Zomaar een week.
Bancorama 1997 nummer 6 Maandag 15 December 1997 Maandag. Vandaag is buurjongetje Tijs bij ons. Tijs is drie en een lief energievretertje. Tijs kan de f en v nog niet uitspreken, inplaats daarvan zegt hij een s. Bijvoorbeeld: het sisje en de sogeltjes eten gesen, betekent het (goud)visje en de vogeltjes eten geven. Nadat hij dat gedaan heeft wil hij in de gang soetballen, en als hij daar genoeg van heeft wil hij naar buiten op zijn sietsje. Samen met zijn vriendinnetje Chantal gaat hij daarna de stoep segen. En als Chantal hem vertelt over een dierbare bekende die dood ging, en nu op een wolkje naar de hemel reist, zegt Tijs: "Wat een slauwekul, op een wolk kun je niet zitten, daar donder je zo sanas."Dinsdag. De droombaan waar ik al tijden naar op zoek ben, laat wel erg lang op zich wachten. Dus vandaag maar eens over vrijwilligerswerk nagedacht. Met het werk bij de dagopvang van het Dienstencentrum ben ik een poosje geleden gestopt. Toch voel ik de behoefte me weer eens nuttig te maken in de maatschappij. Maar hoe? En wat? Ik kom er maar niet uit. Dat wordt lang nadenken dus.
Woensdag. De stad in om een nieuwe trui te kopen. Ik zie twee mooie exemplaren en heb weer eens moeite met kiezen. Dan denk ik aan de Zenmeditatieleraar die onlangs op tv was. Hij had het over mensen die slecht kunnen kiezen, die eindeloos piekeren voor ze een besluit nemen. En zich dan nog afvragen of ze de juiste keuze wel maakten. "Wat een verspilling van energie," zei de Zenleraar. "Zulke mensen zijn dan ook vaak doodop. Maar als je uit meerdere goede dingen te kiezen hebt, dan is wat je ook kiest, een goede keus. De knoop snel doorhakken is de beste methode. Krijg je naderhand toch spijt, dan is dat niet anders. Je bent in elk geval niet moe, want je hebt je energie gespaard." Maar voor mij valt niets meer te kiezen. Want in de paskamer blijkt dat de ene trui me niet staat. En de andere is een beetje beschadigd. Dus kom ik nog zonder trui thuis.
Donderdag. Een vriendin belt. Ze zit behoorlijk in de put. Het leven is niet voor iedereen even vriendelijk, en deze vriendin krijgt nogal wat voor de kiezen. Nu zijn er weer problemen op haar werk. Gelukkig weet ze zelf weer uit de put te krabbelen, met haar lijfspreuk "na deze tijd komt een andere tijd" oftewel ook deze narigheid gaat weer voorbij. "Maar ik hoop wel dat die problemen snel opgelost worden, want ik word er erg moe van," zegt ze. Wat hoor je dat toch veel, de laatste tijd. Moeheid. Heel Nederland lijkt wel moe te zijn. Wat is er toch mis met ons, en hoe maken we onszelf weer fit?
Vrijdag. De laatste dagen te weinig tijd besteed aan het zingen. Dat wreekt zich natuurlijk op zangles. "AI ben je moe, probeer toch desnoods alleen wat oefeningen te doen," zegt mijn zanglerares.
Ze heeft gelijk. Zingen geeft energie. Als iedereen dagelijks even ging zingen, dan was Nederland misschien niet meer moe.
Zaterdag. Het luxe probleem "wat eten we vandaag" los ik op met Spaanse stoofpot. Een beetje een zomers gerecht, maar ik heb al weer zin in de zomer, zodoende. Ik bak vier ons hamlapjes (kipfilet kan ook) in een laagje olie. In blokjes en gekruid met zout, peper en knoflook. Dan voeg ik drie gesneden paprika's toe. Rood vind ik het lekkerst, maar andere kleuren kunnen ook. Daarna 750 gram rauwe aardappelblokjes en drie grote gesneden uien. Tenslotte vijf tomaten in stukjes erbij met nog wat zout en peper. Een dik half uur stoven, af en toe omscheppen en klaar is de Spaanse stoof. Lekker met stokbrood.
Zondag. Vandaag denk ik na over goede voornemens voor het nieuwe jaar. Ik rook al jaren niet meer, koffie drink ik ook niet, en dat enkele wijntje mag geen naam hebben. Dus wat nu? Geen drop en chocola meer? Maar drop is lekker en goed voor de maag. In chocola zit een stof die voor een geluksgevoel zorgt. En aangezien men in het leven het geluk niet cadeau krijgt maar dat zelf moet creeren, blijf ik aan de chocola. Want elke bijdrage aan het geluk is meegenomen, nietwaar?
Goede voornemens? Ach, laat ook eigenlijk maar. Want zoals het spreekwoord zegt: de weg naar de hel is met goede voornemens geplaveid. Oftewel: goede voornemens worden maar al te vaak niet uitgevoerd. Ik heb dan ook geen goede voornemens, maar wel een goede wens: een geweldig en gezond 1998 voor u allen.
Dini Commandeur
BANCORAMA nr. 6 - 1997