Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« ...en doe verder wat … | Home | Naar de muziek »

Mening

Maandag 02 Februari 2015 Het nieuwe jaar was amper een week oud toen we voor de tv vol afgrijzen de gebeurtenissen in Frankrijk volgden. We konden nauwelijks geloven dat het geen slechte misdaadfilm was waar we naar keken, maar dat het de echte, rauwe werkelijkheid was.

Onvoorstelbaar. En dat vanwege satirische cartoons in het weekblad Charlie Hebdo. We konden het niet bevatten en we pikten het niet. Er werden bijeenkomsten georganiseerd en demonstranten hielden een bord in hun handen met de tekst dat ze Charlie waren. We staken een pen of potlood in de lucht om duidelijk te maken dat we onze vrijheid van meningsuiting door niemand laten afpakken, ook niet door terroristen. Het waren dagen vol ontzetting, woede, discussies, ongeloof en onbegrip. Dat er mensen waren die zich gekwetst voelden door die cartoons, dát begrepen we best wel. We waren niet allemáál Charlies. Want vrijheid van meningsuiting is prima, maar mensen treffen in hun geloof is niet netjes. Er waren verschillende opinies, maar dat er slachtoffers waren gevallen vanwege satire en ook nog in de naam van Allah, dáárover waren we het eens: dat was godgeklaagd. Zouden terroristen trouwens écht geloven dat hun schepper wenste dat zij cartoonisten gingen vermoorden? Zoals een imam het verwoordde: "Nee, natuurlijk waardeer ik die cartoons niet. Het is echter niet aan mij om daar iets tegen te doen, Allah lost dat wel op." Maar dolgedraaide jonge terroristen gaan er blijkbaar van uit dat ze Allah een handje moeten helpen.

En elke keer verwonder ik me weer over die terroristen. Wat zijn dat toch voor mensen? Ooit waren ze lieve baby's, leuke peuters en kleuters, spelende schoolkinderen. Waarom wordt het ene kind met dezelfde achtergrond later géén terrorist, en het andere kind wel? Wanneer begint het, wat is de bron van de verandering, het fanatisme, het extremisme?

De strijd tegen terrorisme is fel en waarschijnlijk met het idee dat in de oorlog alles is geoorloofd zijn na 9/11 duizenden vermeende Moslimextremisten opgepakt en onderworpen aan 'speciale' verhoortechnieken (Lees: martelingen.) De journaliste Linda Polman schrijft in 'Wordt vervolgd,' een uitgave van Amnesty International, dat het inmiddels bekend is dat deze mensonterende verhoormethoden ineffectief waren. Het is niet te verwonderen dat de martelingen bij de slachtoffers alleen maar meer haat tegen het Westen oplevert. Wat ging er toch om in de hoofden van degenen die die verhoormethoden bedachten, er opdracht toe gaven en van degenen die ze in praktijk brachten? Hoe kónden ze het uitvoeren, wat was er mis met hen? Zou niemand van hen ooit hebben gedacht dat deze onmenselijk behandeling niet past bij het 'beschaafde' Westen? Dacht men nu echt dat het goed was wat men deed? Wat waren dat voor mensen? Ooit waren ze net als de terroristen lieve baby's, leuke peuters en kleuters, spelende schoolkinderen. Waarom wordt het ene kind met dezelfde achtergrond later géén folteraar en het andere kind wel? "Achteraf", schrijft Linda Polman in haar column, "Zegt de generaal der mariniers die als eerste het commando over Guantánamo voerde‚ dat de ‘verhoorcentra’ alleen voor de ´bad guys' vruchten afgeworpen hebben. Dictaturen gebruiken ze als bewijs dat het vrije Westen hypocriet is en extremisten danken er nieuwe rekruten aan."

Januari begon dus heftig en aan het eind van de maand zaten we wéér in spanning voor de tv. Want ineens was daar Tarik Z. die met een pistool in de hand zendtijd eiste in het acht uur journaal. Hij had iets belangrijks te melden, maar voor hij kon vertellen wat dat voor belangrijks was werd hij door de politie ingerekend. Het was meteen duidelijk dat Tarik niets met terrorisme had te maken. Hij leek juist zachtaardig, en was nog beleefd ook. Toen alles achter de rug was kwam er een stortvloed van berichten op sociale media. De meeste meningen waren niet bepaald vriendelijk. En men ging soms zo ver in het bedenken van de juiste straf voor Tarik, dat ik er koude rillingen van kreeg. Inmiddels weten we dat Tarik psychisch niet in orde is en aan waanideeën lijdt. Het zou naar mijn mening dus beter voor hem zijn als hij geen straf zou krijgen maar een adequate therapie.

Misschien zouden terroristen ook behandeld moeten worden. Fluwelen handschoentjes zijn echt niet nodig maar misschien is samenwerking met een team van specialisten wel van nut. Een team van psychologen, therapeuten, Islamkenners, imams, en zelfs ex-extremisten. Wellicht kunnen goedwillende familieleden ook helpen hun naaste weer op het rechte pad te krijgen. Per slot hebben de meeste mensen toch liever een good guy dan een bad guy in de familie. Terrorisme zal nooit uit te bannen zijn, maar elke extremist die tot andere gedachten te brengen is, is misschien een gevaar minder. Hoewel daar natuurlijk nooit garanties voor zijn, want zelfs de beste therapeut kan niet in iemands hoofd kijken. De voormalige Russische dissident Alexandr Solzjenitsyn schrijft in zijn boek 'De Goelag Archipel': "Was het maar zo eenvoudig! Was het maar zo dat er alleen slechte mensen waren die slechte dingen deden dan was het slechts nodig deze mensen te scheiden van de rest en hen te vernietigen. Maar de lijn die goed en kwaad scheidt loopt door het hart van ieder mens. En wie wil een deel van zijn eigen hart vernietigen?"

De 'bad guys' van de 'good guys' te scheiden, is onmogelijk. En in het goede van een jongen als Takir Z. wil ik best geloven. Maar mijn geloof in het goede van die Franse terroristen wordt wel heel erg zwaar op de proef gesteld. En nu we het toch over geloven hebben: terroristen die hun religie gebruiken als motief voor aanslagen bewijzen eigenlijk hoe broos hun geloof is. Ze zouden naar een weldenkende imam moeten luisteren die zegt dat het niet aan de orde is in te grijpen als ze zich beledigd voelen, maar dat Allah het wel zal oplossen. Zo'n imam is een ware gelovige, en zijn advies opvolgen is het beste wat terroristen kunnen doen. Maar dat is wat ik ervan denk, míjn mening dus.




 

Design and implementation by Focusys