Zorg en welzijn
Het verhaal van Laura Donderdag 16 Februari 2023Laura en de specialist
Dit waargebeurde verhaal gaat over Laura. En over haar chronische aandoening, over haar arts, over een laptop en over een gesprek. De naam Laura is vanwege haar privacy een gefingeerde naam. Maar haar verhaal is waar gebeurd.
Laura lijdt al vele jaren aan reuma. Ze heeft vaak pijn, maar klaagt nooit en ze doet trouw elke dag bewegingsoefeningen. Ze bezocht regelmatig haar reumatoloog. Een aardige specialist die niet lang geleden met pensioen ging. Nu was er een andere reumatoloog. Jong en blijkbaar vers van de universiteit, met frisse medische inzichten en ideeën. Zij schreef Laura een ander medicijn voor. Laura mocht nu haar ‘oude’ medicijnen niet meer gebruiken. Niet lang na het stoppen van haar oude vertrouwde medicatie kwam de pijn in volle hevigheid terug. En haar handen verkrampten zodanig dat alles wat ze deed pijnlijk was en moeizaam ging. Na een poosje besloot ze daarom om toch weer de oude medicijnen te gaan slikken. Een halve dosering, zodat in elk geval de ergste pijn werd gedempt. Ze meldde dat keurig aan de arts, en kort daarna werd ze op het spreekuur verwacht. Daar zat ze. Met een arts achter een laptop. Die haar ogen strak op het scherm hield gericht en druk typend af en toe een vraag stelde. Ze zei ook dat ze het niet verstandig vond dat Laura haar oude medicijnen weer slikte. En toen nam Laura het woord. Ze vertelde dat zij naar de dokter was gegaan om te práten, echt te praten. Dat ze wilde dat de dokter háár aankeek in plaats van naar een scherm. Zíj was de patiënt, per slot. En of de dokter alstublieft zich in haar, Laura, de patiënt, wilde verplaatsen. Zij had pijn. En ze had medicijnen die de pijn verminderden zodat ze thuis zelfredzaam kon zijn. “Die zelfredzaamheid is uit noodzaak,” zei Laura. Want ze woont alleen. Ze heeft niemand die haar helpt. Dat ze alles alleen doet is ze gewend. Maar met kromverkrampte handen en pijn lukt dat niet. En ze wilde best nieuwe medicatie proberen, maar als die niet helpen, wat dan? De kwaliteit van haar leven was zonder die oude medicijnen hard achteruit gegaan. Zo vertelde ze de arts over haar dagen met pijn en ongemak. Laura sprak en de arts keek haar aan, luisterde naar haar. De laptop was vergeten. Ze verplaatste zich in Laura’s leven als patiënt. Toen zei ze dat Laura voorlopig de oude medicijnen in een halve dosering dan toch maar moest slikken. Bij een nieuwe afspraak zouden ze dan over het vervolg van de behandeling praten. Laura was tevreden. Want de dokter had haar gehoord. En ze had ook begrepen waar haar beroep van arts om draait: om het welzijn van de patiënt.
