Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Een bloempje op het s… | Home | De beet van de ratels… »

Intussen in Amerika

Maandag 13 September 2021 Er gaan geruchten dat binnenkort de anderhalve meter afstand houden niet meer nodig schijnt te zijn. Hoewel velen zich daar al lange tijd niet meer aan hielden, maar dat terzijde.

Ik vind het goed nieuws, want als het officieel niet meer hoeft, kunnen we misschien weer starten met ons vrijwilligerswerk. Dat wordt hoog tijd, want dat vrijwilligerswerk en het contact met collega’s is een gemis. Hoewel er echt wel sociale contacten zijn te onderhouden, en ook genoeg bezigheden. Zoals met mijn, inmiddels jarenlange, correspondenties met gevangenen in Amerika. In het begin van de pandemie kwam er om de haverklap een brief met de mededeling dat hun ‘wing’ (vleugel) wéér ‘op slot’ was. Er waren dan opnieuw Codiv-19 besmettingen vastgesteld. De patiënten werden op speciale afdelingen verpleegd. En als iedereen weer beter was en er ook geen nieuwe besmettingen werden vastgesteld ging alles weer van ’t slot en mocht men ook weer naar buiten voor frisse lucht. Tot er weer besmettingen werden geconstateerd, dan ging de hele wing ‘again lock down.’ Men hield het nieuws over nieuwe uitbraken dan ook goed in de gaten. En natuurlijk wachtten de gevangenen net als wij met ongeduld op de vaccinaties. Bobby, een van degenen met wie al jarenlang correspondeer, mocht graag over de Covid-19 ontwikkelingen schrijven. Maar plotseling veranderde hij van onderwerp. Want ook tijdens een pandemie moeten advocaten werken en Bobby’s advocaten waren flink voor hem aan de slag gegaan. Met als resultaat dat Bobby na vijfentwintig jaar achter de tralies vrij zal komen. Want een rechter had bepaald dat Bobby achteraf bekeken tóch niet schuldig was aan het delict waarvoor hij was veroordeeld. Dus is het eind van zijn lange gevangenisstraf in zicht. Tenminste…als het allemaal gaat zoals het móet gaan. En als er maar niet iemand opdaagt die bezwaar gaat maken tegen de vrijlating, en de hele zaak opnieuw wil laten bekijken. Het zou mij niet eens verbazen. Want ik heb in al die jaren correspondenties meerdere brieven gekregen van gevangenen die er op rekenden dat ze vrij zouden komen terwijl dat niet gebeurde. Dus ik ben afwachtend, en onder ons gezegd ook behoorlijk wantrouwend. Want zelfs als bewezen is dat iemand jarenlang onterecht heeft vastgezeten, is het nog maar de vraag of een onschuldig veroordeelde vrijkomt.

Ook de andere Amerikaanse gevangenen met wie ik correspondeer, bleven schrijven tijdens de pandemie. Al zat er soms veel tijd tussen voordat er weer een brief bij ons op de mat lag. Sommigen mogen via internet schrijven, wat handig en snel gaat, maar ook bij enkele van de ‘internet’ gevangenen leek de correspondentie te stagneren. Nu gebeurde dat in de loop der jaren wel vaker, dus of er een verband is met de coronaperiode weet ik eigenlijk niet. Er kunnen ook andere redenen zijn. Een van de meest voorkomende redenen om niet te kunnen schrijven is een depressie.

Langdurige opsluiting is op zich al zeer schadelijk voor een mens. En in plaats van die schade zoveel mogelijk te beperken lijkt men er in Amerika juist nog een schepje bovenop te doen. De oorspronkelijke straf is, al dan niet tijdelijk, het afnemen van de vrijheid. Maar zouden die rechters wel weten waartoe ze een gevangene écht veroordelen? Zouden ze écht niets weten over gevangenen die elkaar het leven tot een hel kunnen maken? De pesterijen waarvan vooral de zwakkeren het slachtoffer zijn, en waaraan ook sommige bewakers zich schuldig maken? De slechte maaltijden? De gevangenissen met een regime van drieëntwintig uur per dag in de cel? Slaaptekort door luidruchtige buren en dunne muren? En als iemand door het lint gaat omdat hij het niet meer aankan, dan volgt vaak een verblijf in een isoleercel. Daar heerst de totale eenzaamheid, de paniek, de waanzin. En er is niemand bij wie men zijn of haar angsten kwijt kan. Het is niet vreemd dat zoveel gevangenen met psychische problemen kampen, en dat suïcide de meest voorkomende doodsoorzaak is in Amerikaanse gevangenissen.

Er zijn gevangenissen waar dit soort horrorverhalen echt gebeuren, maar eerlijk is eerlijk: er zijn ook gevangenissen waar het regime menselijker is. In zo’n gevangenis zit Bobby. En als het goed is komt hij dus over niet al te lange tijd vrij. Tenzij er toch weer een kink in de kabel komt door een of andere wetsartikel of wat dan ook. Bobby zelf is als altijd positief en geduldig. Ik heb daar grote bewondering voor. Wellicht is zijn religie de reden van zijn lankmoedige houding. Alles is volgens zijn geloof immers ‘God’s will’, dus wat heeft boosheid dan voor zin?

Hij gaat er dan ook van uit dat hij vrij komt. Maar ik moet het nog zien. Zoals ik al meldde ben ik erg wantrouwend. Dat zal zonder twijfel komen door de soms hartverscheurende brieven die ik in de loop der jaren heb ontvangen. Brieven met mooie ‘Forever’ postzegels uit het land van vrijheid zoals Amerika wel wordt genoemd. En waar het recht zo krom kan zijn. Maar nu heb ik me toch maar voorgenomen om Bobby’s vertrouwen op een goede afloop over te nemen. Want wonderen bestaan, per slot.


 

Design and implementation by Focusys