Een brief
Maandag 28 Oktober 2013 Af en toe neem ik mijn Wordmap door. Zoveel teksten en brieven daar opgeslagen zijn. De brieven naar de mannen in Amerika zijn uiteraard allemaal in het Engels. Maar een aantal jaren geleden schreef ik ook met Jan, een Nederlander die in het buitenland vast zat. De naam Jan is trouwens gefingeerd. De brieven zijn een tijdsbeeld. Teruglezend denk ik dat onderstaande brief geschreven is in een tijd waarin zich roerige zaken in de wereld afspeelden. En Jan zat vast in een ver land. Hij was niet alleen, hij had mensen uit verschillende landen om zich heen, met allemaal hun eigen sores, maar ook met plannen voor de toekomst en met inzichten over het leven.De onderstaande brief die ik ruim zes jaar geleden aan Jan schreef, laat zien hoe een correspondentie kan zijn, en vooral hoe belangrijk brieven kunnen zijn. De brief is enigszins bewerkt en ingekort.
1 Mei 2007 Dinsdagmorgen
Beste Jan,
Hallo Jan, ik stuur deze brief net een dag voor je verjaardag, en ik hoop dat je de verjaardagskaart op tijd hebt ontvangen. Ik heb tien euro naar Mevr. N. gestuurd, ik hoop dat ze inmiddels thuis is en je dat verjaardagsgeld binnenkort zal brengen.
Hoe gaat het met je? Je laatste brief was filosofisch, je bent aan het nadenken over je leven, het verleden, het nu, de toekomst. Hoort bij de leeftijd, dat doe ik ook af en toe.
Morgen ben je jarig en ik zal zoals je graag wilt een boodschap naar je sturen via de volle maan, ik zag hem gisteravond al bijna vol zijn. Jij zult die boodschap, de wens, opvangen, schreef je, en het zal allemaal goed komen. Ja, je brief was in een peinzende stemming geschreven en ik denk dat het goed is om je leven te overdenken. Misschien voegt dat iets toe aan levensvreugde, blij zijn met wat je hebt, je gezondheid, een rijk innerlijk leven, enzovoort. En van accepteren dat je het leven niet altijd in de hand hebt. Hoewel ik daar best wel eens moeite mee heb, hoor. Vooral als ik de krant lees, want wat maakt de mensheid toch een zootje van de wereld. Elkaar de vreselijkste dingen aandoen uit naam van een religie, bijvoorbeeld. En dan spreek ik nog niet eens wat mensen in het “gewone” leven elkaar kunnen aandoen. Het is nog een wonder dat we niet massaal in een diepe dip zijn beland, en niet allemaal anti-depressiva gebruiken.
Laat ik maar even op een ander onderwerp overgaan. Je weet dat ik veel brieven krijg uit Amerika, van terdoodveroordeelden en langgestraften. Ik zocht wat meer diepgang in het leven toen ik aan het eind van 2000 met het schrijven begon. Nou, diepgang krijg ik. De laatste tijd steeds meer en meer. Want sinds we kaarten en brieven sturen naar gevangenen met een executiedatum hebben we meer te maken met mannen in het laatste stadium van het leven. De meesten zijn behoorlijk gelovig, en putten daar veel steun uit. De laatste brieven zijn het moeilijkst. Daarna is immers het afgelopen, de dood is definitief. Toch bieden de brieven ook veel troost. James F. bijvoorbeeld, stuurde bij zijn laatste brief nog een lading moppen mee, omdat hij het zo heerlijk vond om mensen te laten lachen. Ook hield hij blijkbaar van koken, want hij stuurde allerlei recepten mee die hij uit de krant had gehaald en die ik maar eens uit moest proberen. En op de envelop had hij een gedichtje gezet, Safely Home, heet het, en het gaat erover dat hij nu uit zijn lijden is. En terwijl wij hier onze taak moeten afmaken, zal hij ons opwachten als het onze tijd is om te gaan. Als ik zo’n brief gelezen heb, dan ga ik naar buiten. Frisse lucht is dan goed voor me. Het is soms moeilijk om er met anderen over te praten. Nee, dat verwoord ik niet goed: het is moeilijk om er met mensen over te praten die zelf niet met gevangenen schrijven en die er niets van begrijpen. Die zeggen ijskoud dat ik beter iets leuks kan gaan doen. Maar zo simpel ligt het niet. En ondanks dat het soms zo zwaar is, is het een voorrecht om zulke contacten te hebben. Zij mogen dan blij met mij en mijn brieven zijn, ik ben blij met hún brieven.
Jij schreef over lotsbestemming. En de reactie op het lot. Het lot kan je overkomen, maar hoe je ermee omgaat is punt twee. Ik kan als ik een sombere bui heb, dat als lot beschouwen. En dan kan ik op de bank gaan zitten simmen over de rotte wereld. Maar ik kan er ook voor kiezen om iemand en mijzelf een plezier te doen door een brief te schrijven. Ik kies dus voor dat laatste, zet mijn somberheid om in iets nuttigs en iets wat goed voor mij is. Misschien heb jij gelijk en ligt zelfs je reactie op het lot ook al vast. Ik weet niet hoe het zit. Mijn Boeddhistische penvrienden geloven in Karma, en in meerdere levens. Dat is een vorm van houvast. En van hoop. Want wat in dit leven niet is waar te maken moet dan maar een volgende keer. Mooi toch?
Maar goed, na al dit gefilosofeer terug naar aardse zaken. Heb je inmiddels al wat werk kunnen doen? Ik hoop het wel, het geeft je afleiding en de dagen gaan dan wat sneller. Hoe is het weer bij jou? Hier is het mooi weer, we hebben warme dagen gehad, en het heeft al een lange poos niet geregend, en het komt voorlopig ook niet. Dit is niet echt goed voor het land. Ik denk dat als het gaat regenen het dat ook lange tijd zal doen. Een soort tropische regentijd.
Wel, ik laat het hierbij, tot later maar weer, en hou je taai,
Dini