Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Elke dag een feestdag… | Home | De verbazing voorbij »

Vet leuk

Interface 2003 nummer 2 Donderdag 15 Mei 2003 Een toevallige blik op mijn “Interface deadline lijstje” leert me dat ik alweer een column klaar had moeten hebben. Oei, dat is schrikken. Want was het niet gisteren dat ik dacht nog zeeën van tijd te hebben om een onderwerp en titel te bedenken? Maar nee, de toevallige blik op het deadline lijstje meldt dat het tijd is om als de wiedeweerga te gaan schrijven. Helaas is momenteel de inspiratie ver te zoeken. Ik kán natuurlijk vertellen over die rouwverwerkinglezing, waar ik samen met een vriendin naar toe ben geweest. Want wat hadden we een boeiende avond, toen. Zeer nuttig ook, omdat het niet alleen om rouwverwerking na verlies door de dood ging. Maar we leerden dat er ook een soort rouwperiodes zijn na bijvoorbeeld het verlies van vriendschap, gezondheid, werk. Of wanneer het contact met de volwassen kinderen verwatert, omdat de kinderen liever bij de schoonfamilie zijn dan bij de eigen ouders. Zoveel soorten van verlies, en om elk verlies wordt gerouwd. Gevoelens van verdriet, angst, boosheid, jaloezie horen bij verlies,en die moeten niet worden weggestopt. Ieder mens heeft zijn of haar eigen manier om verdriet te verwerken, leerden we die avond. In onze Westerse cultuur hebben veel mensen moeite met het uiten van hun gevoelens, en dat is een handicap. “Gevoelsarm,” noemt een vriendin van me die handicap, maar of dat de juiste term is? Volgens mij bestaan er geen gevoelsarme mensen. Zeker, er zijn mensen die niet vaak hun emoties tonen. Mensen die misschien als kind nooit mochten huilen als ze zich hadden bezeerd. En er zijn mensen die het tonen van gevoelens niet beschaafd vinden. Mijn vriendin denkt dat dat met geld of komaf te maken heeft. “Maar een rijk iemand met een arm gevoelsleven is toch ook alleen maar een stumper met veel geld,” zegt ze, en al klinkt dat prachtig, ik weet niet of het waar is. Want gevoelens heeft iedereen, arm of rijk. De een is alleen gemakkelijker in het uiten van emoties dan de ander.

Hoe interessant die lezing over rouwverwerking ook was, een geschikt onderwerp voor een Interface-column is het niet. Te zwaar, te beladen. Maar wat dan? De actualiteit? Irak? Bush? Daar wil ik niet over schrijven. Jim en Jamai? Als u dit leest zijn zij waarschijnlijk alweer oud nieuws. Maar wat was Nederland vorige maand in de ban van die twee. Ook op het Internet, en op het Libelleforum, had men het er druk mee. Op het topic Nederland-Israel-USA-Connectie begrepen de dames uit het buitenland niet veel van de commotie. Om hen te informeren plaatste een Nederlands forumlid een foto van de twee helden op “ons” topic. Dat men in Amerika niet doorhad dat het hier om heuse idolen ging bleek wel uit de vraag “wie die griet met die blauwe bril eigenlijk was.”

Over Jim en Jamai is echter al genoeg geschreven en terwijl ik zit te peinzen over een ander item gaat de bel. Buurjongetje Dion staat op de stoep. Met een vraag. Hij moet op school een spreekbeurt houden over het gevangenisleven en mama had gezegd dat ik daar wel iets over wist te vertellen omdat ik met gevangenen in het buitenland schrijf. En nu wil Dion mij tijdens zijn spreekbeurt graag interviewen. Dat mag, dat lijkt me heel leuk. En het ís ook leuk. Nadat Dion zijn spreekbeurt heeft gehouden en zijn vragen zijn beantwoord is de klas aan de beurt. Diverse vingers schieten omhoog. En er worden boeiende vragen gesteld: Hoe wordt de doodstraf in Amerika uitgevoerd: ”Met een mes? Worden ze opgehangen? Met een pistool tegen hun hoofd?” ”Krijgen de gevangenen alleen water en brood te eten?” “Naar welke school moet je om met gevangenen te kunnen schrijven?” ( Die was grappig…) Er komen verhalen los over films die de kinderen hebben gezien en waarin dieven met afgehakte handen voorkwamen, en tunnelontsnappingen, en hoe spannend dat wel niet was. Een jongetje vertelt onbevangen dat zijn twee vaders, zijn echte en zijn nep vader, beide in de gevangenis hebben gezeten. Dat was om politieke redenen, begrijp ik uit een toelichting van de juf, en het gebeurde in het verre land waar het jongetje is geboren.

Ik laat een foto van een van mijn penvrienden rondgaan. Dat hij daarop lacht begrijpen de kinderen niet, en dat hij tot zijn dood in de gevangenis moet blijven vinden ze ‘vet erg’. Tenslotte maakt de juf een eind aan de vragen, er moet nog meer gebeuren die middag. Dat vinden ze ‘vet jammer’, want er waren nog meer vragen, maar goed… Ik ga tevreden naar huis. Dankzij Dion kan ik mijn column afmaken, een schoolklas nieuwsgierige kinderen geeft genoeg inspiratie. En ik vond het heerlijk om hun vragen te beantwoorden. Voor herhaling vatbaar, zo’n interview, het was vet leuk.

Dini Commandeur


 

Design and implementation by Focusys