Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Na het werk | Home | Elke dag een feestdag… »

Anno passato 2002

Interface 2002 nummer 6 Zondag 15 December 2002 Alweer is er bijna een jaar voorbij. En wat voor jaar. Een poos geleden beloofden allerlei toekomstvoorspellers dat er een rustige en vredige periode zat aan te komen. Daar zou het Aquarius­tijdperk voor zorgen, zeiden ze. Misschien moet die tijd nog aanbreken, maar 2002 is in elk geval geen jaar van kalmte en ontspanning geweest, helaas.

Neem alleen maar eens de zesde mei. Ik was die dag met zoon Michiel naar Amsterdam geweest, met de trein. Op de terugweg, toen we langs het Mediapark in Hilversum reden, wees Michiel me op een gebouw waar hij ooit iemand had geïnterviewd. Michiel is namelijk journalist en heeft tijdens zijn opleiding stage gelopen bij een tijdschrift van de NOS. Voor hem is het Mediapark dan ook bekend terrein. Op het tijdstip dat onze trein voorbij reed, was het rustig in het Mediapark, vonden wij. Dat Pim Fortuyn even daarvoor elders op dat terrein was doodgeschoten, daarvan hadden wij toen nog geen idee. Ook niet van de roerige weken die daarna zouden aanbreken. En waarvan vooral de verafgoding van een man die nog niets gepresteerd had voor land en volk, mij zo verontrustte. Ik weet het, ik weet het, hij kreeg de kans ook niet. Maar toch… van die idolate aanbidding heb ik nooit iets begrepen.

Een roerig jaar was het. Het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima was natuurlijk een vreugdevolle gebeurtenis, maar voor de rest stond dit jaar toch vooral in het teken van onrust en verdriet. Het overlijden van Prins Claus. En daarna de val van het kabinet. Na al die heibel en dat gehakketak kon je op je vingers natellen dat dat stond te gebeuren, maar ’t was triest.

Hoe triest was het ook in de herfst van dit jaar toen opnieuw een jongeman door zinloos geweld om het leven kwam. Waarom, waarom?

Ja, 2002 was een turbulent jaar. Jammer dat die toekomstvoorspellers er met hun rustig tijdperk zo naast zaten. Ook voor ons persoonlijk was het een onrustig jaar. Zowel schoonmoeder als moeder belandden in het ziekenhuis, en moesten operaties ondergaan. Oud worden gaat soms letterlijk met vallen en opstaan.

Er veranderde ook iets in onze straat. Na vijftig jaar groeien werden de bomen, Canadese esdoorns, gekapt. Dat vond ik heel erg. Het was zo kaal zonder de bomen. En zo warm op zonnige zomerdagen. Maar later was ik toch stiekem blij dat de bomen weg waren. Want nu hoefden we niet bang te zijn dat ze zouden omwaaien tijdens de zware storm op 27 oktober.

Er waren gelukkig ook fijne gebeurtenissen, dit jaar. Dat Jelke en Brend in ons leven kwamen, bijvoorbeeld. Want ik had al een poosje geen kinderen om me heen gehad, en dat beviel me niets. Maar nu komen deze jochies twee keer in de week een paar uurtjes bij me. Twee broertjes, van zes en vier jaar. Ik heb mijn handen vol aan ze. Laatst had ik, zeer tot zijn ongenoegen, even op Jelke gemopperd. Maar een half uurtje later kwam hij naar me toe en sloeg hij zijn armen om me heen. “Ik vind jou lief,” mompelde hij in mijn nieuwe T-shirt en wreef zijn koppie tegen me aan. Ik smolt. Vergat de reden van mijn gemopper, en vond Jelke ook heel erg lief. Toen hij uitgeknuffeld was en wegrende riep hij voldaan: “Zo, nu zit je nieuwe T-shirt onder het snot.” Mijn shirt als zakdoek gebruiken is niet zoals het hoort natuurlijk, maar ik kon mijn lachen echt niet inhouden. Jelke en zijn broertje Brend, boefjes zijn het. Maar ook zo lief en leuk, ze zijn mijn “lichtpuntjes” van 2002.

Verder stond 2002 in het teken van het bezoek aan onze correspondentievriend William. Onze eerste, en waarschijnlijk laatste ontmoeting met hem. Want William zit in de dodencel van een Amerikaanse gevangenis. En omdat hij na zestien jaar bijna uitgeprocedeerd is, hebben wij besloten ons bezoek niet langer uit te stellen. Als u dit leest zijn wij alweer thuis, maar op het moment van dit schrijven zijn we ons nog druk aan het voorbereiden. Er is veel waar we aan moeten denken: van het regelen van autohuur tot het achterhalen van de kledingvoorschriften, die vooral voor vrouwelijk bezoek in de Amerikaanse gevangenissen erg streng zijn.

Zo ging dit jaar met alle ups en downs voorbij. Hopelijk wordt 2003 minder turbulent. We zijn wel weer eens toe aan een beetje rust en stabiliteit in het land en in ons leven.

En hoewel ik niet in voorspellingen geloof, hoop ik nu toch dat de toekomstvoorspellers die ons een kalm en vredig tijdperk beloofden, binnenkort echt gelijk zullen krijgen.

Helaas kan ík u niets beloven en ik kan ook niet de toekomst voorspellen. Maar ik wens u een kalm en vredig 2003 toe, met een goede gezondheid en heel veel geluk.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys