Van domme pech en veel geluk (slot)
Weer thuis Zaterdag 24 Oktober 2020 En dan is het vrijdag 9 oktober. De nacht was een beetje onrustig, er kwamen twee nieuwe patiënten op de zaal.Toch kon ik nog wat slaap inhalen, tot het vroeg in de ochtend levendiger wordt op de afdeling. De dame van de catering geeft me hoofdschuddend mijn ene boterham en thee. Niet echt een stevig ontbijt, vindt ze. Maar ik ben nu eenmaal niet zo’n broodeter. Dus vooruit, dan ook maar een gekookt eitje erbij. Daarna wassen en aankleden, en wachten op wat de dag zal brengen. Mijn medepatiënten liggen nog in bed en hebben een paar problemen, begrijp ik. Net als ik zijn ze totaal onverwacht in het ziekenhuis beland, zonder ook maar iets te kunnen meenemen. Maar zij hebben niemand die hen schone kleding en toiletspulletjes kan brengen. Ik heb met ze te doen, en besef weer eens hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben. Niet alleen om die schone kleren en toiletspulletjes, maar vooral ook omdat je bij hen je verhaal kwijt kunt. Familieleden en vrienden zijn goed voor het welzijn.
Ik mag naar huis. Alles is geregeld. De medicijnen, en de informatie over de eventuele restverschijnselen van een herseninfarct. Ook zal er binnen enkele weken nog een telefonisch consult zijn van een neurologie verpleegkundige.
Als we thuis zijn, word ik uitbundig begroet door onze kat Jimmy. Hij heeft me duidelijk gemist. In de kamer staan bloemen, en er liggen kaarten op tafel. Verjaardagskaarten voor Piet, die nooit had kunnen voorspellen dat zijn verjaardag zou starten in een ziekenhuiszaal. Ook zijn er zelfs al een paar beterschapskaarten voor mij. In de dagen daarna komen er nog veel meer kaarten en cadeautjes. Plus telefoontjes, whatsappjes en e-mails. Collega’s van mijn vrijwilligerswerk, familie, vrienden, vriendinnen, buren. Ook via Facebook komen beterschapswensen. Het is hartverwarmend dat zoveel mensen aan Piet’s verjaardag en aan mij hebben gedacht.
Bedankt allemaal voor de kaarten, mailtjes, berichtjes, telefoontjes en verwennerijen. Al deze steunbetuigingen zijn weldadig. Ik bof, met zoveel mensen om me heen. Ik kan me dus met recht een geluksvogel noemen, een mazzelaar.
