Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Virus | Home | Berdien en Berdien (2… »

Berdien en Berdien (1)

Zaterdag 04 April 2020 Lieve Berdien Ineke,
Wel lieve meid, we hadden afgesproken dat ik je een brief zou schrijven over de Libelle en over ons. We hebben veel aan ons lijfblad te danken, per slot.
Weet je nog de allereerste keer dat we elkaar ontmoetten?

 We ‘kenden’ elkaar al een poosje via het forum ‘Schrijven met gevangenen’ op de Libelle website. En in 2004 wilden de forumleden elkaar wel eens in levende lijve zien. Uit alle delen van het land gingen we naar Hoog Catharijne in Utrecht, waar de groepsleden elkaar zouden ontmoeten om daarna naar een restaurant te gaan. Jij was gebracht door, als ik me dat goed herinner, je zus. Want je kon in die tijd niet zo goed lopen. Je zat in een rolstoel en je droeg een hoedje van papier dat je had gemaakt van een Libelle. Voor de herkenbaarheid, zei je. Zodat Libelleforumleden aan dat hoedje konden zien dat ze bij aankomst in Utrecht ‘hun’ groep hadden gevonden. Het was de eerste ‘Libelleforumdag’. Een grandioze dag. Voor herhaling vatbaar, vonden we allemaal.


Libelle heeft dus een grote rol gespeeld in ons contact. Jij en ik werden vriendinnen en onze echtgenoten kunnen het ook goed met elkaar vinden. We wonen te ver van elkaar om regelmatig bij elkaar op bezoek te gaan, maar we zagen elkaar wel in vakanties en op de forumdagen. En nooit raakten we uitgepraat. Op een dag ontdekten we dat dezelfde voornaam hadden. Dat was verbijsterend, want die naam komt niet zo heel vaak voor. We waren beiden naar een familielid genoemd met de naam Berend. Onze ouders hadden daar ‘ina’ achter geplakt. Dat werd dus Berendina, maar jouw roepnaam was Ineke, en de mijne Dineke. Later werd ik Dini genoemd.
We waren niet blij met onze officiële namen. We hadden beiden daar onze redenen voor. Jij omdat je geen goede herinneringen had aan degene naar wie je was vernoemd, en ik omdat ik me totaal niet prettig voelde met die naam.
En toen, in de zomer van 2018 , las ik in de Libelle rubriek “De dag nadat” het verhaal van een vrouw die haar voornaam wettelijk had veranderd. Dat het mogelijk was om je voornaam te veranderen, dat had ik nooit geweten. Maar toen ik dat Libelleartikel had gelezen wist ik meteen dat ik dat ook wilde. Dus ging ik naar een advocaat. De advocaat schreef een brief naar de rechtbank met het verzoek tot naamsverandering met daarbij een duidelijke motivering. Hij zei ook nog dat ik waarschijnlijk zelf naar de rechtbank moest omdat de rechter de reden van dit verzoek ook van mijzelf zou willen horen. Maar zo ver kwam het niet. Eind augustus kreeg ik een brief van de rechtbank. De rechter vond de motivering van mijn verzoek om naamsverandering zwaarwichtig genoeg om op 28 augustus 2018 te besluiten dat mijn naam veranderd zou worden in Berdien Francien. Toch, in een bewerkte vorm, naar mijn opa Berend. Maar ook, zoals mijn moeder dat destijds graag had gewild, naar mijn (overleden) oom Frans.


Toen de rechter mijn verzoek om naamsverandering had goedgekeurd ging ik het jou vertellen. Ik had je er bewust niet eerder over verteld. Het had immers geen zin om je op de hoogte te stellen terwijl ik er lang niet zeker van was dat de rechter mijn verzoek zou goedkeuren. Het zou maar onrust en spanning teweeg brengen. Eerst wilde ik dus zeker zijn van de uitslag, of die nou negatief of positief zou zijn.
Ik belde je, aarzelend. Want ik mocht dan nog zo blij zijn met mijn nieuwe naam, hoe zou jij reageren? Die aarzeling was niet nodig geweest, je was zo blij voor me. Net als ik had jij nooit geweten dat het mogelijk was om een voornaam wettelijk te veranderen. Maar nu je het wél wist wilde ook jij een andere voornaam. Je ging naar een advocaat en alles werd in gang gezet. Je hield me van elke stap op de hoogte. Alleen je nieuwe naam, die had ik nog niet gehoord. Ik vroeg je ernaar, maar je aarzelde. Je wist wel een naam die je graag zou willen dragen. “Maar die heb jij al,” zei je. En je was er niet zeker van of ik mijn nieuwe naam wel met je wilde delen. Maar natuurlijk wilde ik dat! Ik vond het fantastisch. Eerst droegen we beiden met dezelfde weerzin dezelfde naam, en nu zouden we beiden met blijdschap opnieuw een zelfde naam dragen.
En zo gebeurde het. In de nazomer van 2019 werd je officieel Berdien Ineke. We waren zo blij. En wij zouden het met z’n vieren gaan vieren, wij en onze echtgenoten. Als alles is geregeld, zeiden we. Met een nieuw paspoort, met alle instanties, dan zouden we een afspraak maken. Maar er kwam iets tussen.


“Ik heb een bult op mijn achterhoofd,” zei je tijdens een telefoongesprek, “Je weet wel, een soort vetbult.” Dus ging je naar de dokter die bedenkelijk keek en je naar een specialist stuurde voor verder onderzoek. De uitslag viel tegen en was zorgwekkend. Maar er was meer onderzoek nodig voor een juiste diagnose en prognose.
Toch kwam je in september naar onze jaarlijkse forumdag. Je huilde toen we elkaar omhelsden, en ik je naam noemde: Berdien. Je zei dat je hoopte dat je nog lang van je nieuwe naam zou genieten. Maar je moet toen al hebben gevoeld dat het foute boel was. Toch was je die dag net als altijd. Je gevoel voor humor was stevig aanwezig, en zoals altijd had je belangstelling voor alles en iedereen. Je was zo sterk. Maar net als je echtgenoot was je ook pessimistisch. Jullie gingen er beiden van uit dat het mis was. En dat gevoel klopte. Er werd longkanker geconstateerd, met overal uitzaaiingen.


Je hebt intussen behandelingen gehad, maar helaas zonder gunstig resultaat. Het is afwachten hoe het nu verder zal gaan. En je bent moe, zo moe van de pijn. Het voelt zo machteloos om je niet te kunnen helpen. Je situatie is nu nog zwaarder door de coronamaatregelen. Je kinderen en kleinkinderen kunnen je niet knuffelen, en bezoek kan niet langskomen. En het is gewoon niet voor te stellen dat je wellicht niet lang meer bij ons zult zijn.


Lieve Berdien, ons verhaal is verteld. Maar wat ik je nu nog wil vertellen, is dat je zo’n geweldig mooi, wijs en sterk mens bent. Dat ik veel van je heb geleerd en dat je aanstekelijke humor me meermalen de slappe lach heeft bezorgd. En dat ik onbeschrijflijk blij ben dat we elkaar hebben leren kennen.
Veel liefs,


Berdien Francien


 

Design and implementation by Focusys