Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Geheugen 1000 gigabyt… | Home | In de maatschappij »

Een nieuwe tijd

Interface 2007 nummer 6 Zaterdag 15 December 2007 Zoals zoveel mensen lig ik vaak ’s nacht een poosje wakker. Dat is geen ramp. De ervaring heeft geleerd dat de slaap heus wel weer komt, mits je je maar niet druk maakt over de slapeloosheid. Het is dus nacht, ik ben wakker en ik denk aan Anton.

Anton is de man die ik als vrijwilligster in de gevangenis bezoek. Laatst moest hij voor een gesprek naar een ander deel van het land. Hij was in geen tijden op de Nederlandse wegen geweest, en hij vond dat het er niet leuker op was geworden op de weg. Al die files. Op de terugweg reden ze langs het stadje waar hij vroeger ook vaak langs was gereden. “Daar haalde ik altijd paling als ik van mijn werk kwam, op weg naar huis,” vertelde hij. Nergens kon je zulke lekkere paling kopen. Als hij dan thuis kwam lagen zijn kinderen meestal al in bed. Maar ze werden wakker gemaakt, want papa was thuis en hij had paling bij zich. Dat was feest voor het gezin. Ik zag de heimwee in zijn ogen toen hij dat vertelde. Anton ziet zijn kinderen niet meer. Al vele jaren niet. Drank maakte kapot wat hem lief was. Hij is alles kwijtgeraakt. Vrouw, kinderen, werk, hij heeft niets meer. Een vriendin van me zei laatst dat er iets is als een eigen keuze, dat men toch kan kiezen voor wel of geen drank. Maar dat is te gemakkelijk gezegd, dat men keuzes kan maken. Ik heb geen verstand van verslaving, maar “het is iets wat hier zit” zei Anton, en hij legde zijn handen op zijn hoofd.

Anton kijkt terug op zijn leven, naar alles wat misging en naar wat hij verloren heeft. Hij is down. Toch is het geen kommer en kwel tijdens de bezoekuren. Anton vertelt interessante zaken over het gevangenisleven, en er wordt ook gelachen in de bezoekersruimte. En ik hoorde dat de gedetineerden erg beschermend zijn ten opzichte van het vrouwelijk personeel. Onderling zullen de mannen ook niet gauw bekvechten met een vrouwelijke bewaarder in de buurt. En is er toch ruzie, dan weet een vrouwelijke bewaarder dat eerder te sussen dan een mannelijke. Vrouwen hebben blijkbaar een goede invloed op mannen. En zelf voel me ik me eigenlijk nergens veiliger dan in de bezoekerszaal van de bajes.

Ik lig wakker en denk nu aan de moeders in de Slotervaartwijk in Amsterdam. Daar waren die jongens die avond aan avond auto’s in brand staken. Men pleitte voor een harde aanpak. Men zei dat de ouders maar op de kinderbijslag gekort moesten worden. Dat men dat geld beter in goede begeleiding kon steken. De buurtvaders gingen vergaderen, maar het waren de moeders die ingrepen. Ze wilden weer een veilige wijk, zeiden ze, en ze organiseerden een demonstratie. Met veel kinderen en het was leuk en gezellig. En het lijkt ook nog effect te hebben gehad.

Hier kan de politiek dus iets van leren: bij problemen met jongeren kan men misschien actieve moeders inschakelen: ze zijn vlug, veilig en voordelig.

De slaap wil niet komen en ik denk aan de man die ik laatst zag in het programma “Man bijt hond.” De man moest huilen omdat er elke dag kinderen sterven van de honger. Hij was ook boos. Want iemand in Alkmaar had achttien miljoen Euro gewonnen in de Staatsloterij. Achttien miljoen Euro, terwijl elders op de wereld moeders hun kinderen zien verhongeren. Ik had zin om een potje met die man mee te huilen. En niet om die achttien miljoen die gewonnen was, want ik gun dat diegene van harte. Maar omdat de balans totaal zoek is. De verschillen tussen rijk en arm te groot zijn. O, wat begreep ik die man om zijn tranen, wat begreep ik zijn gevoel van machteloosheid.

Zo zoetjesaan lig ik niet meer te soezen en rustig na te denken, nee ik lig me stevig op te winden over dingen die niet kloppen. Want ik heb het nog niet eens gehad over gouden handdrukken en over gigantische bonussen in het bedrijfsleven. Een hebzucht te gek voor woorden. Het wordt tijd dat de wereld verandert, het moet maar eens afgelopen zijn met de armoe en de hebzucht. Waarom niet minder prijzengeld in een loterij en de rest naar een Derde Wereldland, en datzelfde idee voor buitensporige bonussen in het bedrijfsleven? Delen is geen schande.

En dan moet ik ineens aan George Bush denken, en aan de Amerikaanse onderzoekjournalist Seymour Hersch die laatst op televisie was. De heer Hersch is bepaald geen fan van Bush. Sterker nog: Bush maakt hem doodsbang, zei hij aan het slot van het programma. Want door Bush zou een Derde Wereldoorlog kunnen ontstaan. Inderdaad is dat iets om doodsbang van te worden. We kunnen alleen maar hopen dat het toch goed komt met de wereld. En met Bush, maar helaas hebben wij daar geen invloed op. Maar misschien zijn vrouw wel! Zij zal na volgend jaar toch wel een mooie, rustige tijd willen hebben in hun nieuwe levensfase, zou je denken. En geen echtgenoot die een wereldoorlog heeft veroorzaakt, met alle gevolgen van dien. Zo’n man is niet iemand om trots op te zijn, per slot. Misschien moet zij net als de Slotervaartmoeders dat deden, maar eens in actie komen en de vechtlust van haar man proberen te dimmen. Het moet uit en afgelopen zijn met het wapengekletter, potjandorie, het is hoog tijd voor een nieuwe tijd.

Wat mij betreft mag de slaap nu wel komen, er is alweer genoeg nagedacht deze nacht. Maar om nog even op Anton terug te komen: hij gaat binnenkort in therapie. Het zal niet gemakkelijk voor hem zijn, het gaat tijd kosten en hij zal sterk in zijn schoenen moeten staan. Maar toch gloort er hoop, en misschien zal hij ooit weer samen met zijn kinderen paling eten.

Ik wens u vredige kerstdagen en een gezond en voorspoedig 2008.

Dini  Commandeur
 

Design and implementation by Focusys