Driehonderd en drieëndertig jaar na dato
Love, Peace, Bach Maandag 19 Maart 2018 Het is bijna Pasen en zoals elk jaar is er in deze tijd op televisie en radio weer veel aandacht voor de Passionen van Bach. Het is trouwens niet alleen door de passietijd dat Bach in de belangstelling staat. Want op 21 maart is het driehonderd en drieëndertig jaar geleden dat Johann Sebastian Bach werd geboren, een van de grootste componisten ooit.Het is dus passietijd en de meningen over de Mattheus en de Johannes (welke is de mooiste?) vliegen over en weer. De Lucas en de Markus worden in die discussies trouwens nauwelijks genoemd, terwijl ook die passies ware Bachjuweeltjes zijn.
In het televisieprogramma 'De Wereld Draait Door' kwam schrijver en Bachkenner Maarten 't Hart opdraven om te vertellen over zijn nieuwste boek 'Johann Sebastian Bach.' Ik ben een fan van Maarten 't Hart. Hij is een fantastisch schrijver, en heeft mij door zijn boeken veel geleerd over literatuur en over klassieke muziek.
Nu zat hij bij presentator Matthijs van Nieuwkerk aan tafel te praten over zijn liefde voor Bach en de Mattheus Passion. Achter hem zaten een paar andere tafelgasten, bekende Nederlanders, te smoezen en te lachen. Dat was behoorlijk afleidend en vooral respectloos. Hadden die heren nooit geleerd rustig te luisteren wanneer iemand anders aan het woord is? Matthijs de gespreksleider had blijkbaar niets in de gaten, en de regie greep ook niet in. Na de uitzending barstten op social media discussies los. Vooral liefhebbers van Bach en fans van Maarten 't Hart hadden zich geërgerd aan het afleidend gegrinnik, maar anderen vonden dat dat moest kunnen. Er waren enkele felle reacties over en weer en even was ik bang dat de discussie zich zou voortslepen tot de volgende passietijd, maar gelukkig doofde de woordenwisseling na niet al te lange tijd. Ik was daar blij om. En ik had ook een beetje medelijden met die respectloze BN-ers in DWDD, en met mensen die de muziek van Bach niet kennen of niet waarderen. Het is zo sneu dat zij niet de muzikale schoonheid ervaren van bijvoorbeeld 'Actus Tragicus' uit cantate 106. Dat zij niet tot op het bot geraakt worden door 'Erbarme dich' of door een van Bachs vioolconcerten. Dat ze niet meezingen met de Kaffeekantate, en geen energie krijgen van Toccata en Fuga in d-moll. Die rijkdom missen deze mensen. Het is jammer dat ze niet weten wát ze missen en hoe Bachs muziek kan bijdragen aan iemands levensgeluk.
In het lied 'Testament' zong Bram Vermeulen ooit: "Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten." Het is driehonderd en drieëndertig jaar geleden dat Johann Sebastian Bach werd geboren. Hij overleed in 1750, maar hij wordt net als andere grote componisten niet vergeten. Zij leven door in hun muziek. Of dat ook zo zal zijn voor de muzikale beroemdheden én BN'ers van deze tijd is zeer de vraag. Hoogstwaarschijnlijk zullen de meesten een poosje na hun dood verdwijnen in vergetelheid.
Maar goed. Ik was dus blij dat dat gedoe op social media voorbij was, want bij Bach hoort geen gehakketak, en geen enkele dissonant. Niet in de passietijd, en ook niet in andere tijden. Bij Bach hoort stille ontroering en vredige bewondering. En een onbeschrijflijke liefde voor zijn muziek.
Love, peace, Bach. Nog steeds. Driehonderd en drieëndertig jaar na dato.