« Moeilijke mensen | Home | Een stadse met hoge h… »

Opruimen

Donderdag 08 April 2021

Het was weer eens tijd om de boekenplanken in mijn werkkamer te ordenen en op te ruimen. Dus moest er het een en ander naar de MiniBiebs in onze wijk. Dat is lastig.

Want onze boeken zijn niet voor niets met zorg aangeschaft. Er zijn verschillende boeken die misschien niet nóg een keer worden gelezen, maar die wél te dierbaar zijn om weg te doen. Maar niet getreurd en gezeurd, orde moest er komen. Dus hup, aan de slag. Maar zoals altijd schoot het niet echt op met wegdoen. Want daar kwamen tijdschriften in beeld waarvan ik het bestaan bijna was vergeten. De Viva, waarin lang geleden een paar keer een verhaal van mij was gepubliceerd. Met een van die verhalen won ik zelfs de eerste prijs van een verhalenwedstrijd. Dat was geweldig, maar nog mooier was het schrijven van die verhalen.

Behalve de Viva doken weer andere tijdschriften op waarvoor ik ooit een poosje schreef. Een muziekblad, waarin ik mijn grote liefde voor klassieke muziek kon uiten. Een blad voor de kinderopvang, in de tijd dat een peutertweeling bij ons over de vloer kwam. Een tijdschrift over Friesland. En een nieuw maandblad waar ik als columniste enthousiast door de redactie was verwelkomd. Ik mocht overal over schrijven, en dus beschreef ik beeldend hoe onze twee Siamese katten op muizenjacht gingen. En verder ging het over alledaagse onderwerpen zoals lijnen en andere lastige zaken. Ik had nog veel onderwerpen in petto, maar helaas verdween het blad net zo snel als het was gekomen. Gelukkig was er toen een bedrijfsblad dat een columnist zocht en in dat blad kon ik vijftien jaar mijn ziel en zaligheid kwijt. En daarna waren er weer andere bladen waar ik voor ging schrijven en nog steeds schrijf.

Maar die oude tijdschriften, die wilde ik echt niet wegdoen. Die gingen dus weer terug op de plank. Daar stond ook nog een doos met bijna vergeten spullen van vroeger. Zoals mijn poëziealbum. En post van vriendinnetjes die met vakantie waren en een kleurige ansichtkaart stuurden. Of zomaar een brief schreven over het dagelijks leven. Toen waren we geen kind meer, maar in de tienerleeftijd. Ach, ons puberbestaan in de jaren zestig. Met kommer en kwel, maar ook met veel gelach en muziek. Those were the days.

Maar het mooiste wat ik terugvond waren een paar kindertekeningen van onze inmiddels al lang volwassen zoons. Vertederd bekeken we de kunstwerken en wegdoen kwam niet eens ter sprake.

Herinneringen, het zijn er zoveel. Bij het opruimen komen ze weer tevoorschijn en daarom is opruimen ook zo moeilijk. Alsof we door onze oude dierbare boeken, en brieven en kaarten van weleer ook onze herinneringen wegdoen. En zo ver ben ik nog niet, dus gaat alles terug op de boekenplanken. Een béétje geordend, dat weer wel.