Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een doodstraf-debat | Home | Elke dag papa dag »

Snippers aan zee

Zondag 15 Mei 2016 Af en toe wordt mij de vraag gesteld waar ik de inspiratie voor de columns vandaan haal en dan antwoord ik altijd: "uit het leven". Ook bij het schrijven van korte verhalen is het dagelijks bestaan de grootse inspiratiebron, maar dan gemengd met een portie fantasie. Zoals het verhaal 'Snippers'. Dit verhaal werd in 2004 gepubliceerd in de Friesland Post. 'Snippers' is het verhaal van mevrouw Vlas, een dame van tachtig jaar, wonend in de kop van Noord-Holland. Omdat haar dochter het wil, bezoekt ze drie keer per week de dagopvang voor ouderen. Op een dag heeft ze zo genoeg van de betuttelende leiding en vrijwilligsters dat ze de benen neemt en op de bus naar Leeuwarden stapt. Daar ontmoet ze Wilfried, een jongen van vijftien jaar, die net als zij aan het spijbelen is. Hij gidst haar door de stad, laat haar de toeristische gebouwen en straatjes zien. Later gaan ze met de bus naar de Waddenzee, waar mevrouw Vlas de weidsheid, de zee, de wind,de wolkenlucht en de stilte wil ervaren.
De inspiratie voor dit verhaal stamt uit mijn tijd als vrijwilligster bij zo'n dagopvang voor ouderen, waar naar mijn mening de bezoekers inderdaad werden betutteld. Op de dag dat mevrouw Vlas de dagopvang verliet had ze als een kleuter snippers moeten knippen en plakken om wenskaarten te maken. En dat terwijl de zon scheen en zij naar buiten wilde. Zij pikte die betutteling dus niet langer en nam het heft in eigen handen. Het verhaal gaat ook over de angst voor ziekte en aftakeling, (zij was 80 en voelde zich af en toe niet goed), en over het maken van keuzes.
Toen mevrouw Vlas en Wilfried ten slotte op de dijk bij de Waddenzee stonden, verscheurden ze samen haar 'dagopvang schriftje' waarin ze van haar dochter haar bezigheden op de dagopvang moest schrijven. En terwijl de wind de snippers boven de zee meevoerde, werd mevrouw Vlas niet goed. Ze merkte hoe zij tussen de snippers wegzweefde. Uiteindelijk steeg ze boven de snippers uit en verdween,terwijl ze in de verte nog vaag Wilfrieds stem haar naam hoorde roepen.
Een vriendin vroeg later waarom ik mevrouw Vlas in vredesnaam toch had laten doodgaan. Waarom haar niet nog een mooie oude dag bezorgd, waarom dit eind terwijl die pientere dame nog zoveel mogelijkheden had? Maar soms gaat een verhaal zijn eigen gang, slaat het een andere weg in dan gepland. En natuurlijk kan ik dat dan forceren tot het verhaal dat ik in eerste instantie voor ogen had. Maar meestal is het beter het verhaal z'n eigen loop te laten. Een andere vriendin vond het trouwens juist een mooi slot. Geen ziekte, geen verdere angst voor aftakeling, maar een prachtige laatste dag met een vredig eind.
Dat de zee een grote rol speelt in dit verhaal is niet verwonderlijk. De zee is immers voor velen een bron van inspiratie, ook voor mij.

Een jaar voor ik het verhaal van mevrouw Vlas schreef, gingen we op een avond met mijn moeder naar de zeedijk bij Harlingen. Het was een zwoele zomeravond. Mijn moeder zat op een bankje rustig te genieten van het water en de wolken. Het zou de laatste keer zijn dat ze bij zee was. Ze was ziek, ging snel achteruit.

Het verhaal van mevrouw Vlas is niet alleen geïnspireerd op de dagopvang voor ouderen en de eigen wil en de keus, maar ook op de dood van mijn moeder.
Mijn moeder verliet ons en hoe graag had ik gewild dat haar die laatste weken van ziek zijn en aftakeling bespaard waren gebleven. Hoe graag had ik gewild dat haar einde net zo was geweest als dat van mevrouw Vlas. Maar kan een verhaal z'n fantasieloop nemen, het echte leven gaat z'n eigen gang. Mijn moeder stierf in een ziekenhuisbed. En niet, zoals mevrouw Vlas, bij de zee. Ik had dat mijn moeder zo gegund. Op een mooie zwoele zomeravond bij de zee waar ze haar geteisterd lichaam zou kunnen loslaten. En net als mevrouw Vlas zachtjes boven het water zou wegzweven naar de wolken, naar de rust.
 

Design and implementation by Focusys