Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Theemoeders | Home | Speelgoed »

Een goed gevoel

Bancorama 2001 nummer 2 Zondag 15 April 2001 Dit jaar wordt er internationaal veel aandacht besteed aan vrijwilligers en hun werk. In Nederland alleen al schijnen zo'n vier miljoen vrijwilligers actief te zijn. Hun werk is niet alleen nuttig voor de maatschappij, maar ook voor de vrijwilliger zelf. Door een vrijwilligersbaan bouw je nieuwe contacten op, je doet iets totaal anders dan je dagelijks werk, en meestal geeft vrijwilligerswerk veel voldoening.
Er zijn tegenwoordig zelfs bedrijven die hun werknemers vrijwilligerswerk laten doen. Een zeer toe te juichen initiatief. Een, bijna overwerkte, manager die de tijd krijgt en neemt om met verstandelijk gehandicapten te gaan zwemmen, bijvoorbeeld. Of achter een rolstoel door het park loopt, waar het zonnetje schijnt en de vogeltjes fluiten... Geloof me, zoiets is heilzaam voor iedereen. Sinds kort heb ik zelf ook weer een vrijwilligersbaan. En moet een manager om stress te voorkomen even achter zijn bureau vandaan, ík ben juist weer achter een bureau terecht gekomen. Ik heb aardige collega's, ik leer veel, en ik ben zeer content met dit boeiende werk.

Thuis doe ik ook aan vrijwilligerswerk. Als je het schrijven voor politieke en gewetensgevangenen tenminste zo kunt noemen. Het schrijven van die brieven is een tijdrovende maar dankbare klus, ook al merk je niet altijd iets van het resultaat. Maar wat geeft het een kick om later in een van de Amnesty Internationalbladen te lezen dat er een gevangene vrijgelaten is voor wie jij een brief hebt geschreven.

Een poosje geleden stond in het Amnestyblad een oproep. De Stichting Inside-Outside zocht mensen die met Amerikaanse gevangenen wilden schrijven. Je kon informatiefolders aanvragen bij postbus 1083, 3800 BB in Amersfoort, of voor inlichtingen bellen met 033-4654037. Ik vroeg een folder aan. En nadat mijn gezinsleden en ik die gelezen hadden, besloten we om lid te worden van Inside-Outside en twee adressen van gevangenen aan te vragen. Zo kwamen ze in ons leven, onze penvrienden. Een van hen, Ernest, is een langgestrafte. De ander zit on deathrow. Deathrow gevangenen hebben meestal meerdere penvrienden. William heeft er, geloof ik, vijf. Hij is erg blij met die contacten, en hij heeft dan ook geen moeite met het schrijven van lange brieven. Door onze pen­vrienden is er een onbekende wereld voor ons opengegaan. Nee, de heren zitten zeker niet in de gevangenis voor het stelen van een pond suiker. Wie een misdaad begaat verdient straf, maar geen doodstraf. En ook een misdadiger heeft recht op een eerlijk proces en een menswaardige behandeling. Dat ontbreekt nogal eens in Amerikaanse gevangenissen. Er is een gevangenis in Missisippi waar de situatie erbarmelijk is. En het eten is er zo slecht en zit vaak vol ongedierte. "Correctional Institutions" noemen de Amerikanen hun gevangenissen. Maar hoe kan iemand in vredesnaam een beter mens worden in een "verbeteringsgesticht" met zoveel agressie, geweld, vernedering en angst? In alle gevangenissen lijden dan ook veel gevangenen aan zware depressies en eenzaamheid. Vrienden en familieleden willen vaak niets meer met hen te maken hebben. Jaar in jaar uit zitten ze minstens 22 uur per etmaal opgesloten in een cel van 1.80 bij 2.20. Maar hun geloofsovertuiging is voor veel gevangenen een grote steun. En post van iemand uit een ander land is als een zonnestraal op een donkere dag. Een goed beeld van het leven on deathrow geeft "Een terdoodveroordeelde, een vriend", de correspondentie tussen John Elsken en Gea Knol. Dit boek is te leen bij de bibliotheek. En zeer interessant is de site van de Florida Death Row Advocacy Group: http://fdrag.com

Wat voor ons begon als een vorm van vrijwilligerswerk, is uitgegroeid tot een boeiende correspondentie. De dankbaarheid van onze penvrienden maakt me soms verlegen, maar hun warme vriendschap geeft een goed gevoel. Dat ze nog zoveel gevoel voor humor hebben wekt mijn verwondering en bewondering. De briefwisselingen hebben ons leven verrijkt. De contacten die we met mede-outsiders hebben zijn ook interessant. Laatst sprak ik iemand die ondanks haar druk bestaan tien penvrienden heeft. (Er staan veel langgestraften op een ellenlange wachtlijst, vandaar.) Toen haar eigen leven in zwaar weer terecht kwam, hebben die ‘jongens’ haar met hun vriendschap en zorgzaamheid door die moeilijke periode heen geloodst. Ze voelde zich door hen "gedragen", vertelde ze. Zo blijkt maar weer eens hoe zinvol zulke correspondenties zijn, voor zowel de in- als de outsiders.

Maar zinvol zijn vrijwel alle vormen van vrijwilligerswerk en hulpverlening. Want: "Wie een ander helpt, helpt ook zichzelf," zegt immers het spreekwoord …

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys