatie heb ik om mijn eigen straat gevraagd. Want om in dezelfde straat voor twee verschillende organisaties te lopen lijkt me geen goed idee. Hoewel ik eigenlijk wel benieuwd ben of de mensen die “nee” zeggen tegen de collectant van de Dierenbescherming, dus “nee” tegen het welzijn van dieren, ook “nee” zullen zeggen tegen de collectant van Amnesty International, dus “nee” zullen zeggen tegen de rechten van de mens.
 

Design and implementation by Focusys