Dit blog...

Welkom op de website van Dini Commandeur. Als columniste heeft Dini een flink aantal columns voor verschillende bladen geschreven. Daarnaast schrijft Dini af en toe korte verhalen. Deze columns en verhalen zijn op deze website beschikbaar voor iedereen. Periodiek worden hier ook de nieuwste columns en verhalen gepubliceerd.

Archieven

01 Jan - 31 Dec 2023
01 Jan - 31 Dec 2022
01 Jan - 31 Dec 2021
01 Jan - 31 Dec 2020
01 Jan - 31 Dec 2019
01 Jan - 31 Dec 2018
01 Jan - 31 Dec 2017
01 Jan - 31 Dec 2016
01 Jan - 31 Dec 2015
01 Jan - 31 Dec 2014
01 Jan - 31 Dec 2013
01 Jan - 31 Dec 2012
01 Jan - 31 Dec 2011
01 Jan - 31 Dec 2010
01 Jan - 31 Dec 2009
01 Jan - 31 Dec 2008
01 Jan - 31 Dec 2007
01 Jan - 31 Dec 2006
01 Jan - 31 Dec 2005
01 Jan - 31 Dec 2004
01 Jan - 31 Dec 2003
01 Jan - 31 Dec 2002
01 Jan - 31 Dec 2001
01 Jan - 31 Dec 2000
01 Jan - 31 Dec 1999
01 Jan - 31 Dec 1998
01 Jan - 31 Dec 1997
01 Jan - 31 Dec 1996
01 Jan - 31 Dec 1995
01 Jan - 31 Dec 1994
01 Jan - 31 Dec 1993
01 Jan - 31 Dec 1991
01 Jan - 31 Dec 1990
01 Jan - 31 Dec 20
01 Jan - 31 Dec 08
01 Jan - 31 Dec 00

E-mail

Mail

Links

dini's site in english
dini's site in dutch
Veel meer columns
en nog meer columns
Leeskring
B9-Literatuur
Schrijverspunt

Zoek!

Overig

Powered by Pivot - 1.40.7: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 

« Over werk. | Home | Een tafel voor twee »

Vakantie(be)stemming

Bancorama 1996 nummer 3 Zaterdag 15 Juni 1996 De vakantie is in aantocht en dus wordt er bij ons thuis diep nage­dacht over de vakantiebestem­ming. Een strandvakantie? Hmm ja, ach, we houden van de zee, maar om nu de hele dag op het strand te liggen... En in een bos kunnen we ook niet te lang ver­toeven: de muggen vinden ons bloed zo lekker.

Maar we mogen graag door oude steden slente­ren. En wandelen in de heuvels vinden we ook prachtig. Stroomt er dan ook nog een mooie rivier door die heuvels, dan is ons geluk compleet. Waar we dit jaar precies naar toe gaan weten we nog niet. We stappen in de auto en rijden naar een heuvel-en­riviergebied. Oude steden zijn er gelukkig nog genoeg; we zullen er zeker een paar bezoeken tijdens onze reis. Oude steden bezoeken per tou­ringcar vind ik ook leuk. Want ten eerste is daar het gemak: Je hoeft zelf geen hotels en excursies te regelen en dat scheelt een hoop rompslomp. Dan is er de chauffeur/reisleider. Die zijn niet altijd leuk, maar meestal wel. En ze weten de weg en al hun kennis van de stad en de reisroute krijg je bij de trip geleverd. Samen met een vriendin ben ik verscheidene keren per touringcar op reis geweest. Zo gingen we eens naar Praag. En dat ik nog met zoveel plezier aan die reis terugdenk komt door Jos, onze vriendelijke stressbestendige chauffeur en reisleider. Er ging het nodige mis op de heenweg. Er was veel ver­traging door omwegen, files en stortbuien. De reis duurde veel passagiers te lang. De vakantie­stemming, eerst volop aanwezig,

was aan het eind van de middag ver te zoeken. Er werd veel gemopperd en gezeurd. Dat leek Jos niet te deren. Hij bleef goed­gehumeurd. Om de vakantiestem­ming weer terug te krijgen vertel­de hij interessante verhalen over de steden waar we langs reden (wat Jos vertelde schrijf ik een volgende keer). Die Praagreis werd, ook dankzij de verhalen van Jos, een zeer boeiende reis.

Een paar jaar later ging ik met mijn jongste zoon in de bus naar Kopenhagen, en dat was ook een mooie reis. Het was jammer dat onze chauffeur een nors figuur was, maar we hadden deze keer een echte gids. En die mocht clan een tikje verstrooid en soms wat chaotisch zijn, hij was wel enthou­siast en goedgehumeurd. We hadden ook aardige medepassa­giers. Velen daarvan kwamen uit de Rand­stad, die waren rap van tong, en daar kon je mee lachen. Maar dan was er dat groepje dames uit Winschoten. Waarschijnlijk waren ze allen weduwe, en dat was zielig voor ze. Ze waren allemaal op leeftijd.

Ze hadden hun kwaaltjes, dat was soms wat vervelend voor ze, maar er viel mee te leven en te reizen. Maar het vreemde was: ze had­den hun vakantiestemming thuis­gelaten! Niks geen potje met vet al op de tafel gezet, niks geen we zijn er bijna maar nog niet hele­maal. En oké, in zo'n hopsa heisa tralalastemming waren wij ook nog niet, maar dat chagrijn van de weduwen van Winschoten was niet normaal. Contact met andere passagiers meden ze. Jammer, want zo'n reis is vaak juist zo boeiend door de gezamenlijke belangstelling van jou en je mede­reizigers voor die stad en dat gebied. Die collectieve interesse kan mooie vriendschappen schep­pen tijdens de reis, wat extra glans geeft aan de vakantie. Maar goed, ieder viert vakantie of zijn of haar eigen manier. De dames uit Win­scho­ten kozen voor chagrijn en venijn. En dat terwijl we in zo'n mooie stad verbleven. Met een prachtige omgeving. En het weer was schitterend, de vogeltjes flo­ten, en de zee was blauw. Maar het vermogen om daarvan te genieten leek totaal te ontbreken bij de Winschoter dames.

Toch jammer voor ze, want vakan­tievieren doe je niet zo vaak. Het is dus zaak om er, op ontspannen wijze, wat van te maken. En aan­gezien stemmingen voor het grootste deel door jezelf gecreëerd worden, heb je meestal ook je vakantiestemming zelf in de hand. Voor een goede vakan­tiestemming op de vakantiebe­stemming gelden dus de volgende regels: Ruzies en boze buien zijn verboden. Voor de rest niet teveel eten, niet teveel alcohol drinken, niet te veel inspannen, maar ook niet teveel luieren. Kortom, doe alles met mate, behalve genieten!

Dini Commandeur.

BANCORAMA nr. 3 -1996

Column


 

Design and implementation by Focusys