Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Opruimen | Home | Tsjúús »

Een stadse met hoge hakken

Eerder verschenen in de Friesland Post (Februari 1990) Maandag 17 Mei 2021 Onze straat is de mooiste, leukste, gezelligste van heel de stad. Wanneer iemand gaat verhuizen wordt er meestal door de vertrekkende straatbewoner met nadruk vermeld dat de reden van vertrek een te krappe behuizing of een te kleine tuin is. Of iets dergelijks, maar zeker niet de straat.

Ook buurvrouw Hanna had het best naar haar zin in onze straat. Wij waren dan ook stomverbaasd toen ze op een dag aankondigde dat ze onze buurt ging verlaten om zich in een landelijk dorpje te vestigen. Met man en kinderen uiteraard, maar juist Hanna konden wij ons van alle straatbewoners nog het minst als plattelandsvrouw voorstellen.
Oorspronkelijk woonachtig in het zuiden van het land, kwam zij als jong meisje naar het noorden. Getooid met zuidelijke gastvrijheid, humor, temperament, een nog zuidelijker uiterlijk en een zachte G, aardde zij goed bij ons. Haar humor was beroemd. Was je bij Hanna op de koffie geweest, gegarandeerd dat je met kaakkramp van het lachen thuiskwam. Haar temperament bekwam wat minder goed. Haar scherpe tong was berucht, maar toch mochten wij dat 'van je hart geen moordkuil maken' wel.
Hanna ging dus verhuizen naar een dorp, want zij verlangde naar een grote tuin. Grote tuinen zijn schaars in de stad, maar in het dorp vond Hanna een leuk huis met een tuin gelijk een voetbalveld. Wij, de ex-buurvrouwen, zeiden nog: 'Hanna, nu heb je wel een grote tuin, maar dat dorp is zo klein. Er zijn niet eens winkels. ls dit nu wel verstandig?' Maar Hanna vond van wel, want de zomer was in aantocht.
De zomer was Hanna gunstig gezind. De hele dag lag zij in de tuin te bakken. De kinderen genoten van hun vrijheid. Nog nooit hadden ze zoveel ruimte om zich heen gehad. Hanna kwam tot rust, zei ze. Wij zeiden: "Wacht maar tot het winter is." En: "Jammer dat de bus naar de stad niet wat vaker langskomt." Hanna dacht echter dat we jaloers waren.
De zomer was mooi en duurde lang, maar toen kwam de herfst. Het leuke huis bleek kil en vochtig. De kou zette zich vast in Hanna's nekspieren en trok door naar haar hoofd. De kinderen werden verkouden en Hanna was aan huis gebonden. Veel contacten in het dorp had ze niet. De dagen duurden lang.  En er gebeurde wat wij al hadden voorspeld.
Hanna kreeg heimwee naar haar oude buurt. Het loflied op het landleven werd langzamerhand een klaaglied over stilte, kou en gebrek aan vriendinnen."Hoe komt het dat je hier geen vriendinnen hebt?" vroeg ik verbaasd. "Ze vinden me hier te 'stads' ze lopen hier niet op hoge hakken, zoals ik," zei Hanna somber. lk zag het verband niet. Hanna wiebelt op hoge hakken door het leven, wij kennen haar niet anders dan hooghakkig. Maar zelf woon ik in de stad en loop doorgaans zonder problemen en commentaar op platte schoenen. "Het is dat ik hier zo "anders" ben," zei Hanna.
De winter kwam en was niet aardig voor Hanna. Haar gezondheid ging achteruit. Haar humeur daalde, net als de temperatuur buiten, onder het vriespunt. Toen het voorjaar kwam, met regen en natte sneeuw en af en toe een mooie dag, toen werd er besloten dat er verhuisd moest worden. Naar het zuiden van het land. "Maar je tuin dan?" vroegen wij. Want dat was toch de reden van verhuizing naar het dorp geweest. "Die zal ik heel erg missen," gaÍ Hanna toe. "Maar het zou eeuwig zomer moeten zijn, want de winter nekt me hier."
En dus ging Hanna met man en kinderen weer terug naar het zuiden. Wél weer naar een dorp. Maar ditmaal naar een dorp met winkels, veel scholen en zelfs een zwembad. De vrouwen lopen daar in grote getale op hoge hakken. En bijna iedereen heeft een zachte 'G'.


 

Design and implementation by Focusys