Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een bestseller | Home | Dag baboesjka »

Op de hurken naast Vestdijk

Donderdag 05 Januari 2017 Zo vaak waren we langs het museum gelopen, maar nog nooit waren we naar binnen gegaan. Omdat het weer te mooi was om een museum te bezoeken en we dus langs de boulevard wilden slenteren. Of we gingen liever op de dijk naar de schepen kijken die de haven in of uit voeren. Of we gingen winkelen, of terrassen. Er waren altijd redenen om het museum voorbij te lopen maar deze keer gingen we wél naar binnen. Want nu was er een expositie van een bekende schilder, en zijn werk wilden we beslist zien. De expositie was zeer de moeite waard en de rest van het museum was ook interessant. We namen de tijd, dwaalden door zalen met krakende vloeren. De sfeer van vroeger hing nog in het oude gebouw, we roken het, we voelden het. En ineens waren we in een kamer die gewijd was aan de schrijver Simon Vestdijk. Ik staarde naar de boeken langs de wanden. Zag bekende en mij onbekende titels. Vestdijk, las ik later op Wikipedia, heeft 200 boeken, 24 dichtbundels, 33 essaybundels, 57 novellen en korte verhalen geschreven. En dan waren er nog gepubliceerde briefwisselingen en vele vertalingen. Hij schreef ook honderden artikelen voor dag- en weekbladen. Een verbijsterende hoeveelheid tekst.
Ik keek naar het bronzen beeldje van de schrijver, zittend aan een tafel. Geconcentreerd schrijvend. Zijn hoofd moet constant vol zijn geweest met ideeën, plots, zinnen, woorden.
Simon Vestdijk. Geboren in Harlingen, tegenover het museum.
Wij wandelen graag in Harlingen, en hoogstwaarschijnlijk lopen we weleens door dezelfde straten waar hij ook heeft gewandeld. Misschien hebben we bij de haven op dezelfde plek gestaan waar hij wellicht ooit stond. Kijkend naar de schepen die in en uit voeren. Nu was ik in de Vestdijkkamer en hurkte neer naast het bronzen tafeltje. En hij, net als de schrijftafel vereeuwigd in brons, hij was aan het schrijven, door niets en niemand afgeleid.
 

Design and implementation by Focusys