« Mooie televisie | Home | Decemberverhaal »

Writers block

Met de pé in zit ik achter de com­puter. Want ik heb, verdraaid nog aan toe, een writer's block. Wat een ergernis. En dat met de dead­line van Bancorama in zicht.

Wat nu? De redactieraad afsche­pen met een pagina waarvan de inhoud alleen uit de titel en mijn naam bestaat, that's all en de groeten? "Ach," zo treur ik bij het lege computerscherm, "had ik maar het talent van columniste Wieke van de Libelle of Marjan van de Margriet. Of kon ik maar schrij­ven zoals Wiebe Pennewaard." Voor wie hem niet kent: Wiebe Pennewaard heeft elke don­derdag een column in de Leeuwarder Courant. Hij schrijft meestal over actuele zaken. In het algemeen is de actualiteit geen vrolijk onderwerp. Toch ontbreekt in Wiebe's columns nooit de humor. Bij ons thuis wordt zijn werk dan ook immer met een glim­lach en vaak met een schaterlach gelezen. Naast alle ellende die we in de krant voorgeschoteld krijgen, is de column van Wiebe Pennewaard een ver­ademing.

Maar ik zit dus te niksen met een writer's block (Wiebe, HELP!). Plus ergernis nummer twee. Want wat doet die Engelse titel daar eigenlijk? Kan dat niet in het Nederlands? Ja, dat kan wel, maar de woorden "schrijvers blokkade" rollen niet zo lekker de mond uit, dus wat doe je dan? Toch vind ik het not done, dat te pas en te onpas gebruik van het Engels in ons mooie Nederlands. Terwijl ik me zelf er in hoge mate schuldig aan maak. "Dat moet anders", pieker ik. Maar dan gaat de bel en staat ergernis nummer drie op de stoep.

Een kennis: Giena, of all people. (In het echt heet ze anders, maar omwille van de privacy nu even Giena). Giena houdt net als ik van boeken en van Mozart en alleen daarom tolereer ik haar. Giena is een bitch. En ze weet met haar onwrikbare meningen en rare ideeën vaak menigeen tegen zich in het harnas te jagen. Ja, ze kan bij de meest zachtmoedige men­sen soms moordlust oproepen. Een bezoek van haar vereist altijd engelengeduld en dat heb ik op dit moment beslist niet. Maar Giena beweert zielig dat het vandaag al de tweede keer is dat iemand zegt dat ze moet ophoepelen. Dus voor­uit, ik zet een pot thee en Giena kan haar verhaal kwijt. Ze was in de buurt, vertelt ze. Op ziekenbe­zoek bij een collega. En ze werd door de vrouw van de patiënt het huis uit gezet. Ik ben niet ver­baasd. Giena kennende zal haar bezoek niet echt heilzaam voor de zieke zijn geweest. Giena is name­lijk lid van de orenmaffia.

De schrijfster Karin Spaink heeft de term orenmaffia bedacht. Zij lijdt aan multiple sclerose en kreeg in het begin van haar ziekte vaak te horen dat ziekte tussen de oren zit. Dat geldt voor elke ziekte, dus is elke kwaal een kwestie van eigen schuld dikke bult, beweert de orenmaffia. Geen enkele patiënt zit op zo'n mening te wachten. Maar Giena, dat uilskuiken, heeft als ijverig lid van die orenclub met oli­fantendiplomatie haar zieke collega de les gelezen. Zijn vrouw pikte dat niet. Verbaal waren de dames behoorlijk aan elkaar gewaagd, begrijp ik, als Giena haar met enig ontzag een haaibaai noemt.

Ze heeft Giena trouwens wel aan het denken gezet. Dieren, bomen en planten zijn ook vatbaar voor ziektes. Zou Giena haar even kun­nen wijzen waar de oren van een boom zitten? "Ziekte is niet altijd tegen te houden, ziekte hoort helaas bij het leven, zei de vrouw van mijn collega," zegt Giena.

En wat die mevrouw nog meer zei is niet geschikt voor publicatie, maar Giena kreeg het zwaar te verduren. Ze blijft echter bij haar mening dat ziekte misschien dan wel niet helemaal, maar voor een flink deel toch tussen de oren zit. "Jij moet het met mij eens zijn. Jij zegt bijvoorbeeld altijd dat lachen zo gezond is. Daar zit toch ook het idee achter dat je ziekte en gezondheid in eigen hand hebt?" vraagt Giena. Ja, lachen is goed omdat het de afweer tegen ziekten schijnt te verhogen. Voor de rest distantieer ik me van Giena's gedachtengoed. Ik ben het meer eens met de vrouw van die colle­ga. Maar ik heb geen zin om met Giena in discussie te gaan. Dat wordt geheid gehakketak. Trouwens, ik heb ook geen tijd meer voor Giena. Er is werk aan de winkel.

Want Giena's bezoek kwam dan ongelegen, ze heeft me wel van m'n writer's block afgehol­pen. Dat andere probleem, het overmatig gebruik van de Engelse taal, moet later maar eens aan bod komen. Nog beter, leerzamer, leu­ker en waarschijnlijk ook goed voor de gezondheid zou het zijn als Wiebe Pennewaard er eens een pittig stukje over schreef.

Dini Commandeur

BANCORAMA nr. 5 - 1998