« De psyche van een pap… | Home | Lessen in de liefde. »

Een beer in de tuin.

Bancorama 1997 nummer 4 Maandag 15 September 1997 Terwijl ik zit te dubben over het onderwerp van deze Bancoramacolumn, waar zal ik over schrijven: over muziek, over de liefde, over t.v.-program­ma's, over het aai­baars­heidsgehalte van Helmut Lotti, over de zin van het leven, over humor, peu­ters, het journaal met Philip Freriks.­..roept u maar, zou ik willen zeggen, maar helaas, u bent niet in mijn buurt dus ik zal het zelf moeten uitzoe­ken... Ter­wijl ik dus zit te peinzen, gaat de telefoon. Een vrien­din meldt dat ze weer van vakantie terug is. Op slag vergeet ik mijn getob. Want die vriendin is in Canada geweest. En Canada staat op nummer 1 van mijn vakantiereis­ver­langlijst. Maar omdat zo'n reis nog ver in het verschiet ligt, moet ik het doen met andermans verhalen. Natuurlijk hebben mijn vriendin en haar man foto's en video­films gemaakt, en natuurlijk gaan wij die binnenkort bekijken, en dan zullen we ook het complete reis­verslag horen. Maar toch wil ik nu eerst antwoord op een prangende vraag. In Canada zijn beren, dus:"Hebben jullie ook beren gezien?" En jawel. Zij waren in een donker bos, (oei, griezel ik) en daar kwamen ze er een tegen. "En toen, wat deden jul­lie," roep ik, met kippen­vel op de ar­men. Schreeu­wen en lawaai maken, dat deden ze. Dat is ook het enige wat je kunt doen. Beren hebben een hekel aan herrie, dan nemen ze meestal de benen. "Was je niet bang?" vraag ik. Viel wel mee, zegt mijn vriendin. En zij verdient alle res­pect, want ík zou wel bang zijn in het bos bij de wilde die­ren.

Mijn schoonzusje Joke heeft in Canada gewoond en ik denk dat het door haar verhalen komt dat dat land mij zo interesseert. De natuur, de ruimte, de mensen, zij kan er zo boei­end over ver­tel­len. Vooral de berenverhalen zijn interessant, en vraag me niet waarom beren mij zo boeien. Misschien omdat ik het een wonder vind dat er nog beren in het wild leven. De zwarte beren in Canada eten voornamelijk rode bessen. Tijdens droge zomers, als er niet genoeg bessen in de wildernis groeien, gaan ze op voedseltocht en trekken ze soms naar de bewoonde we­reld. "En dan liep er zomaar een beer in de tuin," vertelde Joke eens. "Doodeng was dat." Trouwens niet alleen beren bezochten haar tuin, ook slangen schui­felden rond haar huis. "En veel eek­hoorntjes, en wasbeer­tjes, die zijn zo aan­doen­lijk. En stekel­varkens. Dan bedoel ik niet kleine egeltjes, maar echte stekelvarkens met pennen tot wel 12 centimeter lang. Herten, veel herten waren er ook in de omgeving. Zo mooi." Begrijpt u nu waarom ik ook ooit naar Canada wil? Hoewel, ik wil al die dieren wel zien maar dan op een afstand. Want het is wel gevaarlijk, natuurlijk. Joke vertelde hoe ze eens tijdens een wandeling oog in oog met een beer had gestaan en ervan over­tuigd was dat haar laatste uur geslagen was. Maar gelukkig deed de beer wat beren meestal doen bij mensen in de buurt: omdraaien en weglo­pen. En toch weet je nooit zeker of de beer wel weggaat. Mensen die in de Canadese bossen kampe­ren dienen zich dan ook aan de strik­te regel te houden, om nooit maar dan ook nooit voedsel en geur­tjes, (deodorant, parfum) in de tent te hebben. Alles wat eetbaar en geurig is moet in een boom gehangen worden, anders komen beren daar geheid op af. Het is le­vensge­vaarlijk ook maar iets bij je te hou­den, want een beer heeft een goede neus en vaak hon­ger. Een paar jaar geleden was er een jongetje uit Ottawa dat op kamp was, en zich niet aan die regel hield. Het kind werd letter­lijk door een beer ver­scheurd. Op de dag van zijn begra­fenis was heel Ottawa in rouw, want het komt eigen­lijk nooit voor dat een beer een slachtof­fer eist. Maar dit sombere verhaal vertel ik niet aan mijn vriendin die nog aan de tele­foon is en met verve over haar Canadareis vertelt. En als we ten­slotte ons telefoonge­sprek beëindigd hebben wil ik nog maar een ding: naar Canada en, op een veilige manier, beren zien.

Een reis naar Canada zit er voorlopig niet in; beren bekij­ken kan echter wel. In het Noorderdierenpark zien we een paar dagen later een paar prachtexemplaren. Erg mooi en helaas onaaibaar. Maar hoe mooi ik ze ook vind, ik hoef ze niet in het bos tegen te komen. En ik wil ze zeker niet in mijn tuin zien rond­scharre­len.

Dini Commandeur.