« Tommy en de sering | Home | Met twee handen »

Amazing America

En daarom belt ze me vlug even tijdens de commercials. “Amerika, verslag?” vraagt ze kort. “Deadline,column,” antwoord ik net zo kort, want ze stoort me tijdens m’n brainstormen. Ze maakt me ook nog nieuwsgierig naar Dr. Phil. En daar gaat mijn brainstormsessie, want Dr. Phil blijkt onweerstaanbaar. Maar als de volgende dag zelfs een paar van mijn vaste lezers naar een reisverslag vragen, (“al is het maar beknopt”) ga ik overstag. Men wil een Amerikaverslag? Dan krijgt men een Amerikaverslag.

Wij gingen dus weer naar Amazing America. Ruim voor het zover was, mopperden we al waarom we dat eigenlijk wilden. Alleen al het gedoe om er te komen. De reis te boeken, bij welk reisbureau, wanneer precies, het geregel voor de extra visit voor onze correspondentie­vriend William in de gevangenis in Florida. En hoe zat dat met David in Californië? Het was voor het eerst dat we hem gingen bezoeken, hoe ging dat daar met dat aanvragen? Het was nogal een organisatie, maar uiteindelijk vertrokken we, op een onzalig uur, en al doodop. Na een poos in de file was daar dan eindelijk Schiphol en begon het. Het wachten. Een lange vlucht. En het wachten in de rijen voor de douane op Washington Dulles. Een douanebeambte die al die reizigers blijkbaar zo zat was, dat hij niet eens vroeg wat we in Amerika kwamen doen. En toen mochten we weer wachten. Vertraging. Maar het wachten op Washington Dulles leverde wél interessante ontmoetingen op. Een Pakistaans/Amerikaanse mevrouw en ik werden vriendinnen. En ik voerde een boeiend gesprek met een meneer die met een mega milkshake in een rolstoel zat en een interessante baan had bij The Boeing Company. Mijn tijdelijke vriendin en die meneer kregen in het kader van mijn persoonlijke “Holland promotie actie” een pen met molens en tulpen. We moeten toch íets doen om Nederland niet alleen te laten associëren met ons drugsbeleid, the Red Lights district en ander Dutch decadentie. We moeten íets doen om die tulpen en molens terug te krijgen into the American memory, toch?

Van Los Angeles, waar ons vliegtuig landde, hebben we niet veel gezien. Het was nacht. En de volgende dag verlieten we de stad alweer en reden we naar het Noorden, naar San Luis Obispo.

Dit deel van Californië is mooi, als je de drukte rond LA voorbij bent tenminste. De heuvels, de witte stadjes in de dalen... We reden door de beroemde “soapplaats” Santa Barbara, en langs de kust. De zee was blauw, en er waren surfers, zoals dat hoort in Californië. We reden ook langs een Indianenreservaat, en langs wijngebieden. En ik waande me in een oude TV-film toen ik in de hitte alleen maar Afrikaans-Amerikaanse veldarbeiders zag zwoegen. Witte mensen waren niet op het veld.

De afstand Los Angeles-San Luis Obispo is te vergelijken met Groningen-Maastricht, maar omdat het bijna rechttoe rechtaan is, bereikten we onze bestemming vlot.

Ook dit gebied in Californië is mooi, en ziet er welvarend uit. Wat ook opviel is dat er veel wordt gesport. We zagen regelmatig hardlopers en fietsers. En zelfs fietspaden. De mensen waren vriendelijk. Ook in Davids gevangenis waren de bewakers aardig, zelfs voor de gevangenen. En David steeg in aanzien. Hoe had hij het voor elkaar gekregen dat hij bezoek kreeg from overseas? Ik had dat kunnen uitleggen. Omdat wij jaren geleden David ooit hadden beloofd om op bezoek te komen, maakten we nu onze belofte waar. Ja, ze waren aardig, deze bewakers. Wat een verschil met Florida, waar we een week later op bezoek waren bij William en waar de meeste bewakers nauwelijks een groet uit hun mond kregen. Het verschil Florida-Californië was sowieso groot. De armoe in het gebied in Florida waar wij waren, stak schril af bij wat we hadden gezien in Californië. De villa’s in San Luis Obispo, de vele armoedige huisjes in Starke en omstreken… Onbewoonbaar, dachten we. Maar met vervangende schaamte zagen we dan toch mensen op de vermolmde veranda zitten. Hier geen fietspaden, geen rennende sportievelingen, weinig slanke figuurtjes, geen gespierde body’s. Behalve in de sportschool, en wat zou het goed zijn als meer mensen daar naar toe zouden gaan. Want hoewel wij dachten inmiddels gewend te zijn aan de corpulentie van veel Amerikanen, waren we opnieuw verbijsterd. Elk jaar lijken er meer mensen met overgewicht bij te komen. Jammer toch dat Dr. Phil deze mensen niet kan helpen met zijn afslankboeken en dieetprogramma’s.

Amerika. We hebben er katten geaaid die daar in een kattenopvang zaten in een dierenwarenhuis. We hebben zeeleeuwen zien zonnen, in het mooie San Luis Obispo gewandeld, en bloemen bewonderd met ongelooflijke kleuren. We hebben op het strand gezeten, en in aparte restaurantjes gegeten. Met lieve serveersters en een waarschuwingsbord: “No shirts, no shoes, no service”.

We hebben met veel mensen gepraat, vooral als we in een rij stonden. Op vliegvelden, voor gevangenissen. Eerlijk is eerlijk, we begrepen elkaar niet altijd, niet iederéén was aardig. Maar over het algemeen waren de gesprekken boeiend, en was men vriendelijk en respectvol.

Toen we naar huis vlogen moest ik aan David denken. “Kom je terug naar Amerika?” had hij gevraagd, toen we op een bankje in de binnentuin van de gevangenis zaten vlak voordat we afscheid namen. Ik heb niet kunnen beloven terug te komen. Maar ik hoop het wel. Want ondanks de voorbereidingen en de reis, ondanks dat ik steeds weer roep dat dit de laatste keer is, is een verblijf in Amazing America zó de moeite waard dat de heimwee naar het land van Dr. Phil al bijna begint voordat we weer thuis zijn.